Λόγοι διδακτικοί του πατρός προς τον υιόν

[1]

Πᾶσα ἀγαθὴ διδασκαλιὰ κι ἀρχὴ καλοῦ πραγμάτου

πορεύεται ἀπὸ πατρός, υἱοῦ κι ἁγιοῦ πνευμάτου.

Δὲν ἔν’ νὰ κράζω τὸ λοιπὸν τὲς Μοῦζες τῶν Ἐλλήνω(ν)

μὰ ’ς τὴν Τριάδα τὴν ἁγιὰν τὴν κεφαλήν μου κλίνω,

5

διὰ νὰ μοῦ δώκῃ χάριταν εἰς νοῦν καὶ εἰς κονδύλι,

νὰ γράψω καὶ νὰ δηγηθῶ μὲ τὰ δικά μου χείλη,

ὅτι τὸν μοναχὸν υἱὸν καὶ ἀκριβὸν τὸν ἔχω

νὰ βάλω στράταν κι ἀρετὴν βούλομαι καὶ ξετρέχω.

Διατὶ ὁ νεὸς τὰ μέλλοντα καὶ κεῖνα τὰ δὲν πράξῃ

10

σὰν ὄνειρο τοῦ φαίνονται, ἄλλος νὰ τὰ διατάξῃ.

Δι’ αὐτὸ ἐγὼ ὁ πολυπαθής, τέκνον μου ἠγαπημένον,

τὰ ἔμαθα μὲ πολλὴ πικριὰ εἰς καιρὸν ἀπερασμένον,

νὰ σὲ διδάξω βούλομαι κι ὀλπίζω νὰ πιστέψῃς

τοὺς λόγους ποῦ σοῦ θέλω εἰπεῖ καὶ νὰ μηδὲν ὀκνέψῃς.

15

Καθημερνὰ νὰ μελετᾷς καὶ νὰ κρατῇς ἀλήθεια

καὶ τοῦτες οἱ διδασκαλιὲς δὲν εἶναι παραμύθια.

Λοιπὸν ἡ πρώτη δασκαλιὰ εἰς τὸν Θεὸν τὸν κτίστη

καὶ τοῦ παντὸς δημιουργὸ νὰ σέβεσαι μὲ πίστι.

Κι αὐτὰ τὰ ὁρίζει ἡ ἐκκλησιὰ ὅλα νὰ τὰ προσέχῃς

20

καὶ <ἀπὸ> τὴν καλὴν βουλὴν καὶ λόγον μὴν ἀπέχῃς.

Διατὶ εἰς αὐτὰ ὑποτάσσονται οἱ νόμοι κ’ οἱ προφῆτες

κι ὅσοι δὲν τὰ προσέχονται κράζονται Ἀραβῖτες.

Μ’ ἀλήθεια ὁ νόμος τῶν ἀρχαιῶν ἦτον αὐτὸς τῆς φύσης

καὶ λέγει: «τὸ δὲν θὲς ἐσὺ μηδ’ ἀλλουνοῦ τὸ ποίσῃς».

25

Καὶ μετ’ αὐτὰ οἱ ἄνθρωποι <χρόνια> πολλὰ ἐζοῦσαν.

Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Μωϋσῆ, ὅπου τοῦ ἀκλουθοῦσαν

μὲ τὸν λαὸν τοῦ Ἰσραὴλ δώδεκα σκῆπτρα ὁμάδι,

ἐπέρασαν τὴν ἔρημον, κι ὁ Θεὸς διὰ σημάδι

τοὺς ἔδωκε δέκα πλακιὰ νὰ τὸν ὑμνολογοῦσι,

30

ὡς ποιητὴν καὶ πλάστην τους νὰ τὸν δοξολογοῦσι.

Κ’ ἦτον λαὸς ἀδίδακτος καθόλου δίχως γνῶσι(ν),

δι’ αὖτο ἦρθε ὁ Θεὸς τὸν νόμον νὰ ξαπλώσῃ.

Κι ἀφήτις ἦλθε ὁ Χριστός, ἐφώτισε κ’ ἐσιάσε,

τὴν στράταν ἐκαθάρισε καὶ τὴν γραφὴν ἐφτειάσε.

35

Ὅσοι τὴν στράταν τοῦ Χριστοῦ ὀρέγονται νὰ ὁδεύγουν

ἀπ’ ὅ,τι ὁρίζει ἡ ἐκκλησιὰ ἂς βλέπουν νὰ μὴν ἔβγουν.

