Ερωτοπαίγνια

«Ἂν ἤξευρα, κυράτσα, μου, πότε θέλεις κινήσει

καὶ πόθεν θέλεις διαβεῖ μὲ τὲς ἀρχοντοποῦλες,

τὴν στράταν σου νὰ φύτεψα μηλὲς καὶ κυδωνίτσες

καὶ νεραντζοῦλες καὶ κιτρὲς καὶ δάφνες καὶ μυρσίνες,

5

τὸν δρόμον σου τριανταφυλλιές, νὰ μὴ σὲ πιάνῃ ὁ ἥλιος,

καὶ ὅπου διαβαίνεις καὶ πατεῖς ἤθελα σπέρνει μόσχον,

καὶ νὰ μυρίζῃ ἡ στράτα σου, κ’ ἐσὺ νὰ μὴ τὸ ξεύρῃς,

νὰ μὴ μαυρίζῃ, λυγερή, στὸν ἥλιον ἡ ἐλικιά σου.

Βουλὴν ἐπῆρα ταπεινός, κυρά, νὰ σὲ συντύχω,

10

καὶ ἐντρέπομαι, κυράτσα μου, πολλὰ τὴν εὐγενειάν σου,

διατὶ εἶσαι ἀκατάδεκτη, τὰ λόγια δὲν αὐκρᾶσαι,

καὶ εἶμαι, κυρά, ξενούτσικον, δειλιῶ νὰ σὲ συντύχω.»

Καὶ τότε πάλι ἡ λυγερὴ τὸν νεώτερον ἐλάλει·

«Εἰπές, εἰπές, ἀφέντη μου, τί θὲς νὰ μὲ συντύχῃς,

15

καὶ σύντυχέ με θαρρετά, τινὰν μηδὲν φοβᾶσαι.

─ Κυρά μου, νὰ σ’ ἐφίλησα, ἂν ἔν’ καὶ θέλημά σου,

καὶ ἂν ἀγαπᾷς καὶ προθυμᾷς, νὰ ποίσωμεν φιλίαν.

Τί σὲ φελᾷ, κυράτσα μου, νὰ μὲ κακοκαρδίζῃς,

ἐσὺ νὰ διωματεύεσαι κ’ ἐμὲν νὰ θανατώνῃς;

20

ἐσὺ ἔταξές μου τὸ φιλὶν καὶ δός με το, κουρτέσα.»

«Γιὰ τὴν ἀγάπην σου εἰς ἐμέν, γλυκύτατέ μοι ἀφέντη,

μηδὲν ἔρχεσαι νὰ φιλῇς κοντὰ στὴν γειτονιάν μου,

νὰ σὲ θωρῶ, νὰ θλίβωμαι, νὰ βαρυαναστενάζω.

Ἐσὺ θυμᾶσαι, ἀφέντη μου, τὸν ὅρκον τὸν μ’ ἐποίκες,

25

πῶς ὤμοσες καὶ μὄλεγες ποτὲ μὴ μὲ ξαφήσῃς,

κ’ ἐδὰ θωροῦν τὰ μάτια μου εἰς ἄλλην πόθον ἔχεις·

χθὲς μετὰ κείνην ἔμεινες, μὲ κείνην ἐκοιμήθης,

κ’ ἐμέναν ἦρτες καὶ εἶπες μου ὅτι στὴν βίγλαν ἤσουν·

καὶ ἐγὼ ἐπῆγα κ’ ἐρώτησα ὅλους τοὺς βιγλατόρους,

30

καὶ κεῖνοι ὤμοσαν καὶ εἴπασιν κανεὶς οὐδὲν σὲ εἶδεν·

κ’ ἐπάτησες τὸν ὅρκον σου κ’ ἔχεις μεγάλον κρῖμα.»

«Δεξιά μου στάσου, λυγερή, θέλω νὰ σὲ συντύχω,

νὰ σὲ ῥωτήσω ῥώτημαν, νὰ σὲ παρακαλέσω·

εἰπέ με, πόσα μὲ ἀγαπᾷς, τόσα νὰ σὲ ἀγαπήσω,

35

μὴ σὲ ἀγαπήσω πλεώτερον κ’ ἐσὺ κενοδοξήσῃς·

καὶ ἂν τύχῃ νὰ τὸ καυχισθῇς ὅτι παρακαλῶ σε,

κ’ ἐγὼ ἔχω θάρρος εὶς ἐσὲν ἄλλος νὰ μὴ τὸ μάθῃ.

Κ’ ἐσύ, κυρά μου, εἶπες με ἄλλον σὲ προξενοῦσιν.

