Η Κοσμογέννησις

5

Δέομαι, τρισυπόστατε Κύριε καὶ Πατέρα,

τὴν χάριν σου μ’ ἀπόστειλε ἐτούτην τὴν ἡμέρα,

καὶ φώτισόν μου τὴν καρδιάν, τὸν νοῦν καὶ τὴν κοιλίαν,

νὰ ξηγηθῶ τοῦ Μωϋσῆ τὴν θείαν ὀμιλίαν·

τὰ ἔργα τὰ εἰκοσιδυὸ τῆς ὁλονῆς τῆς κτίσης,

10

στὰ ποῖα ἀναθιβάνεται ἡ τῶν ἀγγέλων φύσις,

σ’ ὅλην τὴν κοσμογέννησιν καὶ πλάσιν τῶν ἀνθρώπων,

τὸ πῶς ἐπλάστην ὁ Ἀδὰμ ἐκ τῆς Ἐδὲμ τὸν τόπον,

ὁπ’ ὥρισεν ὁ Ποιητὴς νὰ ἔχη ἀθανασίαν,

καὶ νά ’χη εἰς τὸν παράδεισον μεγάλην ἐξουσίαν.

15

Ἦτον ὁ κόσμος σκοτεινὸς καὶ τὰ νερὰ γεμᾶτος,

σ’ αὐτὰ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἦτον ἀπὸ κοντά τως.

Καὶ ὥρισεν ὁ ἄναρχος αὐτὰ νὰ χωριστοῦσιν·

ἡ γῆς χωρὶς ἐφάνηκε καὶ τὰ νερὰ κινοῦσιν.

Λοιπὸν αὐτὰ ’κινήσασιν καὶ γίνουνται νομάδα

20

κ’ ἡ γῆς εὐθὺς ἐφάνηκε τὴν πρώτην ἑβδομάδα.

Τὸ φῶς τὸ πρῶτον ἔκαμεν κι ὠνόμασέν το ἡμέραν,

δεύτερον δι’ ἀνάπαυσιν ἔποικεν τὴν ἑσπέραν.

Τοὺς οὐρανοὺς τοὺς θαυμαστοὺς ὥρισεν κ’ ἐγενῆκαν,

ἄστρη, φεγγάριν κ’ ἥλιος τότες εὐθὺς ἐβγῆκαν.

25

Δένδρη μεγάλα κ’ ἑρπετά κι ἄλλα θηριὰ τῆς φύσης,

πετούμενα, συρνάμενα, ἐγέμισεν ἡ κτίσις.

Θάλασσαν τὴν εὐρύχωρον ἔκαμεν μετὰ ψάρια,

ποτάμια, βρύσες ἔποικε μετὰ νερὰ καθάρια.

Καὶ δέκα τάγματά ’καμεν, ἀγγελικὴν τὴν φύσιν,

30

καὶ ἀπείτις ἐξετέλειωσεν Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν,

τὸ τάγμα τὸ λαμπρότερον, αὐτὸς ὁ Ἑωσφόρος,

εἶδεν τὸν οὐρανὸν λαμπρὸν κ’ ἐξέστηκεν ἀπόρως.

Κ’ ἠθέλησεν τοῦ Ποιητοῦ νὰ γένη ὡμοιωμένος

κ’ εὐθύς, ὡς τὸ’θυμήθηκεν, εὑρέθην γκρεμνισμένος.

35

Ἐκ τὰ ψηλὰ στὴν ἄβυσσον γίνεται ἡ κατοικιά του

καὶ σύρνει καὶ πολλοὺς μ’ αὐτὸν ὁπού ’σα συντροφιά του.

Καὶ θέλοντα ὁ Κύριος τὸν θρόνον ν’ ἀνασώση,

τὸ χάρισμαν τοῦ πονηροῦ ἄλλου διὰ νὰ δώση,

εἶπεν: «Ἂς κάμωμε[ν] ἄνθρωπον, διατὶ ἡ κτίσις τὸ βιάζει,

40

κ’ εἰς ὁμοιότηταν ἐμᾶς κ’ εἰκόνα νὰ μᾶς μοιάζη».

