Πόλεμος της Τρωάδος

1215

Ὁ βασιλεὺς ὡς εὕρηκε τὴν Τροίαν ἐξαλειμμένην

καὶ σκοτωμένον τὸν λαόν, ὅλους κατακομμένους,

οἶκον κανένα οὐχ ηὕρηκεν ἀκέραιον νὰ στέκῃ,

τρεῖς ἡμέρας ἐκάθετον θρηνῶντα καὶ πενθοῦντα·

οὐκ ἔφαγεν οὐδὲ ἔπιεν ἀπὸ μεγάλης θλίψης,

1220

τὴν εἶχε διὰ τοὺς ἐδικοὺς ὁποὺ εἶχαν ἀποθάνει.

Μνημόσυνον τοὺς ἔποικε κατὰ τὸ σύνηθές τους,

καὶ τοὺς θεοὺς ἐλάτρευσεν, ὁλῶν θυσίαν ἐποῖκεν.

Ἀπ’ αὔτου ἐπῆρε τὴν βουλὴν ὁ βασιλεὺς μετ’ αὔτους

τὴν πόλιν <νὰ> ἀνεκαίνισε καλλιώτερην τῆς πρώτης,

1225

πλέον δυνατήν, πλέον φρικτήν, κανεὶν νὰ μὴ φοβῆται,

μηδὲ πολέμους, ἄρματα, ἀλλ’ οὐδὲ τραμπουτσέτα·

καὶ τότε πάλιν ὕστερον νὰ ἐπάρουν ἐκδικήσεις,

ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας φημί, ὁποὺ τοὺς ἐζημιῶσαν.

Τοῦτο πολλὰ οὐκ ἤργησεν ἀλλὰ γοργὸν τὸ ἐποῖκε.

1230

Τεχνίτας ηὗρε θαυμαστοὺς νὰ κτίσωσι Τρωάδα·

ἐπριόνισαν τὰ μάρμαρα, τοὺς λίθους κατακόπτουν.

Τὰ πάντα κατορθώνουσιν, ἐγέρνεται ἡ Τροία,

ἑκατὸν καλλιώτερη φορὰς παρὰ τὸ πρῶτον.

Εὑρίσκουν οἱ φιλόσοφοι ὡσὰν ἀναγινώσκουν,

1235

ὅτι ποτὲ καλύτερη πόλις οὐδὲν ἐγίνη

εἰς πλάτος, δυναμώματα, εἰς πύργους, δυναμάρια,

καὶ ἀκόμη ἐγνωρίζεται ὁ τόπος ὁποὺ ἦτον·

τριῶν ἡμερῶν διάστημα ὁ γῦρος της ἐκράτει.

Οἱ πύργοι, τὰ τειχώματα ἦσαν μὲ τὸ μουσεῖον,

1240

λιθάρια λευκοπράσινα, κόκκινα, λαζουρᾶτα,

ὅλα πολλά, πολύχροα, ἔλαμπαν ὡς ἀστέρες.

Τόσα καλὰ ἑρμήνευσεν ὁ βασιλεὺς τὴν πόλιν,

ὅσον τεχνίτης ἠμπορεῖ· οὐ ’χώρει νὰ σκοπήσῃς

βασιλικοὺς ἂν ἔκτισε χίλιους οἴκους καὶ πλέον.

1245

Τὰς χώρας τὰς τριγύρωθεν καὶ τὴν διακράτησίν τους,

ὅλας ἐκεῖ τὰς ἔφερεν, οἰκίκασι τὴν πόλιν.

Ῥύμνας ἐποῖκεν εὔμορφας, καλὰ κυβερνημένας·

τὸ γῦρον τὰ παλάτια τόσα ὑψηλὰ τὰ ἐποῖκε,

μὲ στέγας ἐξαπτέρυγας, τὰς ῥύμνας νὰ σκεπάζουν.

1250

Ἦσαν οἱ ῥύμνες ποταπὲς ὅλες μὲ τὸ μαντούνιν·

ἂν ἔβρεχε καὶ ἐχιόνιζεν, ἐσὺ νὰ περιεπάτεις·

τὰς ῥύμνας ὅλας νὰ ἔδραμες τῆς καλοπύργου Τροίας,

ἐσὺ νὰ μὴ ἐνοτίσθηκες, τὸ πόδι σου <οὐ> μὴ ἐβράχην.

Οἶκος οὐκ ἦτον πούπετε τόσα μικρός, σοῦ λέγω,

1255

νὰ μὴ ἦτον κτιστὸς μὲ μάρμαρα, μετὰ καλὰ λιθάρια,

οἱ πόρτες, οἱ φανέστρες του, ὅλες μὲ τὸ μουσεῖον.

