Λόγος παρηγορητικός περί Δυστυχίας και Ευτυχίας

f. 1r

1

Λόγος παρηγορητικὸς περὶ Δυστυχίας καὶ Εὐτυχίας

Ὅσους ἑκατεπίκρανεν ἡ Δυστυχοτυχία,

ὅσους ἐκατεδάμασεν ὁ ἀσύστατος ὁ Χρόνος,

ὅσους ἐποῖκεν νὰ θλιβοῦν καὶ νὰ κακοπαθήσουν,

ὅσοις φαρμάκιν ἔδωκεν ἡ Τύχη νὰ ῥουφήσουν,

5

ὅσους ἐκατεχόρτασεν καὶ ἐγέμισεν ὁ Χρόνος

ἐκ τὸ μιαρὸν κακόβουλον τῆς Κακοδυστυχίας

πόνους, γομάρια φοβερὰ καὶ θλίψες ἀμετρήτους,

καὶ πάλιν ὅσοις ἔποικε πολλὴν τιμὴν ἡ Τύχη,

ὅσους ἐκατεγλύκανε ἐκ τὸ διακριτικόν της,

10

ὅσους ἐποῖκεν νὰ χαροῦν ἐκ τὸ ἀσυνείδητόν της,

ὅσους ἐκατεχόρτασεν ἀμέτρητα καλά της

καὶ ὅσους ἐλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν Δυστυχίαν,

ὅσοις ἔδωκε πρόσχαρον ἡμέραν νὰ τὴν ἔχουν,

δεῦτε σμίχθητε σήμερον, ἐλᾶτε μετ’ ἐμένα

15

καὶ νά σας ἀφηγήσωμαι τῆς Δυστυχίας τοὺς πόνους

τοὺς ἄλλος ἀφηγήσατο μυριονειδισμένος.

Καὶ ἀφ’ οὗ σας ἀφηγήσωμαι τὸ τί ἔπαθεν ἐκεῖνος,

οἱ μὲν εὐχαριστήσατε τὴν Εὐτυχοτυχίαν,

ὅσοι καλά της εἴδατε, ἔχετε γλυκασμούς της,

20

f. 1v

οἱ δὲ ἀπὸ πόνου ὑβρίσατε πάλιν τὴν Δυστυχίαν,

ὅσοι κακά της ἔχετε καὶ ἐπίετε πικρασμούς της.

Ἄλλος ὁκάτις δυστυχὴς ἀφ’ ὅτης ἐγεννήθη

τοὺς χρόνους ὅσους ἔζησεν ποτὲ νὰ μὴ εὐτυχήσῃ

ἦλθε μὲ τὰς πικρίας της τῆς ἀσυστάτου τύχης

25

νὰ ξενωθῇ ἐκ τὴν χώραν του καὶ ἐκ τὰ γονικά του.

Φροντίδα τὸν εἰσέβηκε καὶ μέριμνα καὶ ὀδύνη

νὰ ἔβγῃ ἀπὸ τὴν πατρίδαν του καὶ ἐκ τοὺς συγγενεῖς του,

νὰ ψηλαφήσῃ ὡς δύνεται τὸ ἀφήγημαν τοῦ κόσμου,

τῆς γῆς τὸ τέλος νὰ διαβῇ, νὰ μὴ ἀφήσῃ τόπον,

30

ὥς πότε ζῇ νὰ περπατῇ· πεῖσμαν ἁπλῶς ἐθέκεν

γῆν νὰ μὴ ἀφήσῃ πούπετε τὸ νὰ μὴ τὴν γυρεύσῃ.

Ἦλθεν εἰς τέτοιαν μέριμνα νὰ κοσμοψηλαφήσῃ

μὴ νὰ ’πετύχῃ πούπετες τῆς Δυστυχίας τὸ κάστρον,

νὰ τὴν εὑρῇ, νὰ τὴν ἰδῇ ποταπή ἔνε καὶ ποία

35

καὶ ἔχει τοσούτην δύναμιν νὰ θανατόνῃ ἀνθρώπους.

Καὶ μίαν ἐν ὅσῳ ἐκάθετον σηκόνεται ἀπὸ λύπης,

ἐβγαίνει ἀπὸ τὴν χώραν του, κινᾷ ἐκ τὰ γονικά του,

καὶ νὰ ζητῇ ἐπεχείρησε τῆς Δυστυχίας τὸ κάστρον,

νὰ μὴ τὴν εὕρῃ πούπετες μετὰ πολλῆς ὀδύνης.

40

Μῆναν ἐπεριπάτησεν, ἐσέβηκεν τοὺς δύο,

τόπους δυσβάτους ἤρξατο νὰ ποδοπεριτρέχῃ,

ὅρη τὰ οὐκ ἦτον δυνατὸς κανεὶς νὰ περπατήσῃ.