Μακάρι νὰ σὲ προξένησαν, ἄλλον ἄντραν νὰ πῆρες,

40

κ’ ἐμὲν νὰ μὴ ἐλογάριαζες ποῦ μένω, ποῦ κοιμοῦμαι,

εἰς ποίαν βλέμμαν ἔρριξα, μὲ ποίαν συντυχαίνω.»

«Ἐσὺ γνωρίζεις, ἀφέντη μου, ποτὲ οὐκ ἤξευρά σε,

οὐδἔξευρα οὐδὲ γνώριζα, ἀλλὰ οὐδὲ κάτεχά σε,

οὐδὲ τὸ βλέμμα μου ἔρριξα ποτὲ στὴν ἐλικιάν σου·

45

<ἐμέναν ἐγυρεύασιν γυναῖκαν νὰ μὲ πάρουν>,

καὶ τώρα μὲ τὲς γνῶμες σου, μὲ τἄμορφά σου λόγια,

καὶ τὸ γλυκύν σου ἀνάβλεμμαν, καὶ τὲς καλές σου τάξες,

καὶ τὲς πιδεξιωσύνες σου ἐκατεδούλωσές με·

τὸν νοῦν μου τὸν ἀδούλωτον ἐκατεδούλωσές τον,

50

δουλεύτριαν μ’ ἐκατέστησες, ἀφέντη, τοῦ ὁρισμοῦ σου.»

«Ζηλεύγουν τὴν ἀγάπην μας, κυρά μου, οἱ γείτονές σου,

διατί κρατεῖται δυνατὴ ὡς πύργος σιδερένος·

θωροῦν την ὅτι ἐπλέχτηκεν ὡς χρυσὸν ἀλυσίδιν,

κ’ ἐφάνη τους πολὺν κακόν, θέλουν νὰ μᾶς χωρίσουν.

55

Νὰ μὴ τὸ δοῦν τὰ μάτια τους, μὴ τὸ χαρῇ ἡ ψυχή των,

ἀμμὴ τὸ θέλουν εἰς ἡμᾶς, ἀπάνω τους τὸ δοῦσιν,

νὰ τὸ θλιβοῦν οἱ φίλοι τους, νὰ τὸ χαροῦν οἱ ἐχθροί των,

διατὶ βουλὴν ἐδώκασιν νὰ μᾶς ἀποχωρίσουν,

δίχως κανέναν πταίσιμον, δίχως κανένα δίκαιον.»

60

«Ἡ ταπεινὴ καρδοῦλα μου πολὺν καλὸν σὲ θέλει,

ἀφέντη τετραλύγιστε καὶ βεργαναλεμένε·

νομίζω μάγια μ’ ἔκαμες καὶ πάντα σὲ θυμοῦμαι.

Ποῦ μεὖρε, ποῦ μ’ ἐκόλλησεν ἡ περισσή σου ἀγάπη;

ἐσέβην κ’ ἐτυλίχτηκεν στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς μου,

65

ἐσέβην κ’ ἐρριζώθηκεν κ’ ἐγέμισεν τὰ φύλλα·

καὶ ἤλθασιν οἱ γείτονες καὶ ἐσυμβούλευσάν με,

καὶ ὅλοι βουλὴ μ’ ἐδώκασιν νὰ σὲ ἀπολησμονήσω.

Κ’ ἐγὼ ἀπεκρίθην καὶ εἶπα τους καὶ κατηγόρησά τους·

ἐσεῖς πολλ’ ἀγαπήσετε τὴν ἀποχωρισιά μας,

70

δι’ αὐτὸ μὲ συμβουλεύετε νὰ τὸν ἐλησμονήσω·

μαχαίρια καὶ ἂν μὲ κόφτουσιν, πριόνια καὶ ἂν μὲ πριονίζουν,

ὥσποτε ζῶ καὶ φαίνομαι, τὸν ἀγαπῶ οὐκ ἀρνοῦμαι.»

«Γυρεύουσιν, ἀφέντη μου, γυναῖκα νὰ μὲ πάρουν,

κ’ ἐγώ, ἀφέντη μου, ὡς τὄκουσα, πολὺν κακὸν μ’ ἐφάνη,

75

καὶ ἀπὸ καρδιᾶς ἐφώναξα καὶ ὁ κόσμος τὸ θαυμάστην,

διατὶ οὐκ ἐσάλευσεν ἡ περισσή σου ἀγάπη,

νὰ ῥίξω ἀλλοῦ τὸ βλέμμα μου κ’ ἐσὲν νὰ λησμονήσω.