Τὸν Ἰλιοῦν ἐστήσασιν εἰς ἕναν τόπον πάλιν

τῆς Τροίας ὑψηλότερον, ἀπὸ μακρὰν νὰ φαίνῃ·

ποτὲ τινὰς οὐκ ἔποικε καλλιώτερον ἐκείνου,

1260

τοσοῦτον κατεκάλλυνε τὸ ἔργον ὁ τεχνίτης.

Εἰς μίαν πέτραν ῥιζωτὴν ἐτεχνολόγησέ τον·

παχὺ πολλὰ οὐχ εὑρίσκετον, ἀλλὰ λιγνὸν, ὡραῖον

κιόνι χρυσοπράσινον, εἰς ὕψος ὑπὲρ μέτρον·

τετρακοσίων εὑρίσκετον ὀργυιῶν εἰς τὸ ὕψος·

1265

ἐκεῖ ἀπάνω ἐκάθισε τὸν Ἰλιοῦν ἐκεῖνον,

ὡς ἵνα τὸν ἐβλέπουσιν ἀπ’ ὅλην τους τὴν χώραν.

Τινὰς οὐδὲν τὸν ἔβλεπε, νὰ μηδὲν λέγῃ εὐθέως

εἰς τὰ σύγνοφα ἔφθανε καὶ ἐκρέμετον ἐξ αὖτα.

Ὅταν ἀποπληρώθηκε, μεγάλον θαῦμα ἦτον·

εἰκόνας ἔστησε χρυσὰς ἐπάνωθεν τῶν πύργων

καὶ ἐκ τὰ παλάτια τὰ ὑψηλὰ ἔστησεν ἐκ καθένα.

1970

Ἡ ἀκοὴ ὁποὺ ἐγλήγορα σκορπίζεται εἰς τὸν κόσμον,

1975

ἐσκόρπισεν, ἐμάθαν το οἱ Ἕλληνες οἱ πρῶτοι,

πῶς ὁ ναὸς Ἀπόλλωνος, οὕτως τὸν ἐκουρσεῦσαν,

πῶς τὸν λαὸν ἐσκότωσαν ὁ Πάρις καὶ οἱ Τρῶες

καὶ τὴν Ἑλένην ἅρπαξαν, ἐπῆραν την εἰς τὴν Τροίαν.

Πολλὰ ἐθλίβησαν οἱ Ἕλληνες, πολλὰ ἦσαν χολιασμένοι·

1980

ὅταν δὲ ὁ Μενέλαος ὡς ἔμαθε τὸ πρᾶγμα,

ὅτι ὁ Πάρις ἥρπαξεν Ἑλένην τὴν γυνήν του,

ἂν ἐθυμώθη τίποτες, τινὰς μηδὲν ἡρώτα.

Πολλὰ θλιμμένος, σοβαρός, ἐστράφηκε εἰς τὴν Σπάρτην·

τὸν Νέστορα μεθ’ ἑαυτοῦ φέρνει ὁποὺ ἠγάπα.

1985

Εὐθὺς μαντᾶτα ἔστειλε, τὸν ἀδελφόν του λέγει,

ὃς ἦτον Ἀγαμέμνονας, βασιλεὺς τότε μέγας

εἰς φρόνα, τάξιν, δύναμιν, εἰς ἡλικίαν καὶ κάλλος.

Εὐθέως ἐκατέλαβεν ἐκεῖνος εἰς τὴν Σπάρτην,

ηὕρηκε δὲ τὸν ἀδελφὸν θλιμμένον, ἀσθενοῦντα,

1990

τὴν ἐντροπὴν λυπούμενον καὶ τὴν ζημίαν ὡσαύτως.

Ὁ Ἀγαμέμνων φρόνιμος ταῦτα τὸν συντυχαίνει:

«Πρόσεξε θλῖψιν τίποτε ἢ πόνον νὰ μὴ δείξῃς·

οἱ παλαιοὶ τῶν εὐγενῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν φρονίμων

τιμὴν οὐδὲν ἐκέρδισαν μὲ δάκρυα, μὲ θλῖψιν,

1995

ἀλλὰ μὲ ἀνδρείαν καὶ φρόνησιν ἐκέρδισαν τὸ ἠθέλαν.

Τινὰς ἂν τοὺς ἐποίησεν ἀνορεξίαν ὀλίγην,

θρῆνον οὐκ ἔποικαν ποτέ, ἀλλὰ μὲ πᾶσαν γνῶσιν

καὶ πονηρίαν ἐγύρευαν, ἐκδικαίωναν τὴν ὕβριν.

