Βίοι αγίων

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἀνδρέου ἐν τῇ Κρίσει

Οὗτος ὁ μακάριος καὶ Πατήρ ἡμῶν Ἀνδρέας ἦτον γέννημα καὶ θρέμμα τῆς

ἐννομωτάτης πόλεως Κρήτης, ἀπὸ γονεὶς εὐσεβεῖς καὶ φιλαρέτους.

Ἀνεθρέφετο δὲ καλῶς εἰς αὑτὴν καὶ ἦτον διάπυρος ἐργάτης τῶν τοῦ Θεοῦ

ἐντολῶν.Εἰς δὲ τὸν καιρὸν τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου βλέ-

ποντας τὸ ποίμνιον τοῦ Θεοῦ νὰ φθείρεται ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τῶν εἰκονομάχων, ἤ-

γουν ἀπ’ αὐτὸν τύραννον καὶ τὴν συμμορίαν του, παγαίνοντας εἰς τὴν Κωνσταν

ντινούπολιν, κηρύσσει μετὰ παῤῥησίας καὶ θαῤῥους τὴν ἀλήθειαν καὶ ἐλέγ-

χει χωρὶς κανένα φόβον τὴν ἀσέβειάν του. Ἐκεῖνος δὲ μὴ ὑποφέροντας τὴν

παῤῥησίαν του, τὸν ἐμποδίζει παρευθὺς ἀνάμεσα ὁποῦ ὡμίλειε, καὶ προ-

στάσσει τοὺς παρεστῶντας νὰ τὸν πιάσουσι. Οὗτοι δὲ μὲ φονικὰ καὶ βαρέα

χέρια κινηθέντες παρευθὺς, ἄλλοι πιάνοντας τὴν κεφαλὴν του, ἄλλοι

τὰ χέρια του, ἄλλοι τὸν ὦμόν του, ἄλλοι τὸ ῥοῦχον του, ἄλλοι πολλὰ ὑβρι-

στικά καὶ μὲ ἐκεῖνον τὸν τρόπον ὁποῦ ἐμποροῦσαν περισσότερον νὰ κάμουν χά-

ριν, ἐκείνου ὁποῦ τῶν τὸ ἐπρόσταξε, ῥίπτουσιν εἰς τὴν γῆν τὸν ὑψηλὸν εἰς τὴν

διάνοιαν καὶ δὲν τὸν ἀφῆσαν προτύτερα σύρνοντές τον, ὥστε ὁποῦ αὐτὸς ὁ βα-

σιλεύς, ἀφ’ οὗ ἐκδικαιώθη ἀρκετῶς διὰ τὴν παῤῥησίαν τοῦ ἀθλητοῦ, ἐπρό-

σταξε νὰ τὸν ἀφήσουν. Ἔστοντας δὲ καὶ νὰ διηγᾶται καὶ ἄλλα πολλὰ ὁ Ἅγιος

πρὸς τὸν βασιλέα διὰ ταῖς ἅγιαις εἰκόναις καὶ ἀποσώνοντας ὅτι: «Ἄν ἐκείνους

ὁποῦ ὑβρίζουν ταῖς βασιλικαῖς εἰκόναις, ὦ βασιλεῦ, τοὺς τιμωρᾶτε μὲ

ταῖς ἐσχάταις τιμωρίαις ὡσὰν νὰ ὑβρίζασι καὶ ἐσᾶς τοὺς ἴδιους, πόσης ἀπει-

λῆς θεἱκῆς θέλετε γένη ὑπεύθυνοι ἐσεῖς ὁποῦ ὑβρίζετε τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;»