Καὶ πῶς ἐγὼ νὰ σὲ ἀρνιστῶ, ἀφέντη τοῦ κορμιοῦ μου

καὶ νοικοκύρη ὁποῦ κρατεῖς στὰ χέρια σου τὸν νοῦν μου,

80

καὶ γίνουσουν ἀσάλευτος, ἀφέντη, ἀπὸ τὸν νοῦν μου;»

«Κυρά, διὰ τεἶντα διάφορον, κυρά, διὰ τεἶντα κέρδος

νὰ χάσῃς τὸ ξενούτσικον καὶ ποθοπειρασμένον,

νὰ χάσῃς τὸν καλλιώτερον, κυρά μου, ὁποῦ σὲ ἀγάπα;

Κυρά μου, ἐρωτοδέσποινα, ποθοκρατόρισσά μου,

85

ποῦ γέμουν τὰ ματάκια σου τοῦ κόσμου τὴν ἀγάπην,

τοῦ Ἔρωτος τὰ χείλη σου πλέκτουσι τὸ ἁλυσίδιν.

Νὰ πιχαρῇς, ὦ λυγερή, πέψε με ὀλίγον πόθον,

ὅτι λιγώνομαι, κυρά, διὰ τὴν πολλήν σου ἀγάπην·

ἐσὺ κρατεῖς τοὺς ἔρωτες καὶ δὸς ἐμὲν τὸν πόθον.»

90

«Πολλά, κυρά, παρέδειρα νύκτες καὶ μεσημέρια,

ἐμέναν ὠνειδίσασιν οἱ ἐδικοὶ καὶ ξένοι.»

«Λέγεις, καλὲ νεώτερε, ἐμέναν ἔν’ τὸ πταῖσμα,

καὶ ῥίκτεις μου κατηγοριὰν καὶ λέγεις ἔπταισά σου,

διατὶ ἐκατεπιάστηκα καὶ ἦλθα εἰς θέλημά σου.

95

Δουλεύτρες ἐστερήθηκα δι’ ἀγάπην ἐδικήν σου,

κ’ ἐσὺ καυχούσουν κ’ ἔλεγες νὰ μὴ μὲ λησμονήσῃς,

ἐμέναν νὰ μὴ ἀρνιστῇς, μηδ’ ἄλλην νὰ φιλήσῃς,

οὐδὲ ἄλλην ἐμορφότερην ποτὲ νὰ τὴν συντύχῃς.»

«Μῆναν οὐκ ἔχεις μετ’ ἐμὲν οὐδ’ ἕναν οὐδὲ δύο,

100

μιὰν ἑβδομάδαν ἔκαμες καὶ ἤρχισες νὰ χολιάζῃς,

καὶ νὰ κρατῇς ἀπάνω σου, κόρη, νὰ καμαρώνῃς.

Οἱ γείτονές σου μἔπασιν τί πολλὰ μὲ ἀτιμάζεις,

κ’ ἐγὼ, κυρά, ὡς τὄκουσα πολὺν κακὸν μ’ ἐφάνη,

καὶ πέντε μέρες ἔκαμα νὰ μὴ σὲ χαιρετίσω,

105

οὐδὲ κοντά σου νὰ διαβῶ ἀπὸ τὴν γειτονιάν σου

καὶ ἔχω κατηγόρησιν ἀπὸ τὴν γειτονιάν σου,

ὅτι οὐ καταδέχομαι τινὰν νὰ χαιρετίσω,

καὶ ἂν μἔβρισες, κυράτσα μου, ἐποίκες μέγαν κρῖμα.»

Οἱ ἔρωτες μὲ σφάζουσιν καὶ κόφτει με ἡ ἀγάπη,

καὶ ἂς ἀρχίσω νὰ σὲ πῶ στίχους διὰ τὴν ἀγάπην,

155

στιχοπλοκίδες θλιβερὲς τὲς ἔπλεξα διὰ σένα,

καὶ οἱ στίχοι ἀνεσπάστησαν μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου.

Ὡσὰν νὰ σπέρνῃς, λυγερή, βασιλικὰ στὴν γάστραν,

καὶ βάλῃς τα εὶς τὸν κόρφον σου, καὶ ὁποῦ διαβῇς μυρίζεις,

καὶ ὅσοι διαβοῦν καὶ βλέπουν τα τὴν μυρωδιὰν ἀκούσι,

160

ἔτσε ἀνέσπασα κ’ ἐγὼ στίχους ἐκ τῆς καρδιᾶς μου·

ὡς ἅλυσιν τοὺς ἔπλεξα διὰ λόγου ἐδικοῦ σου,

καὶ ὡσὰν τοὺς γράψω, λυγερή, νὰ αὐκριστῇς τοὺς λόγους,

καὶ νὰ ἀρχίσω νὰ σὲ πῶ τοὺς πόνους τῆς ἀγάπης.

