Λαϊκές αφηγήσεις

1

5

     Ἕνας εἶχε μητριὰ κ’ ἐκράτειε την. Λοιπὸν ἦλθε ὁ πατέρας του

κ’ ηὗρε τον κ’ ἐχέρισε νὰ βγάνη τὰ γένια του καὶ νὰ φωνάζη πρὸς αὐ-

τὸν τί ’τον τὸ κακὸ ὁποὺ τὄκαμε. Λοιπὸν ἐγροίκησε ἕνας θεῖος

τοῦ παιδίου τὶς φωνὲς καὶ τὴν ἀντάρα ὁπὄκανε ὁ πατέρας μὲ τὸ παιδὶ

κ’ ἦλθε τρέχοντας ἐκεῖ καὶ βρέσκει τον κ’ ἐτράβιζε τὰ γένια του.

10

     Λοιπὸ ρωτᾶ τον ὁ θεῖος τοῦ παιδίου, ὁποὺ ’τον ἀδελφὸς τῆς

μάνας τοῦ παιδίου, καὶ λέγει του·

     “Κουνιάδε, τί ἔναι τοῦτο;”

     Ἐκεῖνος δὲν τοῦ ἀποκρίθη τίποτας, μόνο ἐπήγαινε κ’ ἔρχετον

κ’ ἐτράβιζε τὰ γένια του. Πάλι ματαρωτᾶ τον, κι αὐτὸς χειρότερα,

15

μόνο ἐδέρνετον κ’ ἔκλαιγε κ’ ἔλεγε·

     ”Ὄχου κακὸ ποὺ μὄκαμε κ’ ἐντροπὴ ποὺ μ’ ἐντρόπιασε!”

     Τότεσον ἀποκρένεται τὸ παιδὶ μὲ μεγάλη παραπόνεση καὶ λέγει·

     ”Ἐσὺ μ’ ἐντρόπιαζες τόσους χρόνους, κ’ ἐγάμειες τὴ μάνα μου

καὶ ποτέ μου δὲ σοῦ εἶπα τίποτας. Κ’ ἐσύ, γιὰ μία βολὰ ποὺ ἐγάμη-

20

σα τὴ γυναίκα σου, κάνεις ἔτσι; Ἰδέ, μπάρμπα, τί διάκρισης

ἄθρωπος ἔναι, ὅτι ἐγὼ ἐβάστουνα τόσους χρόνους καὶ ρώτησέ τον

ἂν τοῦ εἶπα τίποτας ποτέ!”

     Λοιπὸν ὁ μπάρμπας τοῦ παιδίου ὠνείδισε τὸν γέρον κ’ εἶπε του·

     ”Γνωρίζεις τὴν φιλίαν καὶ τὴν χάρην ὁποὺ εἶχες ἀπὸ τὸν ἀνοψιό

μου. Ὅτι ἄρχισε, ἐμένα ποτὲ δὲ μοῦ τὸ ἐμολόγησε!”

     Κ’ ἔτσι ἀγκαλιάστη κ’ ἐφίλησε τὸ παιδί του κ’ ἔμειναν ἀγαπημένοι.

1

5

     Ἦτον ἕνας ὄστος κ’ εἶχε ὀσταρία. Ἔτσι ἐπῆγε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς

Ἀποστόλους του εἰς τ’ ὀσταρίο αὐτὸ κ’ ἠθέλησε νὰ κάμη κελάτσιο μὲ

τοὺς μαθητάδες του. Ἀπήτις ἔκαμε τὸ κελάτσιο ἠθέλησα νὰ πληρώσου.

Λοιπὸν ὁ ὄστος δὲν ἠθέλησε νὰ πληρωθῆ. “ Ἄμε!”, εἶπε. “Πὼς ἔχω

τάξη πᾶσα ἡμέρα ἐκεῖνοι ποὺ πρωτοφάγουν εἰς τ’ ὀσταρίο μου νὰ πηγαί-

10

νουν ἀπλήρωτοι, λοιπὸ κ’ εἰς ἐσᾶς δὲ θέλω τίποτα· μόνο, σύρε πηγαίνε-

τε.”

     Ἐβλέποντας οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ τὴ καλὴν ἀρετὴ ὁποὺ ἐκρά-

τειε ὁ ὄστος ἐτοῦτος, εἶπαν του·

     “Ζήτησε τίποτα χάρη ἀπὸ τὸ Χριστόν, ὅτι αὐτός, εἴτι τοῦ ζητήσης,

15

δύνεται νὰ σ’ τὸ κάμη”.

     Ἔτσι ἐζήτησε τοῦ Χριστοῦ, σὰν ἐγροίκησε ὅτι ἔχει τὴ χάρην αὐτή.

Λέγει του κι ὁ Χριστός·

     “Ζήτησε εἴτι θέλεις, διὰ τὴ καλή σου ἀρετὴ νὰ τὄχης”.

     Λέγει· “Δὲ θέλω ἄλλη χάρη ἀπὸ σένα, μόνο τὴν ἀπιδέαν ἐτούτη, ποὺ

20

ἔχω ἐδεπὰ στ’ ὀσταρίο, ποτέ μου ἀπίδι δὲν ἔφαγα ὀξ αὐτή, μόνο πᾶσα

χρόνοι μοῦ τὰ κλέφτουν ὅλα καὶ μοῦ τὰ τρώγουν”.