Καὶ ἂς εἶναι τῆς ὑπακοῆς ’ς τῆς ἐκκλησιᾶς τὴν ζέσιν,

μὴν πάθουν το ὡς τὸν Ἀδὰμ κ’ εἰς ᾍδην νὰ ξεπέσιν.

Ὅτι δὲν ἔν’ πλεὸν λύτρωσις, ἀμὴ ὁ Χριστὸς ἂν ἔλθῃ,

40

τοὺς δίκαιους βάνει εἰς καλόν, τοὺς δὲ κακοὺς εἰς πάθη.

Τούτη ἔναι ἡ διδασκαλιά, υἱέ, ποῦ σὲ διδάσκω,

νὰ ἔχῃς τὸν φόβον τοῦ Χριστοῦ παρὰ τὰ πάντα πάσχω,

καθὼς τὸ λέγει ὁ Σολομὼν εἰς τὰς παραβολάς του:

«ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» εἰς τὰς ἀπακουάς του.

[48]

Ἂς εἶσαι πάντα ταπεινὸς κ’ ὑπομονῆς μεγάλης.

Διατ’ <εἶν’> αὐτὴ ἡ ταπείνωσις κ’ ἡ ’πομονὴ ἐκείνη,

50

ὁποῦ ἐστεφανοφόρεσε τὴν ἅγιαν τὴν Μαρίνη,

τὸν ἅγιον τὸν φοβερὸν μάρτυρα τὸν Νικήτα,

υἱὸν τοῦ Ἰουλιανοῦ [τοῦ] παράνομου ἀποστάτα.

Κι ἄλλοι πολλοὶ <’ς> τοὺς οὐρανούς, λαμπάδ’ ὀμπρός τους ἅφτει,

μόνον διὰ τὴν ταπείνωσιν κι ὑπομονὴν τοσαύτη(ν).

55

Ἀγάπα πᾶσα ἄνθρωπον νὰ σ’ ἀγαποῦν καὶ σένα

καὶ νἄχῃς ὅλα τ’ ἀγαθὰ πάντα ξεδουλωμένα.

Διατὶ ἡ ἀγάπη ἔν’ μερτικὸν τῆς ἅγιας Τριάδος,

πατρός, υἱοῦ <καὶ> πνεύματος καὶ τῶν ἁγίων μυριάδος·

ὅτι ἀγαπῶντα ὁ πατὴρ μὲ τὸν υἱὸν ἀλλήλως,

60

πορεύεται ἐκ τοῦ πατρὸς τὸ ἅγιον πνεῦμα στύλος.

Διὰ ταῦτα ὁ Κύριος ἡμῶν πάντων τὰ ἑρμηνεύγει,

’ς τοὺς ἀποστόλους καὶ λαὸν «εἰρήνη πᾶσιν» λέγει.

Ὅπου ἔναι ἀγάπη δὲν μπορεῖ σκανδάλισι νὰ πέσῃ,

διατὶ δὲν ἀποπλέκεται σὰν τῆς Τριάδος δέσι[ν].

65

Καὶ μ’ ὅσους καὶ ἂν πορευθῇς <εὐ> σπλαγχνικὸς ἂς εἶσαι

καὶ μὴν ὀχλιάζεσαι ποτὲ καὶ μὴ χολομανῆσαι.

Ἀπάνω εἰς τὴν ταπείνωσιν ἔχε καὶ τὴν ἀγάπην,

γιατὶ θερμαίνει τὴν καρδιάν, ὡσὰν ἡ στιὰ τὴν ῥάπην.

Διατὶ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ εἶπε νὰ βασιλεύουν

70

ὅλην τὴν γῆν οἱ ἀγαθοὶ καὶ νὰ τὴν ἀφεντεύουν.

135

Δίδε ἀπὸ τὸ ἔχει σου εἰς τοὺς θυλακωμένους,

’ς αὐτείνους τοὺς ἀμπόρετους καὶ τοὺς ἐλυπημένους.

Ἔβγαλ’ ἀπὸ τὰ ῥοῦχα σου κατὰ τὴν μπόρεσί σου,

καὶ δῶσ’ πτωχῶν χρειαζόμενων κι ἂς ἔν’ διὰ τὴν ψυχή(ν) σου.

Φάγε καὶ πιὲ μὲ τοὺς πτωχοὺς σὰν νἆταν ἀδελφοί σου,

140

συντρόφευε κι ἀγάπα τους, σὰν νἆταν ἐδικοί σου.