Καὶ ἐκ τὸ χῶμαν ἔλαβεν, ’κ τὰ τέσσαρα τὰ μέρη,

στὲς ἕξ ἡμέρες τὸν Ἀδάμ ἔπλασε δίχως ταίρι.

Καὶ διὰ τ’ Ἀδὰμ τὴν συντροφιὰν ὁ Κύριος ἐθυμήθην,

κ’ ἐνύσταξεν τότες αὐτὸς κ’ ὕπνον ἐποκοιμήθην.

45

Κ’ ἐκ τὴν πλευράν του τὴν ζερβὴν τοῦ βγάνει τὴν παγίδα,

γυναῖκα ἐκείνην ἔκαμεν ἡ τοῦ Θεοῦ σφραγῖδα.

Κι ἀφότου αὐτὸς ἐξύπνησεν, στοχάζεται τὴν Εὔα

κι ἀπὸ τὸ χέριν πιάνει την καὶ μὲ χαρὰν ὡδεῦα.

«Κόκκαλο ἐκ τῶν κοκκάλων μου, ἐσὺ νά ’σαι γυνή μου

50

καὶ μὲ μεγάλην προσοχὴν ἐσὺ νά ’σαι βουλή μου».

«Λάβε» τοῦ λέγει ὁ Κύριος «σύζυγο[ν] εὐλογημένην,

αὐξάνεστε, πληθύνεστε, νά ’στε χαριτωμένοι».

Παράδεισον τὸν πάντερπνον καὶ ὡραῖον τοῦ χαρίζει,

δένδρη, καρποὺς μὲ τοὺς ἀνθούς, ἐκεῖ νὰ τὰ ὁρίζῃ.

55

Ἕν’ ἀπ’ ἐκεῖνα τὰ δενδρὰ ἐκ τοῦ καρποῦ ν’ ἀπέχη

καὶ μὲ μεγάλον ὁρισμὸν κάμνει τον νὰ κατέχη.

Οἵαν δὲ ὥραν θυμηθῆ, ἀπλώση διὰ νὰ φάγη,

σ’ αὐτὸν νὰ πέψη θάνατον κ’ εἰς τὴν φθορὰν νὰ πάγη.

Ἀκόμη ἐκ τὸν παράδεισον τέσσαρες ἐκινῆσαν

60

οἱ ποταμοὶ τσ’ Ἀνατολῆς, νὰ τοὺς εἰπῶ τὸ ποιοί ’σαν.

Φεισών, Γεὼν γὰρ τρέχουσι στὴν Δύσιν νὰ μετέχου,

καὶ Τίγρις καὶ Εὐφράτιος σ’ Ἀνατολὴν νὰ τρέχου.

Ἐκάλεσ’ ὁ πρωτόπλαστος Ἀδὰμ ὅλα τὰ κτήνη,

συρνάμενα, πετούμενα, οὐδ’ ἕνα δὲν ἀφήνει,

καὶ ὀνόματα τῶν κάλεσε τοῦ καθενὸς νὰ κράζουν,

κατὰ τὴν ὁμοιότητα καὶ γένος νὰ ὀνομάζουν.

440

Κι ὁ Κύριος μὲ κατακλυσμὸν θέλει ν’ ἀναφανίση

τοὺς γίγαντες διὰ τσ’ ἀνομιές, νὰ τοὺς καταποντίση.

Πέμπει τὸν Νῶεν ὁ Θεός, αὐτούνους νὰ διδάξη,

νὰ πέσουν εἰς μετάνοιαν, ταδὲ νὰ τοὺς πατάξη.

445

Καὶ στένει ὁ Νῶε κιβωτόν, αὐτὴν διὰ νὰ κτίση,

τριακόσες νάν’ τὸ μάκρος της πῆχες, διὰ ν’ ἀκουμπίση.

Σαράντα νά ’ν’ τὸ ὕψος της, πενήντα νά ’ν’ τὸ πλάτος,

καὶ δυὸ καὶ τριὰ περίπατα νὰ κτίση ἀποκοντά τως.

Ἡ πόρτα νά ’ν’ στὸ πλάγιν της, τὰ ζὰ διὰ νὰ βάλη,

450

ὥστε νὰ ’ρίση ὁ Κύριος, αὐτὰ πάλι νὰ βγάλη.