Μεγάλην ὕβριν ἔποικε, ζημίαν μεγάλην, λέγω,

2000

ὁ Πρίαμος ὁ βασιλεὺς ἐμᾶς τῶν ἐδικῶν μας.

Λοιπὸν τώρα ἂς σκοπίσωμεν νὰ γένῃ τέτοιον πρᾶγμα,

καὶ τέτοιαν ἐξεκδίκησιν νὰ ἐπάρωμεν ἐξ αὔτους,

ὁποὺ εἰς τιμήν μας ἅπασαν νὰ ἔνι καὶ εἰς χαράν μας,

πρᾶγμα ὁποὺ νὰ ἀκουσθῇ νὰ ποίσωμεν στὸν κόσμον·

2005

ἐτούτην τὴν ἐκδίκησιν πάντα νὰ τὴν διηγοῦνται

οἱ μέλλοντες ἐξόπισθεν ἐλθεῖν τῶν γενεῶν μας.

Τίποτε μὴ ἀναμείνωμεν, ἀλλὰ γοργὸν μαντᾶτον

ἂς φθάσῃ πρὸς τοὺς Ἕλληνας νὰ τοὺς παρακαλέσῃ,

ὅλοι εἰς τὴν ἐκδίκησιν νὰ ἐλθοῦν τὴν ἐδικήν μας.

2010

Μετὰ χαρᾶς, ἐγνώριζε, ὅλοι νὰ καταλάβουν.

Καὶ ἡνίκα ὅλοι συναχθοῦν, νὰ σμίξωμεν ἀντάμα,

ἐλπίζω κάτω τοῦ οὐρανοῦ τινὰς νὰ μηδὲν ἔνι

νὰ δυνηθῇ νὰ ἀντισταθῇ καὶ νὰ μᾶς ἀντιτείνῃ,

πόλις νὰ μὴ ἔνι πούπετε τόσα ἰσχυρὰ εἰς τὸν κόσμον

ὁποὺ νὰ μὴν τὴν ῥίξωμεν μέχρι τῶν θεμελίων.

Ἐδάρτε ἂς ὑπαγαίνωσιν ἐγλήγορα μαντᾶτα,

διὰ νὰ περισυνάγωνται, ποσῶς νὰ μὴν ἀργοῦμεν».

4255

Ὁ Ἀχιλλεὺς τὸν Πάντρουκλον κλαίει, οὐχ ὑπομένει

ποτέ του ἄνθρωπος τινὰς τέτοιον θρῆνον οὐκ εἶδεν,

ὡς ἔποικεν ὁ Ἀχιλλεὺς ἐπάνω τοῦ Παντρούκλου.

Πολλὰς φορὰς ἀπάνω του πίπτει ἐξαποθαμένος

4260

καὶ τὸ κορμίν του μέφεται, ψήγεται ἀτός του πάλιν.

«Καλός σου φίλος», ἔλεγε, «καὶ συγγενὴς οὐκ ἤμην,

ὅταν διχῶς μου σὲ ἔστειλα νὰ ὑπᾷς νὰ πολεμήσῃς.

Οἴμοι, κακὴ ἀποχωρισία, ἔδε κακὴ ἀγάπη

τὴν ἔδειξα ἐγὼ εἰς ἐσέν! Ἐγὼ ἔχω ὅλον τὸ πταῖσμα,

4265

ἀφὸν διχῶς μου ἀπόθανες· ἔδε μεγάλον κρίμα!

Ἐὰν εἶχα εἶσται μετ’ ἐσὲν εἰς πόλεμον τὸν δόλιον,

ἄνθρωπον ζωντανὸν ποτὲ ἐσὺ νὰ μὴ ἐφοβήθης.

Ἀμὴ τὸ δόλιον ῥιζικὸν μὲ ἐχώρισε ἀπ’ ἐσένα,

καί, ἕως οὗ νὰ ζῶ, χαρὰν ποτέ, ἀγάπην ἢ φιλίαν,

4270

μὲ ἄνθρωπο οὐ μὴ ἀποκτήσω <ἐγὼ> τέτοιαν οἵαν μετ’ ἐσένα,

τόσα πιστήν, τόσα καλὴν μὲ πᾶσα ἀγαθοσύνη·

ποτὲ καλὸν οὐδὲν σκοπῶ νὰ κάμω εἰς τὸν κόσμον

διὰ νὰ μοῦ ἔλθῃ καὶ χαρὰ ἢ καὶ παρηγορία.