Ὁ τύραννος ἐκκαυθεὶς πολλὰ, προστάσσει νὰ τὸν ἐγδύσουσι καὶ ἐξαπλωθέν-

τα μὲ σχοινία νὰ τὸν δέρνουν δυνατὰ, τὸ ὁποῖον ἔστοντας νὰ γένη, τὸ ὑπο-

κείμενον ἔδαφος ἐκοκκίνιζεν ἀπὸ τὰ ῥυάκια τοῦ αἵματός του. Ἀγεθεὶς δὲ, καὶ

μήτε μὲ χαρίσματα μήτε μὲ φοβερίσματα χαυνωθεὶς, ὁ γενναῖος πάλιν

τιμωρᾶται πολλὰ σκληρὰ καὶ ἀπάνθρωπα καὶ τρυπᾶται εἰς τὰς πλευρὰς καὶ

τζακίζεται μὲ πέτραις τὸ στόμα του καὶ πέμπεται εἰς τὴν φυλακήν. Καὶ πάλιν

τὴν ἐρχομένην ἡμέραν παρασταθέντα ἔμπροσθέν του τὸν Ἅγιον, ἐπειδὴ

τὸν εἶδε πλέα ἀπόκοτον, ἐπρόσταξε πάλιν νὰ τὸν μαστίζουσι. Τὸ ὁποῖον ἔστο-

ντας νὰ γένη, ἐκατεξαίνουνταν μὲν αἱ σάρκες του καὶ ἐτρυποῦνταν μὲ ταῖς

πληγαῖς καὶ ἐπαίρνουνταν ἔξω πολλὰ μέρη ἀπὸ τὸ κορμίτου. Εἰς δὲ τὸ ὕστε-

ρον δεθεὶς μὲ σχοινία τους μακαρίους του πόδας, σύρνεται χαμαὶ εἰς ὅλον

τὸν φόρον, βιαζόμενοι ἐκεῖνοι ὁποῦ τὸν ἔσυρναν νὰ τὸν ῥίψουν εἰς τὸν τόπον

τῶν κακοποιῶν.Ἔστοντας δὲ καὶ νὰ σύρνεται οὕτως ὁ Ἅγιος, κάποιος νεωστὶ ἔ-

στοντας νὰ ψαρεύση ἀπὸ τὴν θάλασσαν ψάρια βάνοντάς τα διὰ νὰ τὰ

πωλήση εἰς τὸν φόρον, κινηθεὶς ἀπὸ τινα δαίμονα καὶ ἁρπῶντας ἕνα κοπί-

δι μακελλάρικον, κατεβάζοντας εἰς τὴν μέσην τοῦ ἑνὸς ποδὸς τοῦ ἱεροῦ

σώματος, παύει τὸν δρόμον τῆς ἀθλήσεως τοῦ Μάρτυρος, καὶ πέμπει τὸν εἰς

τας ἐκεῖσε μονὰς. Τὸ δὲ τίμιόν του λείψανον ῥίπτεται εἰς τὸν τόπον τῶν κα-

κούργων. Ἔστοντας δὲ καὶ νὰ εὑρίσκεται ἀνακατωμένον μὲ τὰ σώματα, ὁποῦ

ἦταν ἐκεῖ πολὺν καιρὸν, δώδεκα τινὲς ἄνδρες δαιμονιζόμενοι παγαίνοντες

ἐκεῖ συνιβαστικῶς ἀπὸ διάφορα μέρη, τῆς χώρας, εὕρηκαν τὸ πολλὰ τί-

μιον σῶμα ἀνεπιμέλητον, καὶ ἀτίμως κείμενον, οἱ ὁποῖοι, ἐγγίζοντές του

τὴν αὐτὴν ὥραν ἐθεραπεύθησαν. Δεχόμενοι τὴν θεραπείαν διὰ μισθὸν τῆς

εὑρέσεως καὶ παίρνοντές το τοῦτο, τὸ καταθάπτουσιν εἰς ἕνα τόπον ἱερὸν, ὀνομα-

ζόμενον Κρίσις, Εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀμὴν.

Τῷ αὐτῷ μηνί τρίτη καὶ δεκάτη μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου
ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου

