Ευχαριστίες

Είθισται, στο τέλος κάθε ερευνητικού έργου, ο συγγραφέας να απευθύνει τις ευχαριστίες του σε ορισμένους ανθρώπους, που με διάφορους τρόπους τον βοήθησαν ή του συμπαραστάθηκαν κάποια περίοδο ή σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειάς του. Έτσι, από τη θέση αυτή, θέλω να ευχαριστήσω τους

• Κυριάκο Κασσίμη για τις χρήσιμες πληροφορίες του σχετικά με τους μηχανόβιους,
• την Ελισσάβετ Λαλουδάκη για την πρώτη μεταφορά του λεξικού από τη φωτοσύνθεση σε κομπιούτερ καθώς και για τις διάφορες χρήσιμες υποδείξεις της,
• τον Γιάννη Χατζογλάκη, τον Μηνά Νικολάου, τη Νικολέτα Κάβουρα, τη Μπέτη Τζουμαλή, τη Λέλη Σταματοπούλου, τον Γιάννη Μάρκου, τον Γιώργο Μακρυγιάννη, την Ελένη Ανδριά, την Χάρις και τον Γιώργο Σπανδωνίδη, τον Αλέξη Παπάζογλου και την Όλγα Παπαμόσχου, τον Αντρέα Καρακίτσιο, τον Κώστα Καλημέρη, τη Χριστίνα Παυλίδου, τον Κώστα Εμμανουηλίδη, τη Σούλα Σιωπίδου, τη Λίτσα Κεφαλοπούλου, τη Σοφία Κατσούλη-Παπαδοπούλου, την Ειρήνη Μοσχοπούλου, τη Γραμματική Καλαφατίδου, τον Σπύρο Παπαγιάννη, τον Αντώνη Τσίμπα, τη Μαρία Αλεξίου, τη Σάσα και τον Αλέξανδρο Πέννα, τη Σοφούλα Δελλίδου, τον λεβεντάνθρωπο Πολυχρόνη (Πόλυ), γνωστό μεταφορέα στους βιβλιοεκδοτικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης, καθώς και τον άξιο πρόεδρο του Συνδέσμου Εκδοτών Βορείου Ελλάδος Μπάμπη Μπαρμπουνάκη και μέσω αυτού όλα τα μέλη του Συνδέσμου.
• Το τυπογραφικό εργαστήρι «γράμμα», του Θόδωρου Βαρθολομαίου, που με μεγάλη του χαρά και ευχαρίστηση μου παραχώρησε χώρο και μηχάνημα για τις τελευταίες επεμβάσεις μου στο λεξικό.
• Τον γραφίστα Κωνσταντίνο Σισκάκη, ο οποίος ανέχτηκε καρτερικά και επενέβη υπομονητικά σε κάθε μου πολλαπλή επέμβαση και διόρθωση.
• Τους βιβλιοδέτες αδερφούς Δήμο και Τάκη Μυγδαλιά, που η βοήθειά τους υπήρξε ανέλπιστη και πολύ σημαντική (βλ. τη συλλογή διηγημάτων μου Ιστορίες της νύχτας).
• Τον ιδιοκτήτη του μπαρ «Αλέα» Γιάννη Καλπαχίδη, που η στήριξή του υπήρξε ανέλπιστη και πολύ σημαντική (βλ. τη συλλογή διηγημάτων μου Ιστορίες της νύχτας).
• Τον πρώην εκδότη μου Θανάση Καστανιώτη.
• Ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλω να απευθύνω στον καθηγητή της νεοελληνικής γλώσσας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Χρίστο Λ. Τσολάκη, που, όταν το 1988 του πρωτόδειξα μέρος του λεξικού μου, τα λόγια του υπήρξαν τόσο ενθαρρυντικά, που με στήριξαν στις δύσκολες περιστάσεις και έγιναν μια από τις αιτίες να αντλώ συνέχεια υπομονή και δύναμη, ώστε να μπορέσω να φέρω σε πέρας αυτή τη δύσκολη προσπάθεια. Έμπρακτη απόδειξη της συμπαράστασής του αποτελεί και το σύντομο προλογικό του σημείωμα που παραθέτω.
• Επίσης, ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλω να απευθύνω και στον γνωστό ποιητή και κριτικό Ντίνο Χριστιανόπουλο, που δέχτηκε να προλογίσει το έργο μου, αφού προηγουμένως το έθεσε κάτω από την ανατομική κριτική του ματιά.
• Τέλος, ευχαριστίες απευθύνω στον διορθωτή Κώστα Αδάμου και στον καθηγητή Α.Ι. Γιαγκόπουλο, ο οποίος είχε και την υψηλή εποπτεία των διορθώσεων.

Απόλυτα καθοριστική υπήρξε η ηθική και υλική συμπαράσταση των τριών ανθρώπων που ακολουθούν, γιατί πίστεψαν στο έργο με το οποίο είχα καταπιαστεί και δεν έφυγαν στιγμή από το πλευρό μου. Ο πετυχημένος επαγγελματίας, στενός φίλος και κουμπάρος μου Νίκος Υφαντίδης, ο γνωστός λάτρης του βιβλίου και συμπαραστάτης πολλών πνευματικών ανθρώπων Μανώλης Μπαρμπουνάκης και ο καρδιολόγος και καταξιωμένος συγγραφέας Περικλής Σφυρίδης, πρώην πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, γιατί σήμερα μπορεί και να μη ζούσα, αν δεν βρισκόμουν συνεχώς κάτω από την άγρυπνη παρακολούθησή του. Και από αυτή την επίσημη θέση, τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Τους ευχαριστώ όλους, γιατί ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν πρέπει μόνο να λέγεται αλλά και να γράφεται, να μένει.

Το λεξικό, όμως, αυτό δεν θα έφτανε ποτέ στα χέρια σας, αν δεν υπήρχε η συγκινητική και μέχρι αυτοθυσίας συμπαράσταση της γυναίκας μου Δέσπως, της κόρης μου Χρυσούλας και του γιου μου Βασίλη, του αδερφού μου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Τάσου Β. Κάτου και της νύφης μου Ελένης, της πεθεράς μου Καίτης-Ευφροσύνης Κοσματοπούλου, και πάνω από όλα, δεν θα έφτανε ποτέ στα χέρια σας, αν δεν υπήρχε η απέραντη αγάπη και υπομονή του πατέρα μου Βασίλη και, ιδίως της μάνας μου, Χρυσούλας, που, σαν την Παναγιά την Ελεούσα, συμπαραστάθηκε στο κάθε βήμα μου και στην οποία, ως ταπεινό δείγμα τιμής και ευγνωμοσύνης, είναι αφιερωμένο αυτό το έργο που αποτέλεσε για μένα έργο ζωής.

Τώρα που, ύστερα από σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς, κατάφερα —παράλληλα με το εκδοτικό και λογοτεχνικό μου έργο—, να φέρω σε πέρας αυτό το λεξικό (κακό, μέτριο ή καλό, εσείς θα το κρίνετε), νιώθω απόλυτα ευτυχισμένος και απέραντα περήφανος, καθώς, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, μπόρεσα κι έμεινα όρθιος, γιατί, όπως μας λέει κι ένας άλλος μεγάλος δάσκαλος: «ο άνθρωπος που πιστεύει ό,τι κάνει, ζει όρθιος με την ψυχή του» (Ευάγ. Παπανούτσος), Όμως, Θεέ μου, τι γρήγορα που πέρασαν σαράντα πέντε χρόνια, τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος του 2006
Γιώργος Β. Κάτος