Πολὺν ἔναι τὸ ἔχασα, φίλε μου, ἀπὸ ἐσένα—

4275

τὸ κορμί σου τὸ εὔμορφον, τὰ κάλλη σου τὰ τόσα.

Πλέον μὲ ἀγάπας, φίλε μου, παρὰ τὸν ἑαυτόν σου·

φίλος μου ἤσουν ἀκριβὸς καὶ ἐγὼ πάλε ἐδικός σου.

Μὲ δάκρυα πάντα νὰ σὲ κλαίω, ἕως νὰ ζῶ εἰς τὸν κόσμον.

Καὶ ἂν ἠμπορέσω, φίλε μου, ἐκδικήσει σὲ θέλω·

4280

ὁπόταν μὲ τὸν Ἕκτορα ἀντάμα νὰ σμιχθοῦμεν,

σκοτώσει θέλει αὐτὸς ἐμὲν ἢ ἐγὼ πάλιν ἐκεῖνον.

Ἀϊλί, νὰ εἶχα ἐκεῖ εὑρεθῆ, ὅταν ἀπεπεζεύθη

ἀπάνω σου διὰ τὰ ἄρματα! Κακὰ τὰ ἤθελε πάρει,

καὶ οὐ μὴ λείψῃ, ἐλπίζω το, νὰ μὴ τὸ ἐξαγοράσῃ.

Διατ’ ἐσένα, φίλε μου, θέλουν χίλιοι ἀποθάνει,

ὁποὺ πολλὰ νὰ τοὺς θλιβοῦν ὁ Ἕκτωρ καὶ οἱ ἄλλοι».

Ταῦτα δὲ πάντα λέγοντα, πίπτει εἰς λιγοθυμίαν.

7045

Καὶ τότε Ἕκτωρ καὶ Ἀχιλλεὺς οἱ δύο συναπαντοῦνται,

ὁποὺ τίποτε οὐκ ἀμελοῦν ἀπὸ τὸν θάνατόν τους.

Τὰ κοντάρια ἔτριψαν, βάνονται εἰς τὰ σπαθία·

μέγαν καιρὸν ἐκόπτονταν οἱ δύο καλοὶ στρατιῶται.

Τὸν Ἕκτορα ἐδώκασιν ἕναν καλὸν κοντάριν·

7050

μετὰ τῶν δύο του χειρῶν κρούει τὸν Ἀχιλλέα·

κακὰ καὶ τὸν ἐλάβωσεν εἰς τὸ μηρὶν ἀπάνω,

ἀλλ’ οὐ ποσῶς τὸν ἔσεισεν αὐτὸν ἀπὸ τὴν σέλλαν.

Ὁ Ἀχιλλεὺς ὡς ἐννόησεν ὅτι ἔνι λαβωμένος,

χωρίζεται τὸν Ἕκτορα, ἐξῆλθε τοῦ πολέμου

7055

πολλὰ θλιμμένος, λέγω σας· πολλὰ ἦτον λαβωμένος·

ἐὰν ἐθυμώθη τίποτε, τινὰς μηδὲν ἠρώτα.

Τὴν πληγήν του ἐστύψασι καὶ σφικτὰ τὴν ἐδέσαν·

πῦρ ἀπετᾷ ἐκ τὸ πρόσωπον, φαίνεται ἐκ τὸν θυμόν του·

ἐδὰ ἂς φυλάγεται Ἕκτορας, ἐὰν θέλῃ νὰ ἔχῃ ζήσει.

7060

Κοντάρι ἐπῆρε φοβερόν, χοντρόν, ἠκονισμένον

καὶ στρέφεται εἰς τὸν πόλεμον, τὸν Ἕκτορα γυρεύει·

κάλλιον ἔχει τὸν θάνατον παρὰ νὰ τοῦ ἐγλυτώσῃ.

Πόλεμος ἦτον φοβερὸς καὶ μέγας ὑπὲρ μέτρου.

Μεγάλην βίαν ἐπάθασι γυρεύων ὁ εἷς τὸν ἄλλον·

7065

ὁ Ἀχιλλεὺς ἐδιέβαινεν, ὅλοι ἄδειαν τοῦ κάμνουν.

Φωνὴ ἐσηκώθη φοβερὴ ἀπὸ ὅλον τὸ φουσσᾶτον

ὅτι Ἕκτορας ἐκρέμνισεν Ἕλληναν βασιλέα·

νὰ τὸν κρατήσῃ ἤθελε καὶ νὰ τὸν φυλακώσῃ.

Μετὰ βίας ἐτάβριζε ἔξω νὰ τὸν ἐκβάλῃ.