Ἕνας πανώραιος ἄγουρος ἀγαπᾷ ὡραίαν κόρην·

165

χρόνους δυὸ τὸν ἐμάρανε τῆς κόρης ἡ ἀγάπη,

καὶ μαραινόμενος ὁ νεὸς στῆς λυγερῆς τὸν πόθον,

ἐμήνυσέ την μιὰν αὐγήν∙ «κυρά μου, ἀγαπῶ σε,

κρυφά, κυρά μου, σὲ ἀγαπῶ, κ’ ἐσὺ οὐδὲν τὸ ξεύρεις,

καὶ βασανίζομαι κρυφὰ καὶ φανερὰ πομένω.»

170

Ὡς τὄκουσεν ἡ λυγερή, τὰ δάκρυα της ἐτρέξαν,

μαντᾶτον τὸν ἀπόστειλε τὸ οὐκ ἤθελεν νἀκούσῃ·

«Ἐσὺ μικρὸν καὶ ἀνήλικον, φιλιὰν οὐδὲν ἐξεύρεις,

καὶ πῶς ἐξεστομάτισες καὶ εἶπες ὅτι ἀγαπᾷς με,

καὶ ἐκόπησαν τὰ μέλη μου καὶ καρδιομάρανές με,

175

καὶ ἂν τὄκουσαν οἱ γείτονες μεμφθεῖ μ’ ἐθέλαν ὅλοι;»

Καὶ τότε πάλι ὁ νεώτερος τὴν λυγερὴν ἐλάλει·

«Καὶ πῶς τὸ ξεύρεις, λυγερή, φιλιὰν οὐδὲν ἐξεύρω;

πρῶτον ἂς μ’ ἐδοκίμαζες, κ’ ὕστερον ἂς μ’ ἐρώτας·

νἆδες μικροῦ φιλήματα, μικροῦ πιδεξιωσύνες,

180

185

πῶς κολακεύει τὸ φιλίν, πῶς κυβερνᾷ τὸν πόθον.

Ὁ πεῦκος μέγα δένδρον ἔν’, ἀλλὰ καρπὸν οὐ κάμνει,

τὸ στάχυν ἔν’ μικρούτσικον, εἶδες καρπὸν τὸν κάμνει;

Πάλιν τὸ κλῆμα τὸ μικρὸν θωρεῖς καρπὸν τὸν κάμνει,

τὸ καλοκαίριν ........ τρώσιν τὴν ἀγουρίδα

190

καὶ τὸ κρασίν του πίνουν το [μέσα εἰς] τὸν χειμῶνα.

καὶ ἂν δὲν πιστεύεις, λυγερή, καὶ ἂ δὲν πληροφορᾶσαι,

βάλε τὸ φελλοκάλικον κ’ ἔμπα στὸ περιβόλιν,

καὶ ἰδὲ καὶ τὲς μικρὲς μηλιές, ἰδὲ καὶ τὲς μεγάλες,

πῶς δέχουνται τὸν ἄνεμον ὡσὰν καὶ τὲς μεγάλες.»

195

Καὶ τότε πάλε ἡ λυγερὴ τὸν νεώτερον ἐλάλει·

«Ἑκατὸν λόγια, νεώτερε, θέλω νὰ σὲ ῥωτήσω,

καὶ ἂν τὰ διακρίνεις ἀσφαλῶς, φιλὶν νὰ σὲ χορτάσω.»

Καὶ τότε πάλι ὁ νεώτερος τὴν λυγερὴν ἐλάλει·

«Ἐγώ, κυρά, τὰ λόγια σου ποσῶς δὲν τὰ κατέχω,

200

ὅμως νὰ στήσω λογισμὸν καὶ νὰ συλλάβω γνῶσιν·

ἐσὺ τοὺς μέτρα, λυγερή, καὶ ἐγὼ νὰ τοὺς διακρίνω.»

«Μιὰν κόρην ἐνεντράνισα κ’ ἐπιάσε με εἰς τὰ βρόχια·

στὰ ξόβεργά σου μὲ κρατεῖς, λησμονῶ τὰ ἐδικά μου·

μόνον κ’ ἐσέν, βεργόλικη, ὁποῦ τὸν νοῦν μου ἐπῆρες,

205

ὁποῦ καυχούμουν κ’ ἔλεγα νὰ μὴ πιαστῶ εἰς ἀγάπην·

κ’ ἐσὺ μὲ τὰ πιδέξια σου ἐπιάσες με στὰ βρόχια

κ’ ἐρρίζωσεν ἡ ἀγάπη σου ἀπέσω στὴν καρδιά μου.»