Καὶ εἰς ἕνα τόπον δύσβατον εἰς οὐρανοὺς νὰ ἐγγίσῃ,

50

εἰς ἄγριαν στράταν καὶ κακὴν, λιθοπετροστρωμένην

τὸν Χρόνον ἐσυνάντησεν τοιοῦτον, ὡς ἐφηγεῖτον·

ἄνδραν μακρύν, ἀσκέπαστον, τὰ χέρια γυμνωμένα,

ῥοῦχον ἐφόρει κόκκινον, μόνον ὁμπρὸς ’ς τὸ στῆθος

νὰ σκέπεται τὸ σῶμάν του μέχρι καὶ τῶν γονάτων.

55

f. 2v

Ἄλλης θωρίας, καλόκοπος, ἀγένειον παλληκάριν·

ζωσμένος ἦτον ἄρματα καὶ εἰς τὸ ἕνα χέριν

χαρτὶ εἶχε κατάστιχον γραμμένον ἐκ τὴν Τύχην

τὸ ποίους νὰ ποίσῃ τὸ καλὸν καὶ ποίους νὰ δυστυχίσῃ. |

Καὶ ἐκεῖνος ὥς τον ηὕρηκε οὕτως ἀρματωμένον,

60

ἐξαίφνης ὑπεσέβηκε φόβος εἰς τὴν ψυχήν του

νὰ μὴ τοῦ τόπου ἡ μόνασις φύλακαν ἔχῃ ἐκείνη

καὶ φονευθῇ ἐκ τὰς χεῖράς του καὶ λείψῃ ἀπὸ τὸν κόσμον,

καὶ εἰς δάσος ὑπεσέβηκε νὰ κρουφθῇ ἀπ’ ἐκεῖνον.

Ὅταν δὲ εἰς νοῦν του ἔβαλεν τῆς Δυστυχίας τοὺς πόνους,

65

ἀτός του εἶπεν εἰς αὑτόν· «Ἂς δράμω, ἂς τὸν λαλήσω·

καὶ εἰ μὲν κακός, ἂς φονευθῶ καὶ ἂς λείψω ἀπὸ τὸν κόσμον,

εἰ δὲ καλός, νὰ τὸν ἰδῶ, νὰ ὑπάγω νὰ τὸν συντύχω

μὴν νὰ γνωρίζῃ πούπετες τῆς Δυστυχίας τὸ κάστρον,

νὰ πέσω εἰς τὰ πόδια του καὶ νὰ μὲ τὸ ἑρμηνεύσῃ». |

f. 3r

70

Ἐξέβην ἐκ τὸ δάσωμαν καὶ ὑπάγω πρὸς ἐκεῖνον.

Ἀπὸ μακρέα στριγγίζω τον· «Πόθεν ὑπάγεις, ξένε;

Πόθεν ὑπάγεις, ἄνθρωπε; Τίς εἶσαι; Πόθεν εἶσαι»;

Ὁ Χρόνος, ὡς τὸν ἤκουσεν, ἠκούμπησεν εἰς δένδρον,

νεύει τον μὲ τὸ χέριν του νὰ ὑπάγῃ πρὸς ἐκεῖνον.

75

Καὶ ἐκεῖνος, ὡς τὸν ἤκουσεν, ὐπάγει πρὸς τὸν Χρόνον.

Καὶ τότε ὁ Χρόνος λέγει τον· «Τίς εἶσαι; Πόθεν εἶσαι»;

«Ξένος ἐγὼ καὶ δυστυχής», λέγει τον, «καὶ θλιμμένος,

κακομυριοκατάδαρτος ἀπὸ τὴν Δυστυχίαν».

«Πόθεν ὑπάγεις, ἀδελφέ; λέγει του πάλε ὁ Χρόνος. |

f. 3v

80

Ὁ ξένος ἀπεκρίθην τον· «Ἀφ’ ὅτου ἐγὼ ἐγεννήθην

ἔχω τὴν Τύχην κατ’ ἐμοῦ πικραίνουσαν καθ’ ὥραν,

ἡμέραν εὐτυχήματος ποτὲ νὰ μή με δείξῃ.

Καὶ ἐξέβην ἀπὸ λύπης μου καὶ κοσμοαναγυρεύω

μὴ νὰ ἐπετύχω πούπετις τῆς Δυστυχίας τὸ κάστρον,

85

νὰ τὴν εὑρῶ, νὰ τὴν ἰδῶ, νὰ τὴν παρακαλέσω

νὰ μὲ λυτρώσῃ ἐκ τὰ κακὰ τὰ πάσχω καὶ παθάνω».