7070

Ἐκ τὸ σκουτάρι ἀπόσκεπος ἦτο, καὶ παραχρῆμα,

ὅθεν ἔρχεται ἡ φωνή, ἐκεῖ ἔρχεται Ἀχιλλέας.

Ὡς εἶδε ἐκεῖ τὸν Ἕκτορα, ἐχάρηκε μεγάλως

καὶ εἰς αὖτον ἐκατέβηκε καὶ κονταρέαν τοῦ ἐδῶκε·

λουρίκιν οὐκ ἠμπόρεσε, ἀϊλί, νὰ τὸν κρατήσῃ.

7075

Θάνατος Ἑκτόρου παρὰ Ἀχιλλέως

Τὸ συκωτοπλεμόνιν του ἔχυσεν εἰς τὴν σέλλαν·

ὡσότου στρέψῃ ὀφθαλμόν, ἐξέψυξεν ὁ ἥρως·

εἰς τὴν γῆν τὸν ἐξάπλωσε νεκρόν, ἀποθαμένον.

Οὐαὶ τὸ μέλλον ἀληθῶς, καὶ τίς νὰ μὴ θρηνήσῃ

τὸν φρόνιμον, τὸν εὐγενῇ, τὸν βριαρόχειρ γίγαν;

7080

Καὶ τίς τὴν χεῖρα μὴ θλιβῇ τὴν πάμφουμον ἐκείνην,

ὁποὺ ἤξευρε καὶ ἐχώριζε τὰς ῥέντας τοῦ φουσσάτου,

ὁποὺ ἡ φήμη τοῦ Σαμψοῦ καλλιώτερη οὐκ ἦτον;

Ἀϊλὶ βραχίονες φοβεροὶ ἀνέγερτοι κοιμῶνται,

ὁποὺ ἐτρομάσσαν Ἕλληνας καὶ θάνατον ἐκάμναν.

Ἀπέθανεν ὁ κίονας, ὁ πύργος τῆς Τρωάδος,

τὸ φλάμμουλον τὸ εὐγενικὸν τῶν ἄτυχων τῶν Τρώων.

10445

Θρῆνος Ἑλένης διὰ τὸν Πάρι

Ἐκ τὴν Ἑλένην τί νὰ εἰπῶ τὴν θλῖψιν ὁποὺ κάμνει!

Τὸν θάνατον παρακαλεῖ γοργὸν νὰ τὴν ἐπάρῃ·

«Αὐθέντη» λέγει «εὐγενικέ, δι’ ἐσένα νὰ ἀποθάνω·

ὅταν οὕτως σὲ ἔχασα, διατί πλέον νὰ ζήσω;

10450

Πλέον ἐσὲν ἠγάπησα παρὰ τὸν ἐμαυτόν μου·

ἐξόπισθέν σου οὐκ ἠμπορῶ νὰ μείνω, ἤξευρέ το.

Τὸν θάνατον παρακαλῶ γοργὸν νὰ μὲ εἶχε σφάξει·

λαχαίνει ἡ γῆ ἐξάπαντος νὰ μηδὲν μὲ βασταίνῃ.

Ἀπὸ γυναῖκαν πώποτε τόσον κακὸν οὐκ ἦλθεν,

10455

ὡς ἦλθεν ἄρτι ἀπὸ ἐμέν, οὐδέποτε νὰ ἔλθῃ!

Τέτοια ζημία οὐκ ἐγίνετον, ὡς ἐγίνη ἐξ ἐμένα!

Βασιλεῖς τόσα πλούσιοι, εὐγενικοὶ ἀμιράδες,

δουκάδες τόσα εὐγενικοί, κόντοι καὶ μεγιστᾶνοι

καὶ λαὸς πάλιν ἕτερος ἑκατὸν μυριάδες

10460

ὁποὺ δι’ ἐμὲν ἐχάθησαν, καὶ πῶς νὰ ζῶ εἰς τὸν κόσμον;

Δι’ ἐμὲν χῆραι ἐγίνησαν αἱ ἀρχόντισσες τοῦ κόσμου.

Ἐμὲν νὰ καταράσωνται ἕως τὰ τέληκόσμου

διὰ τὸ κακὸν τὸ φοβερὸν ὁποὺ δι’ ἐμὲν ἐγίνη.

Θλίψη μεγάλη ἐγίνετον, ὁπόταν ἐγεννήθην.

10465

Ποτὲ μὴ εἶχα γεννηθῆ, μὴ εἶχα φανῆ εἰς τὸν κόσμον!

Δίκαιον νὰ ἔκαμε Πρίαμος νὰ βάλῃ νὰ μὲ σφάξουν,

ὅτι δι’ ἐμένα χάνεται αὐτὸς καὶ ἡ γενεά του

καὶ τὰ καλά του τὰ παιδία, οἱ λαμπροὶ καβαλλάριοι.