«Δυὸ μάτια θλίβεις, λυγερή, καὶ δυὸ καρδιὲς μαραίνεις

καὶ δυὸ στήθη φλογίζονται ἐκ τὴν πολλήν σου ἀγάπην,

210

κ’ ἐσὺ ἔχεις πέτρινην καρδιὰν καὶ νοῦν ἐξαγριωμένον,

καὶ σιδερένιον λογισμὸν καὶ χείλη σφαλισμένα,

λόγον δὲ οὐκ ἔχασες ποτέ, γλυκιὰ νὰ μὲ συντύχῃς,

καὶ νὰ μὲ παρηγόρησες, ποὖμαι πολλὰ θλιμμένος.»

«Τρεῖς χρόνους καὶ ἂν μ’ ἐβάλασιν στὰ σίδερα δι’ ἐσένα,

215

Τρεῖς ὦρες νὰ μ’ ἐφάνησαν ἐκ τὴν πολλήν σου ἀγάπην.

Ὄχι, κυρά, διὰ φιλιὰν ἢ τίποτε ἄλλον φόβον

ἢ νὰ εἰπῇς διὰ τὰ σίδερα νὰ σὲ ἐλησμονήσω·

ὥσποτε ζῶ καὶ φαίνομαι, νὰ σ’ ἔχω εἰς τὸν νοῦν μου,

καὶ κάφτει με ἡ ἀγάπη σου, δὲν ἠμπορῶ πομένειν.

220

«Πέντε φορὲς λιγοθυμῶ, κυρά μου, τὴν ἡμέραν·

καὶ μηδὲν πῇς, λιγοθυμῶ, κυρά μου, δι’ ἐσένα.

Καθημερὶς ψυχομαχῶ, πέντε θυμοῦμαι σένα·

Μιὰν τὸ πουρνό, μιὰν [τὸ βραδὺ καὶ τρεῖς] τὸ μεσημέριν,

καὶ πρὸς τὸ ἡλιοβασίλεμαν ὑπομονὴν δὲν ἔχω.

225

«Ἔστεκα εἰς τὴν πόρτα σου, τὰ δυό σου μῆλα θώρουν,

ἐλάμπασιν τὰ μέλη σου, τὰ πάντερπνά σου κάλλη·

τὸν μόσχον καὶ τὸν ξυλαλᾶν μυρίζει ἡ ἐλικιά σου,

ῥόδα γέμουν τὰ χείλη σου, τὰ φρύδια σου ζαμπέτιν,

καὶ ἡ γλῶσσα σου ἡ γλυκόλαλος ζάχαριν μὲ τὸ μέλιν·

230

τὴν ἡδονήν σου ἐχόρτασα κ’ ἐσὲν στερεύγομαί σε.»

«Ἑπτὰ ψυχὲς καὶ ἂν ἔβαλεν ὁ πλάστης εἰς ἐμένα,

καὶ τὲς ἑπτὰ μὲ ἀνέσπασεν ἡ περισσή σου ἀγάπη·

καὶ δὲν μὲ παίρνει ὁ ἄγγελος ὡς μέλλει νἀποθάνω,

ἀμμὲ ψυχομαχῶ διὰ σέν, δίχα ἀρρωστιὰν καὶ πόνον,

235

καὶ ἂν ἠθελήσῃς, λυγερή, ἐγὼ δὲν ἀποθαίνω.»

«Ἐννεὰ πέρδικες πέτουνταν στοὺς οὐρανοὺς ἀπάνω·

ἡ μιὰ ἦτον χρυσοπτέρουγη κ’ ἐγὤλεγα τὶ ἐσ’ εἶσαι.

Στέκω καὶ διαλογίζομαι ποιὸν περδίκιν νὰ πιάσω·

θέτω τὰ βρόχια εἰς τὴν γῆν, καὶ πιάνω ὡραιὸν περδίκιν·

240

ὁμοίαν σου, παρόμοιαν σου, ὡσὰν τὴν ἐλικιὰν σου.

Λιγνὴ καὶ κοκκινόχειλη καὶ χαμοκιλαδοῦσα,

ἄσπρη σὰν τὸ τριαντάφυλλον, κόκκινη οἱὸν τὸ ῥόδον,

γλυκολαλοῦσα πέρδικα, πολλῶν καρδιὲς μαραίνεις.»

«Δέκα κοντάρια ἐγκούπισες, κυρά, στὸ ὄνομά μου,

245

στὸν ἐμαυτό μου τἄθεκες, ἐμένα θανατώνεις·

δὲν τὰ ἔθεσες διὰ κάκωσιν οὐδὲ κακὸν κανένα,

ὀδι’ ἀγάπην τἄθεκες κ’ ἐμένα κόφτει ὁ πόνος·

μαραίνει με ἡ ἀγάπη σου, δὲν ἠμπορῶ ἀπομένει.