Ἂν λάχῃ ξένος εἰς ἐσέ, βλέπε μὴ τὸν ’νειδίσῃς,

ἂν ἔν’ γυμνὸς χρειαζόμενος, αὐτεῖνον νὰ τὸν ντύσῃς.

Ῥωμαιό, ἄλλο γένος κι ἂν εἰπῇς, μόν’ χριστιανὸς ἂς ἔναι,

ὅ,τι κι ἂν δώσῃς διὰ τὸν Χριστόν, διὰ τὴν ψυχήν σου ἔναι.

145

Ἂν δώσῃς ἕνα, ἑκατὸν εἶπ’ ὁ Χριστὸς νὰ εὕρῃ,

μ’ ἂς ἔν’ κρυφὴ ἡ ἔδοσις, κανεὶς νὰ μὴν τὸ ξεύρῃ.

Ναῦτες πτωχοὺς κι ἀμάλωτα, αὐτείνους νἄχῃς φίλους,

νὰ μπῇς εἰς τὴν Παράδεισον μὲ τοὺς ἁγιοὺς ἀλλήλως.

Ἂν ἀγαπάῃς τὸν Χριστόν, βλέπε νὰ μηδὲν σφάλλῃς,

150

κι ἀπὸ τὴν στράταν τὴν καλὴν κανεὶν νὰ μὴν ἐβγάλλῃς.

Σμίγε μὲ γέροντας καλούς, ἀνθρώπους ἀξιωμένους,

μὲ ἄρχοντας εὐγενικούς, αὐτοὺς τοὺς τιμημένους.

Αὐτοὺς (ὁ)ποῦ θέλουν τὸ κρασί, κάνε νὰ τοὺς ἀφήσῃς,

κι ἂν πέσῃς εἰς χαροκοπιά, βλέπε νὰ μὴν μεθύσῃς.

155

Καὶ μὴ θελήσῃς συντροφιὰ ποῦ νἆναι ἐντροπή σου,

νὰ μὴν σὲ πάρουν ’ς ὄχθρητα ξένοι καὶ ἐδικοί σου.

[287]

Καὶ λέγω σου διδασκαλιά, ὅταν θελήσ’ ἡ χάρις

τοῦ ἁγιοῦ Πνευμάτου, ν’ ἀξιωθῇς ἀρχόντισσα νὰ πάρῃς.

Ἀπάν’ ἀπ’ ὅλα εὐγενικὴν γύρεψε νὰ τὴν εὕρῃς,

290

διατὶ ἔναι δύσκολον καὶ αὐτό, κάμε νὰ τὸ ἠξεύρῃς.

Ἰδὲς τὰ ἔργα τῶν γονεῶν κι ὅλην τὴν πολιτείαν,

κ’ ἔπαρε ξόμπλι ἀπ’ αὐτοὺς ὡς γιὰ τὴν κορασίαν.

Μὴ λιμπιθῇς  πλουσότητα νὰ σ’ ἀγοράσ’ ἡ κόρη,

ἀμὴ τὰ ἔργα τὰ καλὰ καὶ τὸ κορμί της θώρει. 

295

Καὶ ἀπήτης τὴν εὐλογηθῇς  καὶ μετὰ σέναν ἔρθη,

ἂν κάθεται καὶ κράζεις  την πέ της εἰς μιὸ νὰ ἔρθῃ,

νὰ στέκῃ νὰ σ’ ἀφικραστῇ   κατὰ τὴ χρεία πὄναι.

Κολάκευε καὶ ἀγάπα την καὶ τὴν καρδιάν σου χῶνε,

μήπως καὶ πάρῃ θάρρισμα

300

καὶ κάμῃ κ’ ἔργο σὰν τὸ ζὸ διατ’ εἶν’ ἀποτυχία.

Ὅλα ἂς κρατῇ εἰς τὰ χέρια της καὶ ἂς ἔχῃ τὰ κλειδία

καὶ σέν’ ἂς δίδῃ τὴν τιμὴν νἄχῃς καλὴν καρδία.

Ἂς ἔν’ κυρὰ εἰς τὴν μασαριάν, εἰς ὅλα π’ ἔχει χρείαν,

νὰ βλέπῃ ἐκειὸ τὸ σέβεσαι νἄχῃ πλεροφορίαν.

305

Ὁ λόγος σου ἀποκρουστικὸς μὴν ἔν(αι) ποτὲ σ’ ἐκείνη(ν)

καὶ τῆς γυναίκας τὴν καρδιὰν ἡ εὐσπλαγχνιὰ τὴν κλίνει.