Καὶ ὁ Χρόνος ἀνεστέναξεν καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον·

«Ἀϊλοὶ τὸν γράψουν ἄτυχον τῆς Δυστυχίας τὰ χέρια!»

Καὶ τότε πάλιν λέγει τον· «Λέγε με πῶς ἀκούεις

90

καὶ ποῖον ἔνι τὸ κάστρον σου καὶ τίνες οἱ γονεῖς σου»;

Ὁ ξένος ὀλοπρόθυμα λέγει τον τ’ ὄνομάν του

καὶ πόθεν ἦν καὶ ποταπὸς καὶ ποῖ’ ἦσαν οἱ γονεῖς του.

Καὶ τῷ ἀκούσειν τὸ ὄνομαν ὁ Χρόνος ἐκ τὸν ξένον,

ὥσπερ ἐκράτει τὸ χαρτίν, γοργὸν τὸ ἀποτυλίσσει

95

καὶ βλέπει, ἀναψηλαφᾷ, εὑρίσκει τον ἐκεῖνον

νὰ κεῖται εἰς τὸ πρόγραφον τῆς Κακοδυστυχίας.

Καὶ πάλιν ἀνεστέναξεν, τοιούτως τὸν ἐλάλει·

«Ἐσύ, ἀδελφέ, εἰς τὰ γράμματα κείτεσαι τῆς ὀδύνης

γραμμένος ἐκ τὰ χέρια της, μάθε, τῆς Δυστυχίας

100

f. 4r

καὶ ὥς πότε ζῇς, βεβαιώθησε καὶ γνώριζε ἀπ’ ἐμέναν,

τῆς Τύχης τὸ κακόγνωμον οὐ θέλεις ἀποφύγειν».

Ὁ ξένος ὡς τὸ ἤκουσεν στήκεται κ’ ἐρωτᾷ τον· |

«Σὺ δὲ τίς εἶσαι, ἄνθρωπε; Βέβαιον τὸ ἐγνωρίζεις

ὅτι ποτὲ ἐκ τὸ δύστυχον μεταλλαγὴν οὐκ ἔχω»;

105

Καὶ αὐτὸς ἀπηλογήθη τον, τοιοῦτον λόγον λέγει·

«Ἐγώ εἰμαι ὁ Χρόνος, ἀδελφέ, τὸν ὑποτάσσει ἡ Τύχη».

«Ἐσύ ’σαι ὁ Χρόνος, ἀδελφὲ, τὸν ὑποτάσσει ἡ Τύχη»;

«Ἐγώ εἰμαι, λέγει, ἀδελφέ· μή με τὸ ἀπιστήσῃς·

καὶ εἰς κόσμον με προσέταξεν τοῦ νὰ ὑπάγω ἡ Τύχη,

110

τοῦ νὰ ποιήσω ἐναλλαγὴν, γνώριζε, τῶν πραγμάτων,

νὰ ἴδω τίνες εὐτυχοῦν καὶ ποῖοι ἀτυχοῦσιν,

τοὺς ἀχαρίστους εὐτυχεῖς νὰ πραγματοαλλάξω

καὶ ἄλλους νὰ στήσω δυστυχεῖς εἰς τὸ σκαλὶν ἐκεῖνων,

ὅσους εὕρω ὅτι εὐχαριστοῦν τὴν Τύχην καὶ ἐπαινοῦσιν».

115

Ἐγὼ δέ, Χρόνε, τί λέγεις ἐναλλαγὴν οὐκ ἔχω»;

«Οὐκ ἔχεις − λέγει τον αὐτός − ἐναλλαγὴν οὐδόλως,

ὅτι, ἀδελφέ μου, μάθε το, δι’ ἐσὲν ἠρώτησά την

ἀπότε τὴν προσείδησιν μ’ ἐδῶκε τῶν ἀνθρώπων».

450

Ἀνέβην, ἐπροσκύνησεν ὁ δυστυχὴς τὸν Χρόνον.

Εἶδεν τὸ πῶς ἐκάθητον καὶ ἀπ’ ἔδω του καὶ ἀπ’ ἔκει

οἱ μῆνες τὸν παρέστεκαν οἱ δώδεκα τοῦ χρόνου·

καὶ ἄλλαις γυναῖκες περισσαῖς εἱστέκασιν ὀπίσω

καὶ, ὥσπερ ἔλεγεν αὐτός, ἦσαν οἱ ἑβδομάδες.