Θυμοῦμαι σε, μαραίνομαι, θωρῶ σε καὶ χλωμαίνω,

250

καὶ ἂν πέσω νἀποκοιμηθῶ ὕπνον οὐδὲν χορταίνω.»

Καὶ τότε πάλε ἡ λυγερὴ τὸν νεώτερον ἐλάλει·

«Ἐγὼ τὸ πρῶτον, οἶδα το, φιλὶν σὲ θέλω δώσει,

ὁποῦ καυχούμουν κ’ ἔλεγα φιλὶν νὰ μὴ σὲ δώσω·

κ’ ἐσὺ μὲ τὰ πιδέξια σου, μὲ τὲς καλές σου γνῶμες,

255

τὸν νοῦν μου τὸν ἀδούλωτον ἐκατεδούλωσές τον.

Στέργομαι τὴν ἀγάπην σου, ἔρχομαι εἰς θέλημάν σου,

νὰ γένω στράτα νὰ πατῇς καὶ γῆς διὰ νὰ περάσῃς·

δεκάτιζε τὰ λόγια σου, διὰ νὰ κόπτῃς στίχους,

ὅτι τὸ γιόμα ἔρχεται, νὰ πάμε νὰ γευθοῦμεν,

νὰ φέρω καὶ ποκάμισον, ὡσὰν γευτῇς νἀλλάξῃς,

ὅτι τὰ ῥοῦχα τὰ φορεῖς πολλἆναι σκονισμένα,

καὶ νὰ γλυκοφιλούμεθα, πρὶν νὰ μᾶς εὕρῃ γῆρας,

καὶ λάβῃ μᾶς ὁ θάνατος καὶ φάγῃ μᾶς τὸ χῶμαν.»

Καὶ ἀπὲ τὸ χέρι τὴν κρατεῖ καὶ στὸ κλινάρι πάσιν,

κ’ ἐχόρτασέν την τὸ φιλὶ ὡς τὸ πολλὰ πεθύμαν·

καὶ ἀπότις τὴν ἐφίλησεν, στέκει καὶ ἀναγελᾷ την.

320

Καὶ τότε πάλι ἡ λυγερὴ τὰ δάκρυα τὴν ἐπῆραν·

«Ἂν τὄχα ξεύρειν, ἄγουρε, καὶ λιθοκάρδιος εἶσαι,

καὶ ψεύστης καὶ ἀντιλογητὴς καὶ ὁποῦ φιλεῖς κομπώνεις,

δὲν σἔχα δώσει τὸ φιλίν, νὰ εἶχες τοῦ ἡλιοῦ τὰ κάλλη.»

Καὶ τότε πάλι ὁ νεώτερος τὴν λυγερὴν ἐλάλει·

325

«Μηδὲν μὲ βρίζῃς, ἄσκημη, μηδὲν μὲ ξατιμάζῃς,

πανάσχημη, χοντρόχειλη, χαμηλοφρύδα, μαύρη,

στολίζεσαι καὶ εἶσαι ἄσκημος, νίβγεσαι καὶ μαυρίζεις,

καὶ ὅταν ἐβγῇς ἐκ τὸ λουτρόν, ὁμοιάζεις ἀγριοκάτης.»

Καὶ τότε πάλι ἡ λυγερὴ τὸν νεώτερον ἐλάλει·

330

«Μηδὲν μὲ βρίζῃς, νεώτερε, μηδὲν μὲ ξατιμάζῃς.

Χαρτὶ σὲ πέμπω, μάτια μου· ψυχή μου, ἀνάγνωσέ το,

μὴ σιχαθῇς τὰ γράμματα, μὴ ψέξῃς τὸ μελάνι,

ὅτι ἐγὼ ὅταν τὄγραφα μετὰ πολλῶν δακρύων,

ἡ χείρ μου ἐκράτειεν τὸ χαρτί καὶ ἡ ἄλλη τὸ κοντύλιν,

335

καὶ ὁ νοῦς μου ἐδιαλογίζετον πῶς νὰ τὸ καταθέσω.

Ἐσύ, ξανθή, ὑπέρξανθη καὶ σχυρομηλιγγάτη,

ἀσπρομαρμαροτράχηλη καὶ κρουσταλλοχιονάτη,

ποτήριν πορφυρόχειλον, γεμᾶτον τὴν ἀγάπην,

καντήλα χρυσοκρέμαστη, ζώνη μὲ τὸν διαδέτην,

340

νὰ σ’ ἐζωνόμην πάντοτε, νὰ μ’ ἔσφιγγες, κυρά μου.