Τετράποδα, συρνάμενα, πᾶσα θεριὸν τῆς κτίσης

καὶ ἀπ’ ὅλα τὰ πετούμενα, ὅσα καὶ ἂν ἔχη ἡ φύσις.

Νὰ βάλη ἑπτὰ ζευγαρωτά, λέγω, ἀπὸ πᾶσα γένος

καὶ αὐτὸς κ’ ἡ φαμελία του νά ’ναι εὐλογημένος.

455

Καὶ αὐτὴν νὰ κτίση εἰς ἐκατὸν χρόνους καὶ δύο δεκάδες,

διὰ νὰ μετανοήσουσιν οἱ πονηρὲς ὁμάδες.

Ὁ Νῶε τοὺς ἐδίδασκε καὶ αὐτοῦνοι τὸν γελοῦσι·

λέ’ τως «Μετανοήσατε», καὶ ἄκω τί τοῦ μιλοῦσι:

«Νῶε, πολλὰ παράξενε, τί ’ναι αὐτά, τὰ κάμνεις,

460

εὔκαιρον κόπον κ’ ἔξοδον, ὦ πελελὲ, νὰ χάνης;».

Καὶ ἀπείν ἐδιάβησα ἑκατὸν καὶ ἄλλοι εἴκοσι χρόνοι,

ἡ ἀνομιὰ οὐκ ἔπαυε μάλιστα νὰ φυτρώνη.

Καὶ ὥρισεν ὁ Κύριος τοῦ Νῶε νὰ βρη βρῶσιν

διὰ ’κεῖνον καὶ τὴν φαμελιάν, στὰ ζῶα διὰ νὰ δώση.

465

Νά ’ρδινιαστῆ ἡ γυναῖκα του κ’ οἱ υἱοί του κ’ οἱ νυφάδες,

νὰ μποῦσιν εἰς τὴν κιβωτὸν καὶ νὰ βαστοῦν λαμπάδες.

Ἀρχίζουν τὰ τετράποδα καὶ τὰ ’ρπετὰ κινοῦσι,

πετούμενα, συρνάμενα, στὴν κιβωτὸν νὰ μποῦσι.

Ἐμπαίνει ὁ Νῶες μετ’ αὐτὰ καὶ μὲ τὴν φαμελιάν του,

470

τὴν πόρτα ἀπέσω ἐσφάλισε νὰ πάγη τὴν δουλειάν του,

κ’ οἱ καταρράκτες τ’ οὐρανοῦ σποῦσι νερὸν καὶ χύνουν

κι ἄβυσσος ἐκοχλάκησε καὶ ὁμάδι καταντήνουν.

Καὶ τὸ νερὸν ὑψώθηκεν πλέα ’κ τὰ ψηλὰ τὰ ὄρη,

κ’ἡ κιβωτὸς σηκώθηκεν καὶ ὁ Νῶες οὐκ ἐθώρει.

475

Ἐγίνετον ἡ συμφορὰ ’ς κατακλυσμὸν μεγάλον,

κ’ ἐπνίγοντα οἱ γίγαντες κ’ ἐθώρει εἷς τὸν ἄλλον.

Ζῶα, ἑρπετά, τετράποδα, πετούμενα κ’ ἐκεῖνοι,

δὲν ἄφηκεν ὁ Κύριος κανένα ν’ ἀπομείνη.

Σαράντα μέρες ἔκαμεν κατακλυσμὸν ὁ Κύριος,

480

μέσα σ’ αὐτὲς ἐπνίγηκε πολὺς λαὸς καὶ μύριος.

Καὶ αὐτὸ τὸ ὕψος τοῦ νεροῦ στὴν γῆν ἐκράτει μέρες,

πενήντα, λέγω, κ’ ἑκατὸν κι ἄλλες τόσες ἑσπέρες.

Ὁ Κύριος ἐθυμήθηκε τὸν Νῶε ν’ ἀναπάψη

καὶ τὸ νερὸν ἐκ τὰ ψηλὰ στὴν γῆν κάτω νὰ θάψη.

Λοιπὸν αὐτὸ χαμήλωσε κ’ ἡ κιβωτὸς ἐγγίζει,

στοῦ Ἀραρὰτ τὰ ὑψηλὰ τὰ ὄρη ἀκουμπίζει.