Οὗτος ὁ μέγας φωστὴρ καὶ διαπρύσιος τῆς οἰκουμένης διδάσκαλος ἦτον

ἀπὸ τὴν μεγαλόπολιν Ἀντιόχειαν, ἀπὸ πατέραν Σεκοῦνδον στρατηλάτην καὶ

μητέρα Ἀνθοῦσαν, εὐσεβεῖς καὶ πιστοὺς καὶ τοὺς δὺο. Λοιπὸν, παρευθὺς εἰς τὴν

ἀρχὴν τῆς ζωῆς του, ἐπῆρε μεγάλην ἀγάπην εἰς τοὺς λόγους καὶ τὴν εὐ-

γλωττίαν καὶ μὲ τὴν σπουδήν, ὁποῦ ἔβαλεν εἰς τούτους καὶ μὲ τὴν ὀξύτη-

τα τῆς φύσεώς του, ἐπαιδεύθη πᾶσαν ἐλληνικὴν παιδείαν, παγαίνoντας μα-

θητὴς πρὸς τὸν Λιβάνιον καὶ Ἀνδραγάθιον τοὺς ἐν Ἀντιοχεία σοφιστὰς, ἔπει-

τα πρὸς τοὺς εὑρισκομένους εἰς ταῖς Ἀθήναις, μελετώντας δὲ καλῶς τὴν

τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν τῶν χριστιανῶν γραφὴν καὶ φθάσας εἰς τὸ ἄκρον τῆς

γνώσεως αὐτῆς καὶ στολίζοντας τὴν ζωὴν του μὲ ἀγνείαν καὶ καθαρότη-

τα ἀναβιβάζεται εἰς τὸ σχῆμα τοῦ κληρικοῦ ἀπὸ τὸν ἐν Ἁγίοις Πατριάρχην

Ἀντιοχείας τὸν Μελέτιον. Ἀπὸ δὲ τὸν Φλαβιανὸν γίνεται διάκονος καὶ πρεσβύ-

τερος. Συντάσσοντας δὲ πολλότατους λόγους περὶ μετανοίας καὶ τοῦ στο-

λισμοῦ τῶν ἠθῶν καὶ ἑρμηνεύοντας ὅλην τὴν θεόπνευστον γραφὴν, ἐπει-

δή ἀφῆκε τὴν παροῦσαν ζωὴν ὁ τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρόεδρος Νεκτά-

ριος, πεμφθεὶς ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν μὲ ψῆφον τῶν ἐπισκόπων καὶπρόσταγ-

μα τοῦ Ἀρκαδίου, γίνεται αρχιερεύς της βασιλίδος των πόλεων δεξάμενος

την χειροτονίαν κανονικώς. Ἐξαπλώθη δὲ περισσότερον εἰς τὴν σπουδὴν

τῶν ἑρμηνειῶν τῆς Γραφῆς, καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν τῶν διαλέξεων, διὰ μέσου

τῆς ὁποίας ἔσυρε πολλοὺς εἰς θεογνωσίαν καὶ εἰς μετάνοιαν. Τόσον δὲ ἐδό-

θη εἰς τὴν ἄσκησιν καὶ εἰς τὴν ἐγκράτειαν, ὁποῦ ἔτρωγε μόνον ὀλίγον κρι-

θόχυλον καὶ ἐκοιμᾶτον καὶ ὀλίγον, καὶ οὐδὲ εἰς κλίνην, ἀλλὰ στέκοντας

καὶ διαβασταζόμενος μὲ σχοινία, καὶ ἂν ἤθελε κλονίζη καμίαν φορὰν ἐκαθέ-

ζετον. Ὅσον δὲ εἰς τὸ περίσσευμα τῆς φιλανθρωπίας, ἔγινεν εἰς τοῦτο τύπος καὶ εἰς

πολλοὺς ἄλλους. Διὰ τοῦτο καὶ εἰς τοὺς λόγους του ἐδίδασκε νὰ δίδουνται

ὁλοτελῶς εἰς τὴν τοιαύτην ἀρετὴν καὶ νὰ ἀπέχουσιν ἀπὸ τὴν πλεονεξίαν,

διὰ τὸ ὁποῖον ἐσκανδαλίσθη καὶ πρῶτον μὲ τὴν Εὐδοξίαν ταὴν βασίλισσαν

καὶ ἔγινεν ἐχθρός της. Ἐκείνη μέν γὰρ ἥρπασεν ἕνα ἀμπέλι κάποιας χήρας

καὶ ἡ χήρα ἐφώναζε ζητοῦσα τὸ ἐδικόν της. Καὶ ὁ Ἁγιος τὴν ἐνουθέτα νὰ μὴν

κρατῆ τὸ ξένον πρᾶγμα, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείθετον, τὴν ἤλεγχε καὶ μὲ τὸ