Ὅτι κάλλιον νὰ σ’ ἀγαπᾷ παρὰ νὰ σὲ φοβᾶται,

διατὶ ἀπὸ φόβον ὄργητα ’ς τὸν ἄνθρωπον γεννᾶται.

Καὶ ἂν σὲ ἀγαπάῃ βλέπεται ποτὲ νὰ μὴ σοῦ σφάλλῃ

310

καὶ ἂν ἀσκοντάψῃ μιὰν φοράν, προσέχεται τὴν ἄλλην.

Καὶ τὲς γυναῖκες τοῦ σπιτιοῦ ἐκεῖνη ἂς τὲς διατάσσῃ

καὶ μὴν ψηφᾷς  ἐσὺ ποτὲ αὐτὲς τὸ τί θὰ φᾶσι.

Τὰ ψώνια ἂς εἶναι πλούσια, ὅλους νὰ τοὺς χορταίνουν,

νὰ εὐχαριστοῦν τὴν τάβλα σου καὶ νὰ τῆς ἀπομένουν.

315

Δὲν λέγω πετεινόπουλα οὐδὲ παχεὰ γουρούνια,

ἀμὴ κατὰ τὴν τάξιν τους ἂς εἶν’ καὶ τὰ μπουκούνια.

Καὶ τὲς λαμπρὲς καὶ ἑορτὲς καλύτερα καὶ πλήσια,

διατὶ εἶν’ ἡμέρες καὶ [οἱ] ἑορτές, δὲν εἶναι ὅλες ἴσια.

’Σ τὴν φορεσιὰν τῶν γυναικῶν, ἂς τὸ θυμίζῃ ἐκείνη,

320

καὶ ἐνέργα τί νὰ γίνεται νἄχετε καλωσύνην.

Καὶ τοὺς φαμέγιους τοῦ σπιτιοῦ ἐσὺ τοὺς ὀρδινιάζε

κι ἂν ἔναι φταίσιμον ’ς αὐτοὺς συγκεραστὰ  τοὺς σάζε:

Δὲν ἔν’ δοσμένο [τῆς] γυναικὸς τοὺς ἄνδρες νὰ διατάσῃ

καὶ δίδαξέ τους σπλαχνικά, καλὸς λόγος [ἂς] τοὺς φθειάσει.

[519]

Ἂν δώσῃ ὁ Θεὸς κ’ ἔχεις παιδιά, πολλὰ ἢ λίγα ἂν εἶναι,

520

’ς τὸ ἔχει σου μηδὲν θαρρῇς   ἀμὴ ’ς τὸ νοῦ σου κρῖνε,

ὅτι πλεὸ ἀξίζει μιὰ ἀρετὴ παρὰ καβαλαρίαν,

κάμε νὰ μάθουν γράμματα, νἄχῃς εὐχαριστίαν. 

Γνώρισε καὶ τὴν φύσιν  τους καὶ καθ’ ἑνός του δῶσε,

νὰ ’ργάσῃ  αὐτὴν ’σὰν  ῥέγεται καὶ τὴν βουλήν  σου σῶσε.

525

Διατὶ ὅποιος ἔχει γράμματα ἢ μάθημα ἢ πρᾶξι,

τιμὲς οὐδὲ τοῦ λείπουνται ἢ πλούτη νὰ ’ποτάξῃ.

Καὶ τὰ δικά σου πράγματα ἔχε καὶ ’πότασσέ τα,

ὥστε νὰ ζῇς, τ’ ἀφέντευγε κ’ ὕστερα μοίρασέ τα.

Μὴ στοχαστῇς τὰ μετρικὰ διὰ νὰ εἶναι ὅλα ἴσια,

530

ἀμὴ ὅποιος λείπεται ἀρετήν, δός του τὴν μοῖρα πλήσια.

Ἀλήθεια δός του ὀρδινιὰ ἀπὸ παιδιὰ ὡς παιδιά του

καὶ ἂν ἀποθάνῃ, νὰ στραφοῦν εἰς τὰ συγγενικά του.

Τοὺς ἄλλους αὐτεξούσιους ἄφες τὸ μετρικό τους

ὅπου γνωρίζῃς καὶ νοοῦν νὰ βλέπουν τὸ δικό τους.

535

Ἂν λάχῃ νἄχῃς θηλυκὰ κ’ εἰς δέκα χρόνους ἔρθουν,

ἀντάμα ἂς θέτουν μετὰ σὲ καὶ ὕστερα ἂς ’γέρθουν.