Κυρὰ Κουβά, βασίλισσα, τί κάμνεις ἐξ ἐμένα;

10470

Ποτὲ γυναίκα οὐκ ἔκαμε καλλιώτερα παιδία,

ὡσὰν ἐσὺ τὰ ἔποικες, κυρά μου, δέσποινά μου.

Ἐγὼ τὰ ἐπῆρα, ἐχάθησαν, διατί οὐ μὲ θανατώνεις;

Τὴν ἐκδίκησιν ἔπαρε γοργὸν ἐκ τὸ κορμίν μου·

πλέον οὐ θέλω, ἠξεύρετε, νὰ ζήσω εἰς τὸν κόσμον.

10475

Τὴν καρδίαν μου σχίσετε, ἐβγάλετέ την ἔξω,

ἐμὲν δὲ πάλιν ῥίψετε τῶν κυνῶν καὶ κοράκων,

ἀρχόντισσες εὐγενικές, κοράσια φουμισμένα,

ὁποὺ δι’ ἐμένα χάνεσθε εἰς τὴν καλήν σας χώραν.

Αὐθέντη Πάρι», λέγει τον, «μηδὲν ἐβγῇ ἡ ψυχή σου·

10480

ἂς ἀναμένῃ τὴν ἐμὴν νὰ ὑπάγουσιν οἱ δύο.

Ἠξεύρεις, καλὰ ἠγάπουν σε, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας,

δι’ αὖτον μὲ ἀνάμεινε νὰ ὑπάγωμεν ἀντάμα.

Ὦ Θάνατε, ἔλα γοργόν, διατί ἀργεῖς τοσοῦτον!

Σπούδαξε δὲ διὰ γοργόν, ἔπαρ’ με νὰ ὑπαγαίνω

10485

νὰ ἰδῶ εἰς τὸν ᾍδην νὰ χαρῶ τὸν πάγγλυκόν μου αὐθέντην,

πῶς ἔναι, πῶς ἐγείρεται καὶ πῶς ἐκεῖ καθεύδει,

καὶ μετ’ αὐτὸν καὶ νὰ χαρῶ, νὰ στέκω μετ’ ἐκεῖνον.

Θαυμάζω, Θάνατε, εἰς ἐσέν, ὅταν οὐδὲν μὲ ἐπαίρνῃς.

Χάριταν πλέον οὐδὲν ζητῶ νὰ ζήσω εἰς τὸν κόσμον·

10490

τὴν χάριτάν σου οὐ θέλω την, ἀλλ’ οὐδὲ τὴν ζωήν μου.

Ἔπαρ’ με τὸ γοργότερον, οὐ θέλω πλέον νὰ ζήσω».

Ταῦτα λέγων ἐπάνω του χίλιες φορὲς καὶ πλέον

ἐξαπόθνησκεν, ἔπιπτεν, ἐπαῖρνε τον, καὶ πάλιν

ἐστρέφετον, ἐκεῖ ἔπιπτε, θαύμασμα μέγα κάμνει.

Τὴν νύκταν ὅλην, λέγω σας, ἄλλον οὐδὲν ἐσκόπει

ἡ Ἑλένη ἡ πανεξαίρετη, μόνον νὰ ἀποθάνῃ.

12140

Ἅλωσις τῆς Τροίας

Οἱ Ἕλληνες εὑρήκασι τὴν πόρταν χαλασμένην,

τὴν ἐχαλάσαν τάχατε οἱ Τρῶες διὰ τὸν ἵππον.

12145

Εἴκοσι γὰρ ἐσέβησαν χιλιάδες εἰς τὸ πρῶτον·

στὰς ῥύμνας ἐχωρίσθησαν, κτείνουσι τοὺς ἀθλίους.

Ἡ νὺξ γὰρ ἦτον σκοτεινή, ἄφεγγος τὸ καθόλου.

Εἶχαν σημεῖα οἱ Ἕλληνες δομένα διὰ τὴν νύκτα,

ὅπως ἀλλήλως μὴ σφαγοῦν, νὰ κτείνουσι τοὺς ἄλλους.

12150

Καὶ πρότερον τῆς φαύσεως ἡμέρας τῆς δολίας

δέκα χιλιάδες εἴχασι καὶ πλείους σκοτωμένους.

Τὰ παλάτια τὰ ὑψηλά, τὰ φοβερὰ <ἐν> μεγέθει,

ὅλα τὰ ἐχαλάσασιν, εἰς γῆν κάτω τὰ ῥίπτουν·

οἱ ἔσωθεν εἰς θάνατον ὅλοι εἶν’ κατακομμένοι.