ὑπόδειγμα τῆς Ἰεζάβελ τὴν ἐστηλίτευεν. Ἐκείνη δὲ γίνεται ὁλότελα θη-

ρίον βαστῶντας δυνατὰ τὸν ἀμπελῶνα καὶ διώχνει τον ἀπὸ τὸν θρόνον, πρῶ-

τον μὲν ἀπὸ λόγου της, δεύτερον δὲ διὰ μέσου ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐπολι-

τεύουνταν πλέα ὀγληγορύτερα δυναστικῶς, παρὰ εὐσεβῶς. Ἕπειτα στρέ-

φεται πάλιν εἰς τὸν θρόνον του. Καὶ τέλος πάντων ἐξορισθεὶς ἐν Κουκουσῶ τῆς

Ἀρμενίας, καὶ πέρνοντας πολλὰς θλίψεις τὴν τιμίαν αὐτοῦ ψυχὴν τῷ Κυρίῳ

παρέθετο, καθὼς δὲ φανερώνει ἡ περὶ τούτου ἱστορία, ὕστερα ἀπὸ τὴν κάθο-

δόν του ἀπὸ τὸν θρόνον, καὶ τὴν ἐξορίαν, ἐκεῖνοι, ὁποῦ ἐσυνήργησαν εἰς τούτην,

πέφτοντες εἰς πολλὰς καὶ διαφόρους ἀῤῥωστίας, ἀπέθανον, ἀποῤῥήξαντες

τὰς ψυχὰς, πάσχοντάς το τοῦτο πρώτη ἡ Εὐδοξία, ὡσὰν ὁποῦ ἦτον πρώτη

εἰς τὴν ἀνομίαν καὶ ὁποῦ ἔγινε πρόξενος ἀπωλείας εἰς τοὺς ἐπισκόπους.

Λέγουσι δὲ ὅτι ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατόν της, διὰ σημάδι τῆς ἀδικίας ὁποῦ ἔ-

καμεν εἰς τὸν Χρυσόστομον, τὸ κυβούρι εἰς τὸ ὁποῖον ἦτον βαλμένη ἐκινᾶτον

χρόνους τριανταδύο, ὁπόταν δὲ ἀνακομίσθη τὸ ἁγίον λείψανον τοῦ Χρυσοστό-

μου καὶ ἐβάλθη ἑκεῖ ὁποῦ εὐρίσκεται τώρα, ἔπαυσεν ἀπὸ τὸν κλόνον ἐκεῖ-

νον καὶ τὴν κίνησιν.

Ταῖς τοῦ Χρυσοῤῥήμονος πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς,
ἀμήν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, ἀρχιεπισκόπου
Καισαρείας Καππαδοκίας τοῦ Μεγάλου

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον εἰς τὸν καιρὸν τοῦ βασιλέως Οὐάλεντος, ἔμπροσθεν τοῦ

ὁποίου ὡμίλησε παῤῥησία εἰς βοήθειαν καὶ συνηγορίαν τῆς ἀληθοῦς πί-

στεως, ἔστοντας καὶ νὰ χαλᾶ καὶ νὰ φθείρη τὰς ἐκκλησίας τότε ὡσὰν φωτία

ἡ κακοδοξία τοῦ Ἀρείου, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτον δοσμένος ὁ βασιλεύς. Ἦτον δὲ

ἀπὸ μέρους τοῦ πατρός του, ἀπὸ τὸν Πόντον. Ἀπὸ μέρους δὲ τῆς μητρός του,

Καππαδόκης. Ὅσον δὲ εἰς τὴν σοφίαν, δὲν ἐπερίσσευσε μόνον ἐκείνους ὁποῦ εὑ-

ρίσκουνταν εἰς τὸν καιρόν του, ἀμὴ καὶ τοὺς παλαιοὺς, διότι περνώντας ἀ-

πὸ πᾶσαν λογὴς εἶδος σπουδῆς καὶ ἐπιστήμης, εἰς καθ’ ἕν ἀπ’ αὐτὰ εἶχε τὰ

πρωτεῖα. Ἐπειδὴ δὲ δὲν ἐγυμνάσθη καὶ ἐκοπίασεν ὀλιγώτερον εἰς τὴν πρα-

κτικὴν φιλοσοφίαν, μάλιστα διὰ μέσης ταύτης ἐπρόκοψε καὶ εἰς τὴν τῶν

ὄντων θεωρίαν, ἀνέβη εἰς τὸν θρόνον τῆς ἀρχιερωσύνης, εἰς τὸ ὁποῖον ἀξίω-

μα ἀγωνισάμενος καὶ κοπιάσας πολλὰ διὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, καὶ κα-