Εἰς τὸν καιρόν τους γύρευε ἄνδρες νὰ τοὺς ἐδώσῃς,

στενέψου ἀπὸ τὸ ἔχει σου καλὰ νὰ τὲς παντρέψῃς

Γαμβροὺς μελέτησε νὰ βρῇς νἄχουν κορμιὰ ἀκέραια, 

540

παρὰ νὰ λείπουν ἀρετὲς καὶ νἄχουσι δηνέρια.

Ἂν ἔτυχε ν’ ἀπόθανε ἡ πρώτη σου γυναῖκα

καὶ νὰ σοῦ δώσουσι προικιὸν καβαλαρίες δέκα,

μὴν παντρευτῇς διὰ τὰ παιδιά, μὴν τὰ παραπονέσῃς,

πρόσεχε κι ἀποκράτα τα διὰ νὰ τ’ ἡλικιώσῃς.

545

Ὅτι οἱ μητρυιὲς μὲ τὰ παιδιὰ ἄπειρες πρίκες φέρνουν

καὶ τοῦ κυροῦ τους τὴν καρδιὰ πολλὰ μαγκλάβια δέρνουν.

581

Καὶ ἰδὲς τὴν Εὔαν τί ἔκαμε, ὀκ τὴν ἐντολήν ἐβγῆκε  

καὶ ὡς διὰ τὴν παρακοὴν χίλια καλὰ ἀφῆκε. 

Καὶ τὸν πρωτόπλαστον Ἀδὰμ ’κ τὴν ἐντολὴν ἐβγάνει

καὶ τὴν Παράδεισον εἰς μιὸ αὐτείνη τὴν ἐχάνει.

585

Μ’ αὐτείν’ ἦτον ἡ ἀφορμὴ τῆς πίκρας πᾶσα πρᾶγμα

καὶ κοίταξέ το αὐτὸ καλὰ καὶ νὰ τὸ βρῇς ’στὸ γράμμα.

Ἡ Μέδαια διὰ τὸν Γιασὸν τὸ τί πρᾶγμα ἐποῖκε,

τ’ ἀδέλφι της ἐσκότωσε, τὴν μάνα της ἀφῆκε.

Καὶ αὐτείνη ἡ θεόργιστη ἀφήνει τὰ καλά της

590

κ’ ἔλειψε ἀπὸ τὸν τόπο της καὶ ἀπὸ τὰ γονικά της,

καὶ μετ’ αὐτεῖνον τὸν Γιασὸν ἔκαμε δυὸ παιδάκια,

χαριτωμένα ἤτανε τὰ δυὸ παλληκαράκια.

Μὰ ὁ Γιασὸς τὴν ἄφηκε, σ’ αὐτείνην δὲν γυρίζει,

μ’ αὐτείνην ἐσιχάθηκε, πολλὰ τὴν ὀνειδίζει.

595

Καὶ ἡ Μέδαια ἀπὸ τὴν πικριὰ τὰ δυὸ παιδιὰ σκοτώνει

καὶ διὰ νὰ μὴν τὰ ἰδῇ κανείς παράμερα τὰ χώνει.

Καὶ τότες πιάνει ἀνάπτει στιὰ καὶ τὰ παιδιά της βάνει

καὶ πόλβερη τὰ ἔκαμε καὶ τότες τὰ ἐβγάνει.

Καὶ ὡσὰν γιατρὸς ἐγίνηκε κι ἀποδεκεῖθες βγαίνει,

600

τὴν στράτα αὐτείνη περπατεῖ κ’ εἰς τὸν Γιασὸν πηγαίνει.

Ηὗρε αὐτεῖνον τὸν Γιασὸν κι ἔναι ἀρρωστημένος,

στὴν κλίνη ἀπάνω ἔστεκε ὡσὰν ἀποθαμένος.

Ἔδειξε αὐτείνη ὡσὰν γιατρός, ὡς διὰ νὰ τὸν γιατρέψῃ

καὶ κάμνει γνέψι πῶς ὑπᾷ βοτάνι νὰ γυρέψῃ.

605

Καὶ πιάνει ὀκ τὸ σακοῦλι της, ’κ τὴν πόλβερην ἐβγάνει

καὶ δίδει του διὰ νὰ τὸ φά’, λέγει του θέλει γιάνει.