455

f. 14r

Καὶ ἅμα τῷ ἀνέβειν εἷδέν τον καθήμενον εἰς θρόνον,

δένει τὰς χεῖράς του σφικτά, πίπτει εἰς γῆν ὀμπρός του

καὶ ἤρξατο ἀπὸ πόνου του τὰ τίτοια νά τον λέγῃ·

«Χρόνε, τοῦ κάστρου βασιλεῦ καὶ συνεργὲ τῆς Τύχης, |

γίνου βοηθός μου σήμερον, μυριοπαρακαλῶ σε,

460

ἕνα με ποῖσε θέλημαν· ἔλα εἰς τὴν Δυστυχίαν,

δι’ ἐμέ, παρακαλῶ σέ το, κοπώθησε καὶ εἰπέ την·

«Ὁκάποιος τώρα δυστυχής, χρόνους πολλοὺς θλιμμένος

γέμει του ἡ τύχη πικρασμοὺς χιλίους βαρημένους

καὶ ἐκ τ’ ἀγανάκτησεν πολλὰ κ’ ἐκ τὰ κακοπικράνθη

465

ξένος δι’ ἐσὲν ἐγένετο ἀπὸ τὰ γονικά του,

ἦλθεν εἰς ἀναζήτησιν τοῦ ἐδικοῦ σου κάστρου

νὰ εὕρῃ, νὰ σὲ ἴδῃ, νά σε εἰπῇ, νά σε παρακαλέσῃ,

ν’ ἀλλάξῃς τὸ κακόγνωμον τὸ ἔχεις εἰς ἐκεῖνον».

«Εἰπὲ τίς εἶσαι, ἄνθρωπε»! − λέγει τον πάλε ὁ Χρόνος».

470

«Ἄνθρωπος εἶμαι δυστυχής, τὸν ἔδειρεν ἡ Τύχη,

τὸν ὁ τροχός σου ἐδάμασεν ἀφ’ ὅτου ἐγεννήθην».

«Ἴχι ὅτι ἦλθες, ἀδελφέ! Νὰ ζῇς, οὐκ ἐκομπώθης·

βασμίδιν εὐτυχήματος δι’ ἐσὲ καλὰ φυλάσσω

τὸ ἀπ’ ἄρτι σ’ ἐχάρισεν ἡ Εὐτυχοτυχία.

475

Πλὴν ἐμποδίζει, γνώριζε, πάλιν ἡ Δυστυχία

καὶ λέγει ἀχαρίστας την ὁπόταν ἐδυστύχεις».

«Χρόνε μου, πέτραν μοναχὰ νὰ δέρνῃς οὐ φωνάζει,

ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἀπὸ πόνου της πολλάκις φλόγα πέμπει.

Ἄνθρωπος δὲ νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ πονῇ τοσοῦτα

480

f. 14v

καὶ νὰ μὴ λέγ’ εἰς τὰ πονεῖ χειροτερᾷ ἐκεῖνος».

«Ἀλήθειαν λέγεις, ξένε μου, καλά εἶν’ τὰ συντυχαίνεις |

πλὴν μόνος σου κοπώθησε, ἄμ’ εἰς τὴν Δυστυχίαν,

στρίγγισε ἀπὸ καρδίας σου, φώναξε ἀπὸ ψυχῆς σου

καὶ ἀπὸ φλόγα πικρασμοῦ τὰ δάκρυά σου ἂς κατέβουν.

485

Εἰπέ· «Ἀδικοῦμαι», φώναξε· «Κρίνε με, ὡς ἔχεις ἔθος»,

καὶ ἂν τύχῃ νὰ μετατεθῇ, νομίζω, εἰς ἐσέναν

καὶ νἄχῃς παρηγόρημα πολλὰ ὀλίγα τάχα.

Καὶ νὰ καὶ τοῦτον τὸ χαρτίν, δός τής το, ἂν ὐπάγῃς,

καὶ ἔχω το κάτι ἐκ τὸ κακὸν νὰ σὲ μετακινήσῃ».

490

f. 15r

Ἐκάτσεν, μὲ τὰς χεῖράς του, ὡς ἔλεγεν ὁ ξένος,

τούτους τοὺς λόγους ἔγραψεν εἰς τὸ χαρτὶν ἐκεῖνον· |

«Κυρά μου ἡ Δυστυχία μου, τὸν ἔθλιψες τὸν ξένον

ἦλθεν, εἰς τὰ ποδάρια σου πίπτει, παρακαλεῖ σε

νὰ ποίσῃς τίποτ’ εἰς αὐτὸν νὰ μὴ πονῇ τοσοῦτον·

495

καὶ πιάνει τάχατε κ’ ἐμὲ μεσίτην εἰς ἐσένα

νὰ πέσω εἰς τὰ ποδάρια σου νά σε παρακαλέσω

ἐκ τὸ βασμίδιν τὸ πατεῖ νὰ τὸν μετακινήσῃς.

Καὶ ποῖσε τίποτα εἰς αὐτόν! Ἄνθρωπος ἔνε ξένος,

χρόνον ἀκέραιον περπατεῖ, στράτας δυσκόλους ἦλθεν.