ταπλήσσοντας τὸν ἔπαρχον μὲ τὴν σταθερότητα, ἀμεταθεσίαν τῆς γνώ-

μης του, καὶ συνθέτοντας λόγους διὰ μέσου τῶν ὁποίων ἐκατάσεισε τὰς

γνώμας τῶν ἐτεροδόξων αἱρετικῶν καὶ τὴν ἠθικήν κατάστασιν ἐξεπαίδευ-

σε, καὶ ἐφανέρωσε τὴν γνώσιν τῶν ὄντων καὶ ὀδηγώντας μὲ πᾶσαν λογὴς ἀ-

ρετὴν τὴν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν. Ἦτον δὲ ὅσον εἰς τὸν τύ-

πον τοῦ σώματος πολλὰ μακρὺς, ξηρὸς, καὶ μὲ ὀλίγην σάρκα μελανὸς εἰς

τὸ χρώμα, συγκερασμένος μὲ κιτρινάδα εἰς τὸ πρόσωπον, μὲ ῥῖνα ὁποῦ ἔ-

κλινε, κυκλοειδῆς ἔχων τὰς ὀφρύας, τὸ ἐπισκίνιον συνεσπακὼς καὶ ὁμοιά-

ζων ἐννοηματικοῦ ἀνδρὸς καὶ φροντιστικοῦ, ὀλίγαις ἀμαρυγαῖς τὸ πρόσωπον

ῥυτιδούμενος, μακρὰ ἔχων τὰ μάγουλα, κοῖλος εἰς τοὺς κροτάφους, καμπό-

σον κουρεμένος καὶ ἀρκετῶς μακρὰν ἔχων τὴν γενειάδα, πολιὸς μεσαίως εἰς

τὰς τρίχας. Ὑιὸς Βασιλείου καὶ Ἐμμελίας, γίνεται δὲ ἡ σύναξίς του ἐν τῇ Ἁ-

γιωτάτη Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ.

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ἕκτῃ καὶ εἰκοστῇ τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς

Αὕτη ἦτον εἰς τὸν καιρὸν τῆς βασιλείας Ἀντωνίου ἀπὸ κάποιον χωρίον, εἰς

τὰ σύνορα τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης, γέννημα γονέων χριστιανῶν, Ἀγά-

θωνος καὶ Πολιτείας ὀνομαζομένων, οἱ ὁποῖοι, πληροῦντες προθυμερὰ

τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, δὲν ἔκαμναν παιδία, ἐπαρακαλοῦσαν δὲ πάντοτε τὸν

Θεὸν νὰ τῶν δώση τέκνον. Ὁ δὲ Δημιουργὸς Θεὸς τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων αὐ-

τῶν ποιῶν, τῶν ἔδωκε τὴν χάριν καὶ τὴν ἐγέννησαν τὴν ἕκτην ἡμέραν τῆς ἑβδο-

μάδος καὶ εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα τὴν ὠνόμασαν Παρασκευὴν. Αὐτὴ δὲ ἀπὸ

τὰ μητρικὰ σπάργανα ἀφιερώνουσα τὴν ἑαυτήν της τοῦ Θεοῦ καὶ παιδευομένη

καὶ νουθετυμένη ἀπὸ τὴν μητέρα της, σχολάζουσα παντοτινὰ εἰς τὴν ἐκκλη-

σίαν καὶ εἰς τὴν προσευχὴν καὶ ἐκμαθοῦσα τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ ἀναγι-