12155

Τινὰν οὐδὲν περιτηροῦν, ἀνηλεῶς τοὺς πάντας,

ἄνδρας, γυναῖκας, γέροντας, νέους, πτωχούς, πλουσίους,

ὀρφανούς, χήρας, πένητας, ὅλους τοὺς κατακόπτουν.

Τὰ βρέφη πρῶτον ἔσφαζαν, ἔπειτα τὰς μητέρας,

κοινὸν οἱ πάντες ἔπινον ποτήριον θανάτου·

12160

ἡ φωνὴ καὶ ἡ ὄχλησις ἠγέρθη ἐκ τὴν χώραν.

Ἀϊλὶ φρικτὸν μελλόμενον στοὺς ἐλεεινοὺς τοὺς Τρῶας!

Θλῖψις ποτὲ οὐκ ἐγίνετον εἰς τὸν ἅπαντα κόσμον,

ἀφὸν ἐστάθη πρότερον καὶ πάλιν ἕως τέλους.

Τὸ αἷμα τους ἐχύνετον ὥσπερ βροχὴ τῶν Τρώων,

12165

τὰ πατώματα ἄνωθεν καὶ κάτωθεν καὶ γῦρον·

τὸ αἷμα ἐκαλάνιζε τῶν ἵππων ἕως τὰς κίγγλας.

Ἀπὸ τὰ ἀνώγαια τὰ ὑψηλὰ θνήσκουν ἀρχοντοποῦλες,

ἀρχόντισσες εὐγενικές, ὑπέρλαμπρες τῷ γένει.

Τὰς πόρτας ἐφυλάγασι τινὰς νὰ μὴ ἐγλυτώσῃ.

12170

Στὰς ἀγκάλας τῶν μητερῶν ἐσφάζασι τὰ βρέφη.

Εἰς τοὺς οἴκους ἐστείλασι τῶν κακῶν δημηγέρτων

φυλάκτορες μὴ τίποτες ἐπώδυνον τοὺς ποίσουν,

μηδὲ τοὺς οἴκους ἅψωσι, καθὼς τὴν πόλιν καίουν.

Τοὺς ναοὺς ἐκουρσεύσασι, τοὺς πάντας ἐσκοτῶσαν,

12175

τὸ πλοῦτος ἐσυνάξασι τὸ ἄμετρον τῆς Τροίας.

Μαργαριτάριν καὶ βλαττίν, χρυσάφιν καὶ λιθάριν,

καὶ ἄλλα τίμια φορέματα, —τίς νὰ τὰ καταγράψῃ;—

τόσον ἐπῆραν, ἤξευρε, τὸ πλέον οὐδὲν τὸ χρῄζουν·

ἑαυτοὺς χρυσίον καθαρὸν φορὲς φορτώνουν χίλιες.

13845

Ἐκεῖ ἔμαθεν ὁ Δυσσεὺς τοῦ τόπου τὰ μαντᾶτα

καὶ ἀπὸ τὴν Πενόλοπην, τὴν γυνήν του, ὁμοίως,

τὸ πῶς τριάκοντα ἄνθρωποι, πολλὰ μεγάλοι ἀνθρῶποι,

ἀπὸ χωρῶν ἀλλοδαπῶν πάντες τὴν ἐζητοῦσαν.

13850

Ὁ καθεὶς εἰς γυναῖκαν του ἐζήτει νὰ τὴν λάβῃ

καὶ εἰς τὰ ἴδια εὐθὺς ταύτην τοῦ ἀγαγῆναι.

Ἐκείνη δὲ οὐδέποτε ἠθέλησε νὰ ἀκούσῃ

λόγον ποτὲ ἐπίμονον περὶ τοιούτου πραγμάτου·

πιστοσύνην ἐφύλαγε καλλίστην τοῦ ἀνδρός της·

13855

ἐκεῖνον ἐπεθύμησεν, ἐκεῖνον ἀναζήτα,

ἐκεῖνον πάντα ἀνάμενε, νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν.

Ἐκεῖ τοῦ ἐμηνύθηκε ταῦτα τοῦ Ὀδυσσέως

ἀπὸ τέτοιον ὁποὺ αὐτὸς ἀτός του καὶ τοὺς εἶδεν,

ὅτι, ἐὰν θέλῃ, ἔσωθεν εἰς οἴκους τοὺς ἰδίους

13860

θέλει εὑρεῖ τοὺς ἄρχοντας ὁποὺ εἶναι συναγμένοι·

τὴν Πενολόπην θέλουσι νὰ ἐπάρουν μετ’ ἐκείνους·

……………………………………κἂν θέλῃ κἂν οὐ θέλῃ·

τίποτε οὐ φοβίζονται ἐκ τοὺς φοβερισμούς της.