500

Νόησε τὰς κακώσεις του, μάθε τοὺς πικρασμούς του!

Ὄρη τὰ οὐκ ἦτον δυνατὸς κανεὶς νὰ τὰ περάσῃ

ὁ ξένος τὰ ἐπέρασεν καὶ εἰς ἑσέναν ἦλθεν.

Καὶ σκόπησε τὰς θλίψες του καὶ τοὺς ἀμέτρους κόπους!

Καὶ ἂς ἀνασάνῃ ἐλεύθερα· μηδὲν τὸν βασανίζης»!

505

Εἶχεν ἐπάνω ἐπιγραφὴν ἐκεῖνο τὸ πιττάκιν·

«Δοῦλός σου ὁ Χρόνος ἔγραψεν, κυρά μου Δυστυχία».

Ἀνέβηκα καὶ βλέπω την κ’ ἐκάθετον εἰς θρόνον.

Σύρνει τὸ σχῆμα σοβαρῶς νὰ ἔνε πολλὰ ἀγριωμένη.

Ἐπάνω εἰς τὸ κεφάλιν της μαῦρον μαγνάδιν εἶχεν

καὶ μαῦρον στενομάνικον ἐφόρει ὡς φουστάνιν,

590

f. 19v

πλὴν ἦτον καλοχάραγος ὅσον ἀπὸ τὸ σχῆμαν· |

ὄχλησις νἆνε περισσὴ ἀπ’ ἔδω της καὶ ἀπ’ ἔκει.

Νεύει με ὁποῦ μ’ ἐλάλησεν· «Ἔλα νὰ προσκυνήσῃς».

Δένω τὰς χεῖράς μου σφικτὰ, πίπτω εἰς γῆν ὀμπρός της,

ἠρξάμην ἀπὸ πόνου μου νὰ κλαίω, νὰ φωνάζω·

595

«Ἐλέησέ με τὸν ἐπίκρανες ἀφ’ ὅτου ἐγεννήθην,

συμπάθησε τὸν ἔθλιψες, κυρά μου Δυστυχία,

σπλαγχνίσου τὸν ἐλύπησες τώρα τοσούτους χρόνους.

Ξένον μ’ ἐποῖκες ἐκ τὰ ἐμα καὶ ἀπὸ τὰ ἐδικά μου,

καὶ ποῖσε τίποτε εἰς ἐμέ, ψυχοπονέθησέ με».

600

f. 20r

Καὶ ἀφ’ ὅτου ἐπαρακάλεσεν, ὡς ἔλεγεν ὁ ξένος, |

τότε μετ’ ὥραν ἱκανὴν λέγει τον ὅτι· «Ἐγείρου».

Ἠνεσηκώθη καὶ εἵστεκεν κλιτοτραχηλισμένος·

εἵστεκεν καὶ περίμενεν τὸ τί νὰ τὸν συντύχῃ.

Καὶ ὁκάποτε ἀπὸ σχήματος πολλὰ σοβαρωμένου

605

καὶ κενοδόξου βλέμματος καὶ ἀγερώχου λόγου

λέγει τον· «Ξένε ἄνθρωπε, διὰ τί με καταρᾶσαι;

Τί σ’ ἔποικα καὶ ὑβρίζεις με; Διὰ τί με ἀτιμόνεις;

Ποῦ με γνωρίζεις ἄνθρωπε; Τίς εἶσαι; Ποῦ με ἠξεύρεις,

καὶ εἶχα πλεῖστον ὑβρισμὸν ἐκ τὰ ’δικά σου χείλη;

610

f. 20v

Τόπον καὶ στράταν εἶδές την χρόνου ἀκέραιου ’σὲ λύπη.

Καὶ εἰπὲ διὰ τί με μαρτυρεῖς ὅτι ἔχω ἀδιακρισίαν

καὶ κατ’ ἐμοῦ οὐκ ἐσίγησες ποτὲ νὰ μὴ φωνάζῃς;

Εἰπέ, ἀδελφέ, ἀποκρίθησε, τί λέγεις ἀδικῶ σε»; |

Ὁ ξένος ἀπεκρίθην την· «Δέσποινα Δυστυχία,

615

λέγεις καλὰ καὶ τίποτε οὐκ ἔν’ ἀπηλογία·

πλὴν μέτρησε τὰ πράγματα καὶ σκόπησε τοὺς χρόνους

ὅσους με παραπίκρανες καὶ γλυκασμὸν οὐκ εἶδα.

Καὶ ἄν ἤμην πέτρα, εἰς τὸ <ἐκ> παντὸς νὰ πάσχησα τοσοῦτον

ὁκάτι ποίσειν ἤθελα τίποτε ἀπὸ τοὺς πόνους».