νώσκουσα πάντοτε τὰς Ἱερὰς Βίβλους, ἀποθανόντων τῶν γονέων της, διαμοι-

ράζουσα ὅλα της τὰ ὑπάρχοντα εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ κόπτουσα τὰ μαλλία

της καὶ ἐνδυθεῖσα τὸ μοναχικὸν σχῆμα, ἐβγῆκε κηρύττουσα τὸ ὄνομα τοῦ ἀλη-

θινοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἔσυρε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας εἰς τὴν

θεογνωσίαν. Κάποιοι δὲ Ἰουδαῖοι τὴν ἐκατάβαλαν πρὸς τὸν βασιλέα Ἀν-

ντώνιον, λέγοντες, ὅτι κάποια γυναῖκα ὀνόματι Παρασκευὴ κηρύσσει Ἰησούν

τὸν ὑιὸν τῆς Μαρίας, τὸν ὁποῖον ἐπροσήλωσαν οἱ Πατέρες μας εἰς τὸν Σταυρόν. Ἀκού-

σας δὲ ταῦτα ὁ βασιλεὺς, ἐπρόσταξε νὰ τὴν φέρουσιν ἔμπροσθέν του, ὁ ὁποῖ-

ος βλέποντάς την, ἐθαύμασε διὰ τὴν φρονιμάδα της καὶ τὴν εὐμορφίαν

της. Λέγει της λοιπὸν: «ἂν μοῦ καταπεισθῆς καὶ κάμης θυσίαν εἰς τοὺς θεοὺς, θέ

λεις κληρονομήσεις πολλὰ χαρίσματα, εἰ δὲ καὶ δὲν καταπεισθῆς, θέλω

σὲ παραδώσει εἰς πολλὰς τιμωρίας». Ἠ δὲ Ἁγία ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν μὲ λο-

γισμὸν στεῤῥότατον: «Μὴ γένοιτο νὰ ἀρνηθῶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου, θεοὶ

γὰρ ἐκεῖνοι, ὁποῦ δὲν ἔκαμαν τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, νὰ πᾶσιν εἰς ἀπώλειαν».

Ὁ δὲ βασιλεύς, ζέωντας πολλὰ ἀπὸ τὸν θυμὸν, προστάζει νὰ βάλουσι μίαν

περικεφαλαίαν σιδηράν πυρωμένην εἰς τὴν κεφαλὴν τῆς μάρτυρος, τὸ

ὁποῖον ἔστοντας νὰ γένη, ὑπό θείας δρόσου ἔμεινεν ἀβλαβὴς. Διὰ τοῦτο τὸ

θαῦμα εἰς αὐτὴν τὴν ὥραν ἐπίστευσαν πολλοὶ εἰς τὸν Κύριον. Ἔπειτα προστάσσει

νὰ ἐκκαυθῆ δυνατὰ ἕνας λέβης χαλκοματένιος γεμάτος ἀπὸ λάδι, καὶ πίσ-

σαν, καὶ νὰ βαλθῆ εἰς αὐτὸν, τοῦ ὁποίου γενομένου ἡ Ἁγία ἔβλεπέ τον καὶ ἔστε-

κεν εἰς τὴν μέσην δροσιζομένη. Βλέποντάς την δε ὁ βασιλεὺς εἶπε: «Ῥάν-

τισέ με ἀπὸ τὸν λέβητα, ὡ Παρασκευὴ, διὰ νὰ γνωρίσω ἆρα ἡ πίσσα καὶ τὸ

λάδι καίει ἢ ὄχι». Ἡ δὲ Ἁγία γεμίσασα τὰς χεῖρας της ἀπὸ τὸν λέβητα ἔρ-

ριψε κατὰ πρόσωπα τοῦ βασιλέως καὶ παρευθὺς ἐτυφλώθησαν αἱ κόραι τῶν

ὀμματίων του, καὶ ἐφώναξε μὲ μεγάλην φωνὴν λέγωντας: «Ἐλέησόν με, δού-

λη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, καὶ δώς μου τὸ φώς τῶν ὀφθαλμῶν μου καὶ θέλω πιστεύσει