Αὐτὸς εἰς μιὸ τὸ ἔφαγε διὰ νἄχῃ τὴν ὑγειά του

καὶ δὲν γνωρίζει ὁ ἄτυχος ὅτ’ εἶναι τὰ παιδιά του.

Κι ἀφότις τὸν ἐτάγισε, παράμερα γυρίζει

610

καὶ λέει διὰ τὴν ἀσθένεια του, καλὰ τὴν ἐγνωρίζει.

Καὶ τότε λέγει ἀργὰ ’δεπὰ θέλω διὰ ν’ ἀπομείνω,

διὰ νὰ τοῦ δώσω ἄλλο νὰ φά’ βοτάνι τὄχω φίνο.

Κι αὐτοῦνοι τὴν παρακαλοῦν μὲ τὴν καλὴ καρδία

καὶ δίδουν της μιὰν κάμαρα νἄχῃ πᾶσα ἀδεία.

615

Καὶ αὐτείνη τὸ μεσάνυχτο ἄκου τὸ τί ἐποῖκε,

στὴν κάμαρά της ’νάφτει ’στιὰ κι ἀποδεκεῖθες βγῆκε.

Καὶ καίγει τότες τὸν Γιασὸν καὶ ὅλα τὰ μεγαλειά του

καὶ κεῖνον καὶ τὴν μάνα του καὶ ὅλην τὴν φαμελιά του.

Καὶ τότ’ αὐτείνη ἔφυγε σὰν νἆτον ἀναράδα

620

καὶ ὀκ τὴν πολλή της τὴν πικριὰ χάνει τὴν εὐμορφάδα.

Καὶ ἰδὲς ἐκεῖνο πὄκαμε ἡ Ἑλένη τοῦ Μενελάου,

πόσον κακὸν ἐγίνηκε, ὅσο νὰ τὴν ἐπάρου(ν).

Καὶ ἡ Τρωάδα ἐχάλασε δι’ αὐτείνην τὴν αἰτία,

ποὔτουν μεγάλη καὶ πολλὴ αὐτόν’ ἡ αὐθεντία.

625

Ὁ Πάρις εἰς τὴν Κυθηριὰ  ἐδιάβη νὰ τὴν πάρῃ,

διατ’ ἤτουν νέος εὔμορφος κ’ ἤτονε παλληκάρι.

Μὰ οἱ Ἕλληνες τὴν ἐντροπὴν ποσῶς δὲν τὴν ἐθέλα(ν)

καὶ τῶν Τρωγιάδων ἡ ἀντρειὰ αὐτείνους δὲν ἐφέλα.

Κ’ ἰδὲς ἀκόμη γνώρισε αὐτείνη τὴν Ἀντριάνα<ν>

630

πόσοι ’στὴ βρύσι ἐπήγασι ἀντάμα κι ἀποθάναν.

Σὰν ὁ Θεσέος ἔσωσε καὶ βάστα τὸ κοντάρι

καὶ βρίσκει τὸ φατζόλι της, σκοτώνει τὸ λιοντάρι.

Ἰδὲς ἀκόμη τί (ἔ)καμε ἡ Βερσαβὲ ἡ Ἑβραία

ἀπὸ τὴν τόσην εὐμορφιά, ἤτουν πολλὰ ὡραία,

635

καὶ ὁ Δαυῒδ ἠθέλησε αὐτείνην ν’ ἀγαπήσῃ

καὶ τὄχε αὐτούνου ἡ ὄρεξι μὲ δαύτην νὰ ποιήσῃ.

Μ’ αὐτείνη ἤτουν ἡ ἀφορμὴ τὸν ἄνδρα τ’ς νὰ σκοτώσουν

καὶ κάμνει γράφουν του χαρτὶ αὐτούνου νὰ τὸ δώσουν.

Καὶ ἰδὲς ἀκόμα τὸ Σαμψὼν πῶς τὸν δημηγερτέψαν

640

καὶ πῶς ὀκ τὴν κεφάλην του τὰ μάλλια ἐκουρέψαν.

Διατὶ σ’ αὐτεῖνα τὰ μαλλιὰ εἶχε μεγάλην χάριν,

τὴν ἔβλεψιν καὶ παίδευσιν κ’ ἤτονε παλληκάρι<ν>.

Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ἀφορμὴν ἐχάσε τὴν ζωή του,

ὁποῦ μεγάλην δύναμιν ἐβάστα τὸ κορμί του.

645

Καὶ τὴν κολώνα ἔσυρε καὶ πιάνει καὶ χαλᾷ τη

καὶ τότες ἐπλακώθησαν μέσα εἰς τὸ παλάτι.