360

Ἐκίνησες, ἀφέντη μου, καὶ ὁ θεὸς καὶ οἱ ἁγιοὶ μετά σου,

βασιλικὰ στὴν στράταν σου, βάρσαμα στὴν ὁδόν σου,

καὶ κόκκινα τριαντάφυλλα τριγύρου τὰ μαλλιά σου.

Ἐκεῖ ποῦ πάς, ἀφέντης μου, στὴν χώραν ὁποῦ ἐμπαίνεις,

ἄλλην κόρη νὰ βρῇς περιλαμπάσειν καὶ φιλήσειν·

365

ἀπάνω στὰ φιλήματα, ἀναστενάξειν θέλεις,

καὶ ἡ κόρη, ἂν ἔναιν φρόνιμη, θέλει σὲ ἀναρωτήσει·

«Τί ἔχεις, ἀφεντάκι μου, καὶ βαρυαναστενάζεις;

─ Ἐγὤλεγα, κυράτσα μου, μὴ μἔχες ἐρωτήσει,

καὶ ἀφότις μὲ τὸ ῥώτησες, νὰ σὲ τὸ ὁμολογήσω·

370

τὴν κόρην τὴν ἐφίλησα στὴν Ῥόδον τὴν ἐφῆκα,

καὶ μὲ τἀστρίτσιν κάθεται καὶ μὲ τὸ φέγγος φέγγει,

γυρεύει καὶ καταρωτᾷ, κυρά μου, δι’ ἐμένα·

τί κάμνει τὸ ἀδόνι μου, τί κάμνει τὸ πουλί μου;

τί κάμνει τὸ καλὸν πουλὶν καὶ οὐδὲν μὲ ἐθυμᾶται;»

375

Παρακαλῶ σε, ἀφέντη μου, καὶ δεύτερον καὶ τρίτον,

εἰπὲ τὲς καλωσύνες μου καὶ πὲ τὴν ἐλικιάν μου,

τὴν ἀταξιὰν τὴν ἔκαμα μηδὲν τὴν μολογήσῃς·

ἐγὼ καὶ ἄφρων ἔστρωσα καὶ ἄφρων ἐκοιμήθην

καὶ ἄφρων ἐγλυκοφίλησα, διατὶ πολλὰ σὲ ἀγάπουν.

Ἀφέντη μου πολύκαρπε, κοκκινομηλοφόρε,

ἠθέλασιν τὰ μάτια μου πάντοτε νὰ σὲ βλέπουν,

470

καὶ δυσκολᾷ με ἡ μάννα σου, οὐκ ἠμπορῶ θωρεῖ σε,

κ’ ἐσὺ μὲ τὰ κολάκια σου καὶ μὲ τὴν φρόνεσίν σου

ἐπιάσες με στὰ βρόχια σου καὶ οὐκ ἠμπορῶ πετάσειν.

Καὶ ἂν εἶχες πόθον εἰς ἐμὲν ὡσὰν ἐγὼ σὲ σένα

νὰ μἤτρωγες, νὰ μὴ ἔπινες καὶ νὰ μὴ ἐκοιμούσουν,

475

πουλίτσιν ἤθελες γενεῖ νὰ κιλαδῇς τὰς νύκτας,

καὶ νὰ κιλάδεις, νἄλεγες ὅλον διὰ τὴν ἀγάπην,

καὶ νἆχα πόρταν εἰς πλευρὸν καὶ νἄνοιξες καὶ νἆδες,

καὶ νἆδες τὴν καρδία μου πῶς κείτεται θλιμμένη.

Καὶ ἂν δὲν πιστεύεις, ἄπιστε, καὶ ἂ δὲν πληροφορᾶσαι,

480

ἔπαρ’ τὸν πόθον σου ἀπ’ ἐμὲ καὶ δός τον ὅπου θέλεις,

κ’ ἐγὼ νὰ στέκω νὰ θωρῶ ὡς ξένη καὶ διαβάτρα.

Πάντα, κυρά μου, ἐγάπουν σε, κ’ ἐδ’ ἀγαπῶ σε πλέον·

550

ἂν δὲν πιστεύεις, λυγερή, καὶ ἂν δὲν πληροφορᾶσαι,

ἐρώτησε τοὺς ἔρωτες τοὺς καρδιοφλογιστάδες,

ποῦ βάλαν κ’ ἐφυτεύσαν σε μέσα εἰς τὴν καρδιάν μου.

Καταπατεῖς καὶ κόφτεις τα τὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς μου,

καὶ ὡς ἔν’ τὸ νύχι καὶ τὸ κρεάς, ἔτσε κ’ ἐγὼ μετά σου.