620

− «Ξένε μου, ἂν ἤσουν εὐτυχὴς καὶ πλούσιος ἐγεννήθης,

πράγματ’ ἂν εἶχες περισσὰ καὶ ἐγὼ ’δυστύχισά σε,

ἂν ἤλεγες, δίκαιον εἶχες, οὐκ ἦτον συντυχία.

Εἰ δ’ ἐγεννήθης δυστυχὴς νὰ μὴ ὑποτάσσῃς πρᾶγμα,

ἤσουν εἰς τοῦτον τὸν σταθμὸν τὸν εἶσαι μέχρι τώρα,

625

τί σε ἀδικῶ καὶ περπατεῖς καὶ πλέον με ὀνειδίζεις;»

− «Λέγεις καλά, ἡ παράξενος δέσποινα Δυστυχία.

Πλὴν ὁποῦ πάσχει καὶ οὐ πονεῖ δίχα αἴσθησιν τὸν ἔχε».

Καὶ ἐβγάνει, δίδει τὸ χαρτὶν τὴν Δυστυχίαν τοῦ [Χρόνου·

καὶ ἅμα τῷ πιάσειν τὸ χαρτὶν ἐκείνη ἀχαμνογέλα.

630

Καὶ τότε μὲ τὰς χεῖράς της λύ’ το, ἀνέγνωσέν το,

καὶ ἀπ’ ἔκει τὸ ἀνέγνωσεν, κράζει βαγίτζαν μίαν,

εἶπέν της λόγους εἰς τ’ ἀπτὶν καὶ ὅσον καὶ ’χαμνογέλα.

Καὶ τότε λέγει· «Ἄγομαι, διὰ μεσιτείαν τοῦ Χρόνου

σπλαγχνίζομαί σε· ἀπὸ τοῦ νῦν μάθε ὅτι ἀγαπῶ σε.

635

f. 21r

Καὶ νὰ καὶ τοῦτο τὸ χαρτίν, ἄμε εἰς τὴν ἀδελφήν μου

καὶ τότε τοῦ εὐτυχήματος, νὰ ’πάρῃς τὸ βασμίδιν». |

Καὶ ὁκάποιον λέγει παρευθύς· «Ἄμε εἰς τὸ τεῖχος ἔξω

καὶ τ’ ὄνομάν του λειῶσέ το τὸ δυστυχογραμμένον».

Ἐπαίρνει ὁ ξένος τὸ χαρτὶν, χαμηλοπροσκυνᾷ την,

640

ἐβγαίνει ἀπὸ τὸ κάστρον της γοργὸν τῆς Δυστυχίας.

Ἔλυσεν τὸ πιττάκιν της νὰ ἰδῇ τί εἶχεν γραμμένα

καὶ τίτοια λόγια ηὕρηκεν ἀπέσω εἰς τὸ πιττάκιν·

«Ὁ δυστυχὴς ὁ ὁλόξενος, ἀδελφή μου Εὐτυχία,

χρόνον ἐπεριπάτησεν καὶ πρὸς ἐμέναν ἦλθεν.

645

f. 21v

Πρῶτον τὸν Χρόνον ηὗρεν τον ἐπιάσεν τον μεσίτην |

νὰ ποίσω τίποτε εἰς αὐτὸν νὰ τὸν ἀνακουφίσω

ἀπὸ τὰ δυστυχήματα τῶν παραπίσω χρόνων.

Καὶ ἰδού, διὰ μεσίτειαν τοῦ Χρόνου ἀπὲ τώρα

τάχα διασπλαχνίσθην τον, ἐλέησα, ἐπόνεσά τον,

650

ἐκ τὸ σκαλὶν ἐπῆρά τον τῆς δυστυχοτυχίας,

αὐτὸν ἀπάρτι εἰς [τὸ] θέλημαν ἀφῆκα τὸ ἐδικόν σου.

Εἴτι κελεύεις εἰς αὐτὸν, ποῖσε ἀπαρεμποδίστως».

Καὶ εἶχεν ἄνω βούλλωμαν κ’ ἐπιγραφὴν καὶ λάλει·

«Τῆς Δυστυχίας ἔνε χαρτί, ἀδελφή μου Εὐτυχία».

670

Καὶ ἀφ’ οὗ ὁ ξένος τὴν γραφὴν ἀνέγνωσεν τῆς πόρτας,

τότε ἐμπαίνει ἀκούτευτα, τρέχει εἰς τὴν Εὐτυχίαν

καὶ πίπτει εἰς τὰ ποδάρια της καὶ τίτοια τὴν ἐλάλει.

«Ὦ Εὐτυχία, δέσποινα μυριοχαριτωμένη,

τὴν ἀφηγοῦνται εὔψυχα καὶ τὴν θαυμάζει ὁ Χρόνος,

675

ἂς ἴδω εὐεργεσίαν σου, καλόν σου ἂς γνωρίσω!