1240

Ἐγίνετον ὁ Ἰσαὰκ στοὺς χρόνους δεκοκτάρι,

ἐμπιστεμένος στὸν Θεὸν κ’ εἶχε μεγάλην χάριν.

Μὲ δοκιμὴν ὁ Κύριος τὸν Ἀβραὰμ πειράζει,

«Ἀβραάμ, Αβραάμ», τοῦ σύντυχε, σύντομα τονε κράζει,

1245

«θέλω αὐτὸν τὸν Ἰσαὰκ θυσίαν νὰ τὸν κάμης,

σ’ ἐκεῖνο τὸ ὄρος, τὸ σοῦ πῶ, γοργὸν ἐκεῖ νὰ δράμης».

Ὡς τό ’κουσεν ὁ Ἀβραάμ, τὴν ὄνον ἑτοιμάζει,

τὰ ξύλα τσ’ ὁλοκάρπωσης, τὴν στίαν ὀρδινιάζει.

Τὴν μάχαιραν ἐκόνισε, στὸ πλάγιν του τὴν βάνει,

1250

τὸν Ἰσαὰκ ἐκάλεσε καὶ ἄκω τι ἀναθιβάνει:

«Τέκνον μου ποθεινότατον, βούλομαι νὰ κοπιάσω

στὸν τόπον ὁποὺ ὁρίζει ὁ Θεός, ἐκεῖ νὰ θυσιάσω».

Παραλαμβάνει μετ’ αὐτὸν τοὺς δυό του δουλευτάδες

κ’ ἐπῆρε καὶ τὸν Ἰσαὰκ καὶ ὄχι ἄλλον ’κ τοὺς τινάδες.

1255

Καὶ πορπατῶντα σώνουσιν ἀνάντια στὴν θυσίαν·

ἐπαίρνει αὐτὸν τὸν Ἰσαὰκ, τὰ ξύλα καὶ τὴν στίαν.

Λέγει τῶν δουλευτάδων του: «Πάγω νὰ προσκυνήσω

ὁμάδι μὲ τὸν Ἰσαὰκ κ’ ἔρχομαι ὀμπρὸς ὀπίσω».

Τοῦ Ἰσαὰκ τὰ ’φόρτωσε καὶ ὁμάδι πορπατοῦσι

1260

καὶ παίρνουν τ’ ἀναβάσταμαν εἰς τ’ ὄρος ν’ ἀνεβοῦσι.

Καὶ ἀφήνει ἐκεῖ τοὺς δούλους του ἀντάμα μὲ τὴν ὄνον,

τὰ μάτια του γεμώνουσιν ἐκ τὸν μεγάλον πόνον.

Καὶ πορπατῶντα ὁ Ἰσαὰκ τοῦ Ἀβραάμη λέγει,

ὁποὺ τὰ σπλάγχνα κ’ ἡ ψυχὴ διὰ τὸ τέκνον φλέγει:

1265

«Ἰδοὺ τὰ ξύλα καὶ τὸ πῦρ, τὰ μέλλει διὰ νὰ πιάσης,

μὰ πὄν’ αὐτὸ τὸ πρόβατον, τὸ θὲς νὰ θυσιάσης;».

«Ὁ Θεὸς ἐμᾶς, παιδάκι μου, πρόβατον θέλει στείλει,

αὐτὸ νὰ θυσιάσωμεν ὡς δοῦλοι του καὶ φίλοι».

Κι αὐτοῦ ἀφοῦ ἐσώσασι, τοῦ λέγει τὴν αἰτίαν,

1270

τὰ ξύλα ἐκονομήσασι, ἅπτουσι τὴν ἱστίαν.

Φιλεῖ, περιλαμβάνει τον, τ’ ἅγιον παλληκαράκι,

σύντομα τὸ μαχαίριν του βγάνει ’κ τὸ φηκαράκι.

Ἐσήκωσεν τὰ χέρια του, αὐτοῦνον διὰ νὰ σφάξη,

καὶ πέμπει ὁ Θεὸς τὸν ἄγγελον, αὐτὸν νὰ κατατάξη.