εἰς τὸν Θεὸν τὸν ὁποῖον ἐσὺ κηρύσσεις». Καὶ ἀναβλέποντας παρευθὺς ἐπίστευ-

σεν αὐτὸς καὶ ὅλοι ὁποῦ ἦσαν ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν του καὶ ἐβαπτίσθησαν εἰς τὸ

ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ δὲ Ἁγία ἐβγαίνουσα ἀπ’ ἐκεῖ, ἐπῆγεν εἰς ἄλλας

πόλεις καὶ κώμας κηρύσσουσα τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Εἰσεβαίνουσα δὲ εἰς ἄλλην

πόλιν, τῆς ὁποίας ἦτον βασιλεὺς κάποιος Ἀσκληπιὸς, ἐφέρθη πρὸς αὐτὸν

καὶ ἐπικαλεσαμένη τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ σφραγισαμένη τὴν ἑαυτὴν της

μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡμολόγησεν ὅτι ἦτον χριστιανὴ, καὶ ἀνεκήρυξε

τὸν Χριστὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Εἰς τοῦτο ταραχθεὶς ὁ βασιλεὺς τὴν ἔπεμ-

ψε πρὸς κάποιον δράκοντα φοβερώτατον ὁποῦ ἐφώλευεν ἔξω ἀπὸ τὴν χώ-

ραν, τοῦ οποίου κατὰ συνήθειαν ἐδίδασι νὰ τρώγη ἐκείνους ὁποῦ ἦσαν καταδι-

κασμένοι εἰς θάνατον. Ἐπειδὴ δὲ ἐπαρεστάθη ἡ Ἁγία εἰς τὸν τόπον ὁποῦ ἐκα-

τοίκα ὁ δράκων, θεωρώντας τὴν ἐκεῖνος, ἐβρόχησε δυνατὰ καὶ ἀνοίγοντας

τὸ στόμα του ἐβγῆκε πολὺς καπνὸς καὶ παρασταθεῖσα ἡ Ἁγία σιμά του

εἶπε: «Θηρίον, ἔφθασεν εἰς ἐσένα ὀργὴ Θεοῦ καὶ ὀλέθρου». Ἐμφυσήσασα δὲ εἰς

αὐτὸν καὶ κάμνουσα εἰς αὐτὸν σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἐκεῖνος συρίζωντας μεγάλα

ἔσπασεν εἰς δύο μερτικὰ καὶ ἄφαντος ἐγένετο. Θεωρώντας δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ

ὅλοι ὅσοι ἦταν μετ’ αὐτὸν ἐπιστεύσαν. Ἡ δὲ Ἁγία μισεύουσα ἐκήρυσσε παντα-

χοῦ, παγαίνουσα δὲ εἰς ἄλλην χώραν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐβασίλευεν ἕνας βασι-

λεὺς ὀνόματι Ταράσιος, μανθάνοντας ἐκεῖνος διὰ λόγου της, ἔκαμε καὶ ἐπα-

ρεστάθη ἔμπροσθέν του. Καὶ ἐρωτηθεῖσα ἀπ’ αὐτὸν, ὡμολόγησεν ὅτι ἦτον χρι-

στιανὴ καὶ ἐκήρυξε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινὸν καὶ διὰ τοῦτο ἔστοντας νὰ βαλθῆ εἰς τὸ

μέσον ἔνας λέβης χαλκωματένιος γεμάτος ἀπὸ λάδι καὶ πίσσαν, καὶ μολύ-

βι καὶ ἀναφθέντος ὑποκάτω εἰς αὐτὸν πυρὸς, τὴν ἔβαλαν εἰς αὐτὸν, δι’ ἐπιστασίας δὲ θείου

ἀγγέλου ψυχρανθέντος τοῦ λέβητος, ἔμεινεν ἀβλαβὴς

ἡ Ἁγία, δίδοντάς της δὲ καὶ ἄλλας πολλὰς τιμωρίας, δὲν ἠδυνήθη νὰ δια-

σείση τὴν στερρότητά της. Τέλος πάντων δὲ ἔκοψαν τὴν κεφαλὴν της, τοῦ ὀ-

ποῖου γενομένου, τὸ πνεῦμα της ἐδιάβη εἰς τὰς αἰωνίους μονὰς.