Γράψε εἰς τὸ κατάστιχον καὶ ἐμὲν τῆς εὐτυχίας!

Χρόνους πολλοὺς με ἔθλιψεν ἡ δυστυχοαδελφή σου·

κακά της ἔχω ἀμύθητα, πικρίας ἀναριθμήτους».

«Χίλια καλῶς τὸν δυστυχῆ − λέγει ἡ Εὐτυχία −

680

f. 22v

Ἄφες ἀπάρτι νὰ πονῇς, τίποτε μὴ λυπᾶσαι.

Ὅσας πικρίας ἂν ἔπαθες τοὺς παραπίσω χρόνους,

τοὺς παραμπρὸς γλυκύτητας θέλεις τοὺς ἀπολαύσει· |

ὅσους ἐκακοπάθησες ἀπὸ τὴν ἀδελφήν μου

ἐδὰ ἀπ’ ἐμένα νὰ χαρῇς· τίποτε μὴ λυπᾶσαι.

685

Ἔχεις γραφήν, ὁ φίλος μου, ἀπὸ τὴν ἀδελφήν μου;»

Λέγει την· «Ναί», καὶ τῷ εἰπεῖν καὶ δώσειν τὸ πιττάκιν

ταῦτα μαντᾶτον ἔφθασεν ἀπὸ τὴν Δυστυχίαν·

«Σύντομα ἂς φθάσῃ καὶ ἂς στραφῇ· μὴ τὸν κρατήσῃς ὥρα».

Ὁ ξένος ἐκ τὸ μήνυμαν εὐθὺς ὑποπατάγη.

690

«Ἑγόοι σ’ ἐμέναν − ἔλεγεν − πάλι ἐμεταμελήθη».

«Τί τον θέλει;» ἐμήνυσεν πάλιν ἡ Εὐτυχία.

«Καλάμιν εὐτυχήματος δίχως βουλῆς ἐπῆρεν·

ἀπ’ ἔκει ὡς ὧδε τὸ ἔπαιζεν καὶ οὐκ ἤρκειν τον ἐκεῖνο,

ἀμὲ ὡς τὸ κάστρον ἔφθασεν καὶ κατατζάκισέν το·

695

ἀλλὰ ἤθελεν νὰ τὸ κρατῇ καὶ, πῶς εἰπεῖν οὐκ ἔχω,

ἔπεσεν ἐκ τὸν κόρφον του τῆς Τύχης τὸ καλάμιν

καὶ ὁκάτις εἰς τὰ χέρια της τῆς Δυστυχίας τὸ ’δῶκεν.

Καὶ ἐκείνη ἀνέβην εἰς θυμὸν καὶ λέγει· «Ἂς τὸν εὑροῦσιν

καὶ ἂς τοῦ ἐπάρουν τὸ χαρτὶν καὶ πάλι ἂς ὑπαγαίνῃ».

700

«Ἂν ἔνε ὅτι νὰ θλίβεται, λέγει ἡ Εὐτυχία,

ἐγὼ εἶμαι ὁποῦ ἦλθεν εἰς ἐμέν, καὶ εἰπὲ τὴν ἀδελφήν μου

ὅτι· Ὁ δυστυχὴς αὐτὸς ὁποῦ ἦλθεν εἰς ἐμένα

καὶ ’δῶκε με πιττάκιν σου τάχα τῆς συμπαθείας

ἀντίσηκον τὸν ἔποικα πάλιν ἐλευθερίας,

705

f. 23r

εἰς τὸ σκαλὶν τὸν ἔστησα τῆς εὐτυχοτυχίας». |

Καὶ κάτω ἡ Τύχη ἔγραψεν καὶ ἐμηνολόγησέν τον.

Βοῦλλαν τοῦ ἐκρεμάσασιν· εἷχεν σφραγίδα τέτοιαν·

ἐμπρὸς ἡ Τύχη εἵστεκεν καὶ νὰ φορῇ στεφάνιν

καὶ ὀπίσω νὰ ἔχῃ γράμματα. Ἄκω τί ἐλαλοῦσαν·

710

«Σφράγισμα ἔνε ἐλευθερίας δέσποινας Εὐτυχίας».

Καὶ ἀφ’ ὅτου τὸ ἐβούλλωσαν, δίδουν με τὸ πιττάκιν

καὶ λέγουν με ὅτι· «Κίνησε» καὶ πρόβοδον μὲ δίδουν

καὶ στράταν με ὠρθώσασιν λιβαδωτὴν καὶ ὁμάλιν

νἄχῃ δένδρα παράξενα καὶ βρύσες χιονᾶτες. |

f. 23v

715

<Ἐκεῖ φωνὰς γὰρ ἤκουσα νὰ λέγουσιν τοιαῦτα·>

«Τρέχε τὴν στράταν, τρέχε την, ἐσὺ εὐγνωευτυχισμένε».

