Τα δυο όμοια σύμφωνα διαβάζονται παχιά-ουρανικά ενώ το ένα σύμφωνο προφέρεται όπως στα ελληνικά π.χ.

Το ι σε σμίκρυνση, που προσετέθη στο τέλος των ρημάτων, είναι σχεδόν συλλαβικό, τονίζοντας περισσότερο το σύμφωνο (διπλό ή μη). π.χ.

Στο τέλος των άναρθρων θηλυκών και επιθέτων, στην ονομαστική, προσετέθη ένα μικρό α σε σμίκρυνση. Είναι συλλαβικό. Τονίζεται περισσότερο το τελευταίο σύμφωνο. Το α μπαίνει και ακούγεται στο έναρθρο θηλυκό ουσιασιαστικό ή επίθετο. π.χ.

Στην έναρθρη ονομαστική πληθυντικού αρσενικών ουσιαστικών και επιθέτων, η κατάληξη ακούγεται πιο παχιά-ουρανικά- με τα δυο όμοια σύμφωνα. Ενώ στα θηλυκά ακούγεται πιο λεπτά με το ένα σύμφωνο. π.χ.

Τα ενδιάμεσα μικρά γράμματα της λέξης είναι άφωνα. Μπήκαν στη θέση της αποστρόφου ή παύλας που απομονώνουν τα σύμφωνα ως ξεχωριστές συλλαβές. Γράφτηκαν για λόγους ευαναγνωσίας και για να μη φαίνεται κατακερματισμένη η λέξη.  π.χ.

Τα σύμφωνα νντ (nd) ή νττ (nt), μμπ(mb) ή μππ(mp) γράφονται έτσι, ούτως ώστε να γίνεται διάκριση από το ντ ή μπ. Αποφεύγω την απόστροφο ή παύλα. π.χ.

Το ι σε σμίνκρυνση, μπαίνει ανάμεσα από δυο φωνήεντα για να διαβαστεί ως ξεχωριστή συλλαβή: π.χ.

Υπάρχουν ουσιαστικά που καταχωρούνται ως αρσενικά στον ενικό αλλά στον πληθυντικό ως θηλυκά. (Στη γραμματική της κοινής Κουτσοβλαχικής Ν.Κατσάνη και Κ.Ντίνα σελ. 45, Θεσσαλονίκη 1990, ονομάζονται ουδέτερα) π.χ.