Καὶ ἰδὲς ἐκεῖνο τὄκαμε τοῦ Ἡρώδη ἡ θυγατέρα,

τ’ Ἁγιοῦ Γιαννιοῦ τὴν κεφαλὴν νὰ κόψουν μὲ μαχαίρα.

Καὶ ἡ μάνα τ’ς ἤτονε ἀφορμὴ νὰ φέρουν ’ς τὴ λεκάνη,

650

νὰ κόψουνε τὴν κεφαλὴν τοῦ μέγα Ἰωάννη.

[719]

Μ’ αὐτοὶ ποῦ λέγουσι κακὸν ἔχουν μεγάλο κρῖμα,

720

διατὶ ὅλες δὲν ὁμοιάζουσι οὐδ’ ὅλαι εἶν’ ἕνα κτῆμα.

Μὰ κεῖνες ποὖναι ἄτιμες ἂς ἔχουν τὴν κατάραν

ἀπὸ τὸν Κύριον τὸν Θεόν, τὸν ἅγιον τὸν πατέρα.

Διατὶ εἶναι κρῖμα καὶ ἁμαρτιὰ νὰ λὲς κακὸν διὰ κεῖνες,

ὁποῦναι ἄξιες καὶ καλὲς καὶ εἰς τὴν τιμήν τους φίνες.

725

Δὲν ἔν’ λογάρι θησαυρὸς κόρη νὰ ξαγοράσῃ,

γυναῖκα ὅπου βρίσκεται εἰσὲ τιμὴν νὰ γεράσῃ.

Τὶς ἔχει νοῦν καὶ λογισμὸν αὐτεῖνες νὰ ’παινέσῃ,

τὲς ἅγιες ὅπου βρίσκονται ’ς τοῦ οὐρανοῦ τὴν μέση(ν) !

Κ’ ἰδὲς τὸ πῶς εὑρίσκονται καὶ αὐτὲς ἐμαρτυρῆσαν

730

καὶ πόσες (ἐ)κόψαν μὲ σπαθὶ [καὶ] μὲ ῥόδαν ἐγυρίσαν.

Αὐτείνην τὴν μαρτύρισσαν, τὴν ἅγιαν Καταιρίνην,

τὴν ἄλλην τὴν ἁγιώτατη, τὴν ἅγιαν τὴν Ἐρήνην.

Καὶ ἄλλες πολλὲς καὶ ἀμέτρητες αὐτεῖνες ἐφονέψαν

καὶ τὴν αἰώνιον ζωὴν αὐτεῖνες ἐγυρέψαν.

735

Ὅλες ἀφήνω εἰς μιὰν μεριὰν καὶ θέλω νὰ γυρίσω

μὲ προσευχὴν καὶ δάκρυον σ’ αὐτείνη νὰ μιλήσω.

Μὲ προσευχὴν καὶ δάκρυον καὶ μὲ ταπεινοσύνη

’ξ αὐτὴν γυρεύω συμπάθειο [μὲ] μεγάλη ἐλεημοσύνη.

Βρισκόμενος ἁμαρτωλὸς καὶ μὲ μεγάλο κρῖμα

740

καὶ πῶς νὰ γράψω ’ς τὸ χαρτὶ καὶ νὰ τὸ βάλω εἰς ῥίμα.

Σὲ τὴν μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ὀλπίδα μου καὶ φῶς μου,

ὀλπίδα τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ σωτηριὰ τοῦ κόσμου,

δέομαι καὶ παρακαλῶ βοήθεια νὰ μοῦ δώσῃς,

τὴν προσευχή μου νὰ εἰπῶ, χάρι νὰ μ’ ἀξιώσῃς.

745

Δέσποινα πάντων Δέσποινα, Κυρία χαριτωμένη,

ὀλπίδα τῶν ἁμαρτωλῶν, μήτηρ εὐλογημένη.

Ὅποιος ἐσὲ παρακαλεῖ εἰς τὴν χάριν σου ἔχει ὀλπίδα

καὶ κράζει σε ἀπὸ καρδιᾶς : «νύχτα καὶ ἡμέρα σ’ εἶδα».

Ὁπόσους ἀπὸ τὸν πνιμὸν τοὺς ἔχεις λυτρωμένους

750

καὶ πόσους ὀκ τὴν κόλασιν τοὺς ἔχεις ἐβγαλμένους.