Αἲ καὶ τά με ἐφηγήσατο ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος,

τὰ ἐπικροκακοπάθησεν ἀπὸ τὴν Δυστυχίαν

καὶ ὡς ὕστερον εὐτύχησεν ἀπὸ τὴν Εὐτυχίαν.

720

f. 24r

Λοιπὸν ὁποῦ ἔνε δυστυχὴς ποτέ του μὴ ἀπελπίζῃν,

ἀλλ’ ἂς θαρρῇ, καὶ ὁκάποτε ὅσα κἂν θέλῃ πάθει,

βασμίδιν εὐτυχήματος πατεῖ περὶ τὸ τέλος. |

Ἀκούσετε ὁποῦ ἐπάθετε πικρίας ἀναριθμήτους,

ἐμάθετε τοὺς ἔθλιψεν ὁ ἀσύστατος ὁ Χρόνος

725

πόσα κακὰ παθάνουσιν οἱ δυστυχοτυχοῦντες,

πῶς ἀπὸ ταῖς πικρίαις της τῆς Δυστυχοτυχίας

γίνουνται ξένοι, αἰχμάλωτοι, θλιμμένοι ἐκ τὰ ’δικά των.

Πάλιν πληροφορήθητε καὶ ἐσεῖς οἱ εὐτυχοῦντες

πόσα καλὰ παθάνουσιν οἱ εὐτυχοτυχοῦντες,

730

πόσας χορταίνουν ἡδονὰς καὶ γλυκασμὸν ῥουφοῦσιν,

πῶς περπατοῦν ἐνήδονα, πόνους οὐ μεριμνοῦσιν.

Βλέπετε, ὅταν τρέχητε τῆς Εὐτυχίας τὸ ὁμάλιν,

ὅπου ἰδῆτε δυστυχεῖς νὰ τοὺς ψυχοπονῆτε,

ὅσους φαρμάκιν πίνουσι τῆς Κακοδυστυχίας,

735

νὰ μὴ εἰς λιθάριν πούπετες προσκρούσετ’ ἀτυχίας

καὶ πιάσετε τὸ ἀνήφορον τοῦ πόνου καὶ ἀνεβῆτε.

Ὅταν τρυγᾶτε τὸ δενδρὸν τῆς Εὐτυχοτυχίας,

ἐκ τὸν καρπόν του δίδετε πάλιν τοῖς δυστυχοῦσιν,

νὰ τρώγουν καὶ νὰ μνήσκουνται καὶ αὐτοὶ τὴν εὐτυχίαν.

740

Φοβᾶσθε καὶ τὰ κλώσματα τοῦ Χρόνου ὁποῦ εὐτυχεῖτε,

νὰ μὴ εἰς τροχὸν καὶ γυρισμὸν καὶ ἐξανάκλωσμάν του

ἐμπεσῆτε καὶ ἴδητε τὸ τί αὐτοὶ παθάνουν.

Οἱ δυστυχοῦντες, εὐτυχεῖς λοιπὸν νοήσατέ το,

τὸ νὰ ὁμαλίζουν ἔμνοστα τῆς Εὐτυχίας τὴν στράταν

745

f. 24v

καὶ σεῖς νὰ τζυγαρίζεσθε μὲ τὴν ἀδιακρισίαν· |

καὶ ὅταν ἔχετε καιρὸν τῆς εὐτυχοτυχίας

εἰς νοῦν σας καὶ ἐμνήσκεσθε διὰ τοὺς δυστυχοῦντας.

Ἀνεγνωρίστου κρεμασμοῦ μυθογραφὴ καὶ λόγος

τρυφῆς ἀγάπης, συμπλοκῆς ὡς ἀπὸ ξενοτρόπου.

750

Ὁ συγγραφεὺς ἀλλότριος, ξενακουστὸν τὸ πρᾶγμαν,

λογοκινεῖ τῷ πλάσματι, ὅλος ὁ μῦθος ξένος.

Ἔγραψα, οὐκ ἐξαίρετον ὑπέγραψα τὸν μῦθον.

Πλὴν γὰρ ἀνεπιτήδευτος πόθου, δίχως φουδοῦλαν,

ὅλος ὁ μῦθος ἔρωτος καὶ ἀνερωτολήπτου.

755

Καὶ ἐτελέσθη τὸ λοιπὸν ὁ λόγος, συνεγράφη,

καὶ πᾶς ὁ ταύτην τὴν γραφὴν εὑρίσκει ἂν ἀναγνώθῃ.