έγκλημα, το, ουσ. [<αρχ. ἔγκλημα (= κατηγορία)], το έγκλημα. 1α. κάθε κακή πράξη, για την οποία νιώθουμε τύψεις, ενοχή, ή για την οποία θα τιμωρηθούμε: «για πες μας τώρα ποιο είναι το έγκλημά σου;». (Λαϊκό τραγούδι: αν η αγάπη είν’ έγκλημα, έχω εγκληματήσει). β. (γενικά) η πολύ κακή ή κολάσιμη πράξη για την οποία έχουμε μετανιώσει ή ντρεπόμαστε να αναφέρουμε το όνομά της: «έχω κάνει κι εγώ εγκλήματα στη ζωή μου, αλλά αυτόν δεν τον φτάνω ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι». (Λαϊκό τραγούδι: τι κρίμα που χωρίσαμε τι κρίμα, τι έγκλημα μεγάλο κάναμε, αντί να υποχωρήσουμε ένα βήμα, ολόκληρη ζωή πικράναμε). 2. το γκάστρωμα γυναίκας με την οποία δεν είμαστε παντρεμένοι: «δε σκεφτόσουν, όταν έκανες το έγκλημα, πως θα διασύρεις την κοπέλα στην κοινωνία;»·
- έγκλημα και τιμωρία, λέγεται στην περίπτωση που εγκληματική ή γενικά κολάσιμη πράξη βρίσκει τη δίκαιη τιμωρία. Αναφορά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φ. Ντοστογιέφσκι·
- κρατάτε με, γιατί θα κάνω έγκλημα, ειρωνική ή απειλητική έκφραση ατόμου που παριστάνει ή που είναι πολύ θυμωμένο·
- το οργανωμένο έγκλημα, η δράση του υποκόσμου: «τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει στην πατρίδα μας έξαρση το οργανωμένο έγκλημα»·
- το σώμα του εγκλήματος, βλ. λ. σώμα·
- το τέλειο έγκλημα, το έγκλημα που δε διαλευκάνθηκε: «ο ανακριτής φοβάται πως διεπράχθη το τέλειο έγκλημα».