’Σ τοὺς ξένους  τοὺς ἀγνώριμους εἶσαι ἡ προστασία

καὶ αὐτοὺς ὅπου φλογίζονται τοὺς δίδεις τὴν δροσία(ν)

’Σ τὲς χῆρες καὶ εἰς τὰ ὀρφανὰ εἶσαι ἡ προμηθεία,

’ς τοὺς πειρασμοὺς καὶ κόλασες εἶσαι ἡ ἐλευθερία.

755

Τὸ δρόσος εἶσαι τὸ λοιπόν, ἡ σωτηρία, τὸ ἄνθος,

ἀπελπισμένων ἡ ἐλπὶς καὶ τῶν πτωχῶν τὸ φράνθος.

Τῶν αἰχμαλώτων λυτρωτὴς καὶ τῶν πιστῶν τὸ κράτος,

τῶν ἀσθενούντων ἰατρὸς καὶ τῶν στενῶν τὸ πλάτος.

Τῶν ὀρθοδόξων καύχημα εἶσαι πολλ’ ἀκουσμένη,

760

τῶν ἱερέων ἡ καλλονή, κυρὰ χαριτωμένη.

Δόξα εἶσαι τῶν μοναχῶν, μεγάλη Πλατυτέρα,

καὶ τῶν ναυτῶν (εἰ)ς τὸ πέλαγος εἶσαι πάντων μητέρα.

Ὁπόσους ἐκ τὸν κίνδυνον τοὺς ἔχεις λυτρωμένους

κ’ εἰσὲ καλὸν καὶ ἀνάπαυσιν τοὺς ἔχεις ἀφερμένους.

765

Καὶ ὅποιος ἐξ ὅλης του ψυχῆς μὲ καθαρὴν καρδίαν

τὴν χάρι της παρακαλεῖ εὑρίσκει βοηθείαν.

Διὰ τοῦτο σᾶς παρακαλῶ ὅλους μὲ σπλαγχνοσύνη,

κράζετέ την βοήθειαν, κανείς σας μὴ ἀπομείνῃ.

Ὅλοι σας μὲ τὴν προσευχὴν καὶ μὲ [τὴν] ταπεινοσύνη

770

παρακαλέσετέ τηνε διὰ νὰ μᾶς δίδῃ εἰρήνη.

Λοιπὸν ὅσο ποῦ στέκεσαι ’ς τὸν κόσμον καὶ ἀπερνάῃς, 

πρόσεχε ὀκ τὲς ἀδικιὲς ἀπάνω σου μὴ βάνῃς.

Εἰς τέτοια πάθη θέλεις ζῇ καὶ τότε νὰ γεράσῃς,

χρειά ’ναι τὸ τέλος σου νὰ ’ρθῇ, ’ς τὸν κόσμο νὰ περάσῃς.

775

Ἀτός σου μὲ τὰ χέρια σου δὸς διὰ τὴν ψυχήν σου,

νὰ μὴ ἀποθάνῃς καὶ νὰ πῇς, νὰ δώσουν οἱ δικοί σου.

Ἀμὴ κατὰ τὸ ἔχει σου δὸς τοῦ Χριστοῦ τὴν μοῖρα,

νὰ πᾶν ὀμπρὸς τὰ δῶρα σου ν’ ἀνοίξουσι τὴν θύρα(ν),

νὰ μπῇς εἰς τὴν Παράδεισον μὲ τοὺς ἁγιοὺς νὰ ψάλῃς,

780

νὰ λὲς τὸ ἀλληλούϊα, ποτὲ νὰ μὴν τὸ σφάλῃς.

Στίχοι τριακόσοι ἐννενῆντα τρεῖς εἶναι ἐπὰ γραμμένοι,

ὅλοι εἶναι λόγοι διδακτικοί, ὁποῦ εἶναι ἐπὰ βαλμένοι.

Καὶ κεῖνος ὁποῦ τἄκαμε στὴν Βενετιὰ τιμήθη,

τὰ γονικά του λέγουσι ’ς τὴν Ζάκυνθο γεννήθη.

785

’Σ τὸν ξῆντα ἕνα στίχον ἄρχισε ὡς τοὺς ’βδομῆντα πέντε,

νὰ βρῇς τὸ πῶς τὸν κράζουσι καὶ τὄνομά του ποιόναι.

Τὸ πρῶτον γράμμα ἔπαιρνε ξεπᾶσα ἕνα στίχον,

τοῦ τὄδωκα τοῦ καθενός, δὲν βάνω εἰς τὸν ἦχον,

ΤΕΛΟΣ