555

Κυρά μου, ἐσ’ εἶσαι ὁ ποταμὸς ὁ χρυσομελιτάρης,

ὁποῦ ἔχει κλώσματα πολλὰ μὲ σεῖσμαν καὶ μὲ διώμαν·

ὅσοι διαβοῦν καὶ πίνουν το ποτὲ οὐκ ἐδιψοῦσιν,

κ’ ἐγώ, κυρά, ὡς ἔπινα ποτὲ οὐκ ἐχόρτασά σε,

πάντα διψῶ καὶ πεθυμῶ, κυρά μου, νὰ σὲ πίνω.

560

Ἐσ’ εἶσαι κιόνιν πορφυρὸν ποῦ στέκει στὸ παλάτιν,

ὅπου κουμπίζει ὁ βασιλεὺς καὶ κρίνει ὁ λογοθέτης,

τῆς δέσποινας εἰκόνισμαν, τοῦ βασιλέως ἐγκόλφιν,

καὶ τῶν ῥηγάδων ἡ τιμὴ καὶ δόξα τῶν ἀρχόντων.

Ἐσ’ εἶσαι τῆς νυκτὸς δροσιὰ καὶ πάχνη τοῦ χειμῶνος

565

καὶ φέγγος ἀποσπερινὸν καὶ ἥλιος τῆς ἡμέρας,

καὶ τῆς αὐγῆς αὐγερινός, τοῦ παλατιοῦ κανδήλα.

Ἐσ’ εἶσαι, τὸ ἄστρον τοῦ οὐρανοῦ, τοῦ κάμπου τὸ λουλούδι,

καὶ χώρα πολυζήλευτος μὲ τὸ πολὺν λογάριν·

καὶ ἀπ’ τὸ κύκλωμα τοῦ ἡλιοῦ, ἡ μιὰ ἀκτίνα σ’ εἶσαι,

570

καὶ ἀπὸ τ’ Ἀδάμου τὴν πλευρὰν ἡ μιὰ παγίδα ἐσ’ εἶσαι,

καὶ ὁποῦ ἔκαψεν κ’ ἐμπύρισεν πολλῶν καρδιὲς ἐσ’ εἶσαι,

καὶ ἀπὸ τἀδόνια τὰ λαλοῦν ἕναν πουλὶν ἐσ’ εἶσαι,

καὶ ἂν πέσω νἀποκοιμηθῶ στὸν ὕπνον μου σὲ βλέπω,

ἀκόμη καὶ οἱ ἔρωτες πολλὰ μὲ τυραννοῦσιν.

575

Κυρά μου, ὅταν σὲ θυμηθῶ καὶ βάλω σε στὸν νοῦν μου,

κλονίζεται ἡ καρδίτσα μου καὶ σειέται σὰν τὸ φύλλον,

ἀναστενάζω ἐγκαρδιακά, δὲν ἠμπορῶ ἀπομένει.

Ὅτι ἐσέβην ἡ ἀγάπη σου ἀπέσω στὴν καρδιά μου,

ὡσὰν μαχαίρι δίστομον κόπτει τὰ σωθικά μου,

580

τὸν λογισμόν μου δαπανᾷ καὶ ὅλα μου τὰ μέλη.

Ἂν ἤξευρες, βεργόλικη, τὸ πῶς ἀναστενάζω,

τὸ πῶς καμμῶ τὰ μάτια μου καὶ τρέχουν τὸ φαρμάκι,

πῶς τρέχουν τὰ ματίτσια μου δάκρυα ὡς τὸ ποτάμιν,

ἂν εἶδες καὶ τὰ μέλη μου τὸ πῶς πηδοῦν καὶ φεύγουν,

585

τὴν ὥραν νὰ λυπήθηκες, νὰ μ’ ἔγραψες πιττάκιν.

Ψυχὴν εἶχα κ’ ἐπῆρες την, καρδιὰν καὶ ἀνέσπασές την·

διχὼς ψυχήν, διχὼς καρδιάν, στὸν κόσμον πῶς νὰ ζήσω;

μαραίνει με ἡ ἀγάπη σου, καίει με τὸ φίλημά σου,

ὁ ἔρωτας τοῦ πόθου σου εἰς θάνατον μὲ ῥίκτει.

590

Ἂν τὄχα ξεύρει, ἂν τὄλπιζα καὶ ἂν τὄβαλα στὸν νοῦν μου,

ὅτι οὐκ ἐνθυμᾶσαι με οὐδὲ στὸν νοῦν σου μ’ ἔχεις,

οὐδὲ ἀγαπᾷς με ἐγκαρδιακὰ ὡσὰν ἐγὼ ἐσένα,

νὰ πῆγα καὶ νὰ γύρευσα βρύσιν τῆς ἀσπλαγχνίας,

ὁποῦ ἀποπλύνουνται καρδιὲς καὶ λησμονοῦνται ἀγάπες.