     Ἔτσι ὥρισε ὁ Χριστὸς ὅτι, εἴτις ἤθελε ἀνέβη εἰς αὐτὴν τὴν ἀπιδέα

νὰ πάρη ἀπίδια, νὰ μὴν μπορῆ νὰ κατέβη ποτέ του, ἂ δὲν ἤθελε ἔλθη ὁ

ὄστος νὰ τοῦ πῆ: κατέβα. Ἔτσι τοῦ ἐχάρισε κι ἄλλη μία χάρη, ὅτι, ὅταν

25

θελήση ὁ Χάρος νὰ πάρη τὴν ψυχή του, νὰ μὴν μπορῆ νὰ τοῦ τὴν πάρη,

ἂ δὲν τοῦ τὸ εἰπῆ.

     Ἔτσι μία βολὰ ἐπήγαινε καβελάρης ὁ ὄστος εἰσὲ στράτα· λοιπόν,

ἐκεῖ τὸν ἀπάντησε ὁ Χάρος καὶ λέγει του·

     “Ποῦ πάγεις, ὄστο; Ἐγὼ ἐρχόμουν διὰ νὰ σοῦ πῶ νὰ ’ρδινιαστῆς,

30

ὅτι ἦρθε καιρὸς νὰ σὲ πάρω. Λοιπόν, ἅμα σὲ ἀπάντησα ἐδῶ,

κάνει χρεία νὰ σὲ πάρω.”.

     Ὁ ὄστος τοῦ λέγει·

     “Παρεκαλῶ σε, Χάρο, κάμε μου μία χάρη: ἔλα νὰ πᾶμε εἰς τὸ σπίτι

μου, νὰ σταθῆς νὰ ’ρδινιάσω τὰ παιδιά μου, τὸ σπίτι μου, καταπῶς

35

ἔναι ἡ τάξη, κι ἀπ’ ἐκεῖ μὲ ἔπαρε.”

     Ἔτσι ἄκουσέ τον ὁ Χάρος κ’ ἐκίνησε κ’ ἦλθε μὲ δαῦτον. Ὅταν ἧλθε

εἰς τὸ σπίτι του, ἤγουν εἰς τ’ ὀσταρίο, λέγει τῆς γυναικός του καὶ τῶν

παιδιῶ του·

     “Ὀρδινιάσετε ὄξω στὴν αὐλή, στρώσετε τάβλα ἀπουκάτου εἰς τὴν

40

ἀπιδέα, νὰ φάω, νὰ πιῶ μὲ τὸ Χάροντα, ναὑχηθῶ τὰ παιδιά μου καὶ νὰ

τοὺς μερίσω καὶ τὰ ροῦχα μου.”

     Ἐν τῷ ἅμα ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του ἔδραμαν κ’ ἔκαμαν ὡς

καθὼς τοὺς εἶπε. Λοιπὸν ἐκάθησε μὲ τὸν Χάρον ἀπουκάτου εἰς τὴν ἀπι-

δέα κ’ ἔτρωγαν κ’ ἔπιναν κ’ ἐχαίρετον ὁ Χάρος μὲ δαῦτον, πὼς ἔστεκε νὰ

45

πάρη τὴν ψυχή του. Λοιπόν, τρώγοντας, λέγει του ὁ ὄστος·

     “Ἔβλεπε τὴν ἀπιδέαν ἐτούτην: τέτοια ὄμορφα ἀπίδια κάνει, ὅτι ὁ

Χριστὸς ἦλθε μὲ τοὺς μαθητάδες του κ’ ἔφαγε ὄξ αὐτά. Λοιπόν, ἐγὼ εἶ-

μαι ἀδύνατος καὶ δὲν ἠπορῶ ν’ ἀνέβω νὰ σώσω ὀξ αὐτά, κι ἀνέβα,

ἔπαρε νὰ ἴδης τί ἐπάρματα εἶναι.”

50

     Ἔτσι ὁ Χάρος τρέχοντας σηκώνεται κι ἀνεβαίνει ἀπάνω καὶ κόφ-

τει ὀξ αὐτὰ καὶ, ὅταν ἔρχεται νὰ κατέβη, δὲν ἠπόρει νὰ κατέβη, μόνο

ἐκόλλησε ἐκεῖ. Ἔτσι ὁ ὄστος τοῦ λέγει·

     “Χάρο, στέκε ἐσὺ ἐτοῦ ἀπάνω κ’ ἐγὼ <θ> ὰ νὰ εἶμαι στ’ ὀσταρίο

μου κ’ εἰς τὰ παιδιά μου!”

55

     Ἐβλέποντας ὁ Χάρος ὅτι ἔκαμε ἕνα μήναν εἰς τὴν ἀπιδέα, καὶ δὲν

ἔναι τρόπος νὰ κατέβη, ἔπεσε εἰσὲ πάτους μὲ δαύτονε. Ἔτη σ’ ἔτη

πολλὰ δὲν ἦτον τρόπος ποτὲ ὁ ὄστος νὰ τοῦ πῆ νὰ κατέβη. Λοιπὸν μία

ἡμέρα τοῦ τάσσει κι ὀμνύει ὅρκους φρικτοὺς ὅτι·

     “Κατέβασέ με καὶ μὴν τρομά <ξης> νὰ σὲ ’γγίξω, ἄμε νὰ σὲ κάμω

60

σύντροφο.” Λέγει του ὁ ὄστος·

     “Καὶ τί συντροφιὰ νὰ κάμω ἐγὼ μ’ ἐσένα;”

     Λέγει του· “ὅτι νὰ μὴν τρομῶ νὰ παίρνω ἄθρωπο ἀπὲ τὸ <ν> κόσμο ἂ

δὲν παγένης ἐσὺ πρῶτα εἰς αὐτόν, κ’ ἐκεῖνον ὅποιον μοῦ εἰπεῖς ὅτι νὰ

πάρω, ἐκεῖνο <ν> νὰ πάρω, κ’ ἐμὲ νὰ λέγουν Χάρο κ’ ἐσέ.”