1275

Καὶ τρεῖς φορὲς τοῦ ’λάλησεν, «Ἀβράμ, Ἀβρὰμ» τοῦ λέγει,

τὰ μάτια του ἐγεμώσασι, φαρμακεμένα κλαίγει.

«Βάλε στὴν θήκην τὸ σπαθίν, δὲν θέλω ἐγὼ νὰ σφάξης,

καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ τέκνου σου διὰ μένα νὰ πατάξης.

Κ’ἐδὰ θωρῶ σε, δοῦλε μου, καὶ τὸν Θεὸν φοβεῖσαι,

1280

νύκτα καὶ μέρα μετὰ σὲ θέλώ ’σταιν ὅπου εἶσαι,

καὶ μ’εὐλογιὰν καὶ χάρισμαν να ‘σαι ευλογημένος,

σ’ όλα τα έθνη και λαόν νά ’σαι χαριτωμένος».

Ἐσήκωσεν τὰ μάτια του καὶ βλέπει ἄσπρον ὡς γάλα

ἕνα κριάριν παχουλὸν μὲ κέρατα μεγάλα.

Αὐτὸ εἰς ὁλοκάρπωσιν τὸν Κύριον ἁγιάζει,

ἀντὶ Ἰσαὰκ τοῦ τέκνου του τὸν Κύριον θυσιάζει.

2035

Καὶ ὡσὰν ἠθέλησε ὁ Θεὸς τὸ γένος νὰ λυτρώση

τοῦ Ἰσραήλ, ἐκ τὴν σκλαβιὰν αὐτούνους νὰ ’λαφρώση,

ἕνα παιδὶν γεννήθηκε, πολλά ’τον γελατσάρι,

Μωσῆς ἐπωνομάστηκε κ’ εἶχεν μεγάλην χάριν.

Δὲν ἔκλαιγεν ὡς νήπιον, ὡσὰν τὸ θέλει ἡ τάξη,

2040

μὰ ’γέλαν κ’ ἐχαχάριζεν , ἔμελλε νὰ πατάξη

τὸν Φαραὼ μὲ τσ’ ἄρχοντες καὶ συντροφιὰν μεγάλην

διὰ τὸν λαὸν τοῦ Ἰσραήλ, τὸν ἔμελλε νὰ βγάλη.

Τὸ λοιπὸν οἱ γονέοι του βάνουν το εἰς κασέλλα,

καλαφατίζουν, φτιάνουν την καὶ αὐτοῦνος μέσα ’γέλα.

2045

Καὶ ρίκτουν την στὸν ποταμόν. Ἐκείνην τὴν ἡμέρα

τοῦ Φαραὼ εἰς ξεφάντωσιν ἐδιάβη <ἡ> θυγατέρα.

Καὶ κατεβαίνει στὸν γιαλὸν μὲ συντροφιὰν μεγάλην

καὶ τ’ ὅρμημαν τοῦ ποταμοῦ αὐτ’ ἤφερε νὰ βγάλη·

καὶ μὲ τὰ χέρια τσ’ ἔπιασε κ’ ἤνοιξε τὴν κασέλλα

2050

καὶ τὸ παιδάκι ἐρήνευε, κι ἀντὶς νὰ κλαίγη ἐγέλα.

Καὶ ὡς εἶδε τὸ παράξενον, θαύμασμαν τὸ μεγάλον,

λέγει πρὸς τὲς ἀρχόντισσες: «Μωσῆν νὰ τὸν ἐβγάλω».

Τ’ ὄνομαν ἐξεδιάλυνεν “ἐκ τὰ νερὰ ἐβγαλμένος’’

στὴν γλῶσσαν τὴν αἰγυπτικὴν κ’ ἦτον εὐλογημένος.

2054

Αὐτείνη τὸν παρέλαβεν υἱὸν ἠγαπημένον,

καὶ μὲ παράταξες πολλὲς τὸν εἶχε βλεπημένον,

κι ἀπὸ τὸ περιτόμημαν ἑβρόπουλον ἐφάνη·

χώνει το διὰ τὸν Φαραώ, ὡγιὰ νὰ μὴ ἀποθάνη.

2145

Ποιμαίνοντα τὰ πρόβατα ἐστράφην πρὸς τὸ ὄρος,

θαύμασμαν εἶδε φοβερὸν κ’ ἐξέστηκεν ἀπόρως.