Ἤκουσε ταῦτα ὁ Δυσσεύς, ἐθλίβηκε μεγάλως.

13865

Τὸν Ἄλκειον παρακαλεῖ, τὸν βασιλέα ἐκεῖνον,

νὰ τοῦ δανείσῃ τὸν λαόν, τὴν δύναμίν του πᾶσαν,

—ὀλίγον ἦν τὸ πέραμα— νὰ ὑπάῃ πρὸς τοὺς ἐχθρούς του

καὶ νὰ ἔχῃ λάβει ἐκδίκησιν τὴν βούλεται ἀπ’ ἐκείνους.

Τόσα τὸν παρεκάλεσε τὸν βασιλέα Ἀλκεῖον,

13870

ὅτι μετ’ αὖτον καὶ αὐτὸς ἀτός του ὑπαγαίνει.

Εὐθὺς δὲ ἐκατέλαβε τὴν χώραν ὁ Δυσσέας,

ἐρεύνησε, κατέμαθε τὰ πάντα τῆς αὐλῆς του,

ἔκρυψε τοὺς συντρόφους του, πούπετε μὴ φανῶσιν,

ἤκουε τὰς πολλὰς χαρὰς τὰς εἴχασιν ἐκεῖνοι

13875

ὁποὺ διὰ τὴν Πενόλοπην ἤσασιν, ἐβιαζόνταν.

Τέτοιαν ἔκαμναν ταραχήν, τόσον μεγάλον κρότον,

ὅτι πᾶν τὸ παλάτιον ἤχει τοῦ χαλασθῆναι.

Βιόλες γὰρ καὶ σύριγγες, ὄργανα μελῳδοῦντα

παντοδαπὰ ἐκρούσασιν, ἐχόρευαν, ἐσκίρτουν.

13880

Υἱὸν γὰρ εἶχεν ὁ Δυσσεὺς μετὰ τῆς Πενολόπης,

Θελέμαχος ἐλέγετον, ἤκουσε τὰ μαντάτα,

πῶς ἦλθεν ὁ πατέρας του, εἶχε χαρὰν μεγάλην.

Γοργὸν πρὸς αὖτον ἔδραμε, κρατεῖ, καταφιλεῖ τον.

Ἠρώτησε τίς εἶναι αὐτοί, ἔμαθε τὸ καθένα.

13885

Τὸν υἱόν του ἐλάλησε: «Σίγησε, μηδὲν εἴπῃς,

νὰ ποίσω πρᾶγμα εἰς αὐτοὺς ὁποὺ νὰ τὸ θαυμάσῃς».

Πλέον οὐδὲν ἀνάμεινεν, ἀλλὰ ταύτην τὴν νύκτα,

ὁπόταν ἐκοιμήθησαν τῷ οἴνῳ ἀκορέστως,

ὅλους τοὺς ἐκατέκοψεν, οὐδὲ εἷς ἀπελείφθη.

13890

Οὕτως ἐξεκδικήθηκε τὴν νύκτα ἀπ’ ἐκείνους.

Ὅταν ἀπὸ τὴν χώραν του ἔμαθον ὅτι ἦλθεν,

ἐξ ὅλον τὸ βασίλειον τριγύρωθεν ἀπ’ ἄκρων

ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν τρέχουσι πρὸς ἐκεῖνον·

μετὰ μεγάλης τῆς χαρᾶς, μετὰ μεγάλου κρότου

13895

ὅλοι τὸν ἀποδέχθησαν, ὅλοι τὸν προσκυνοῦσι.

Ποτὲ τινὰς οὐχ εὕρηκεν ἄλλος χαρὰν τοσούτην,

ὡς ηὗρεν εἰς τὴν χώραν του ὁ Δυσσέας ἐτότε.

Ὅλοι τὸν ἐκανίσκευσαν λογάριν ὑπὲρ μέτρου.

Ἐκ τὸν κόσμον ἠκούστηκεν ὁ ἔπαινος Πενολόπης·

ἐκ τὴν τιμήν της ἔλεγαν καὶ ἀπὸ τὴν πιστοσύνην,

ἣν ἔδειξεν, ὡς ἔπρεπε, πρὸς τὸν αὐτῆς δεσπότην·

καὶ πάλιν γὰρ ἐξόπισθεν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας

ἕως τέλους ἠγάπησε τὸν καλὸν Ὀδυσσέαν.