Εἶδε φωτιὰν εἰς τὸ βουνὶν περίσσαν ἁφτουμένην·

στὴν βάτον μέσα ἡ φλόγα της ἦτον περιμπλεμένη,

καὶ οὐδεποσῶς τὴν ἔκαψε, μάλιστα τὴν δροσίζει,

2150

σὰν νὰ ’χε τρέχειν βρυσικὸν νερὸν νὰ τὴν ποτίζη.

Καὶ ὡς εἶδε αὐτὸ τὸ θαύμασμαν, τρέχει, σ’ ἐκείνην πάγει,

βρίσκει τὴν βάτον μὲ βλαστούς, πούπετας δὲν ἐκάη.

Βγαίνει φωνὴ ἐκ τὴν φωτιάν, τὸν Μωϋσῆν ἐκάλει,

καὶ ἀπιλογήθην ὁ Μωσῆς: «Τί θές; ἐδῶ ’μαι. λάλει».

2155

«Λῦσε τὰ ὑποδήματα, δίχως αὐτοῦνα στάσου,

διατὶ ἡ γῆς, τήνε πατεῖς, ἅγιά ’ναι, ἀνασκεπάσου».

Θαυμάζεται πρὸς τὴν φωτιάν, διατὶ ποσῶς δὲν φλέγει,

κ’ ἐλάλησεν ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ λέγει:

«Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ μοῦ μιλεῖς καὶ αὐτὰ τὰ λόγια λέγεις,

2160

τὴν βάτον ἅπτεις δυνατὰ καὶ οὐδεποσῶς τὴν φλέγεις;».

Καὶ ἀπιλογήθην ὁ Θεός, τοῦ Μωϋσῆ ἐλάλει

καὶ δευτερώνει του φωνὴ ἀπὸ τὴν βάτον πάλι:

«Εἶμ’ ὁ Θεός τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ οὐρανοῦ ὁ κτίστης,

τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ, τῆς ἀληθοῦς τῆς πίστης,

2165

καὶ τὸν λαὸν τοῦ Ἰσραὴλ θέλω νὰ ἐλαφρώσω,

ἐκ τὴν σκλαβιὰν τοῦ Φαραὼ αὐτοὺς γιὰ νὰ λυτρώσω·

διατὶ μὲ τοὺς πατέρας τους ἤμουν πολλῆς φιλίας,

τὸ σπέρμαν τους ἐσύνταξα στὴν γῆν τσ’ Ἐπαγγελίας.

Μέλι καὶ γάλα καὶ ἀγαθὰ τὴν ἔχω φορτωμένη,

2170

διατὶ διὰ σᾶς τὴν ’διάλεξα κ’ ἔναι εὐλογημένη.

Καὶ σῦρε, ’πὲ τοῦ Φαραώ, αὐτοὺς νὰ ἀπολύση,

μὰ λέγω σέ το, κάτεχε, αὐτὸς δὲ θὲ θελήσει.

Πληθύνει θέλω παίδευσες ἀπάνω στὸν λαόν του,

διὰ νὰ λυτρώσω τὸν λαόν, νὰ πάρω καὶ τὸν βιόν του.

Κ’ ἐγὼ θέλώ ’σται μετὰ σὲ καὶ αὐτοῦνον μὴ φοβᾶσαι,

εἰς τὸν λαὸν τοῦ Ἰσραὴλ πρῶτον τους ἔποικά σε.

2270

Λέγει ὁ Θεὸς τοῦ Μωϋσῆ: «Ἄμε νὰ πᾶς στὸ χεῖλος,

στὸν ποταμὸν τῆς Αἴγυπτος, τὸν κατεβάζει ὁ Νεῖλος,

2275

καὶ βάστα κ’ εἰς τὸ χέρι σου αὐτοῦνον τὸ ραβδάκιν,

ὁποὺ βαστᾶ τὸ χάρισμαν καὶ γίνεται ὀφιδάκιν.

Καὶ λάλησε τοῦ Φαραώ: «Ἅμα δὲν θὲς ν’ ἀφήσης,

ἀπὸ τὴν δίψα οἱ ἄνδρες σου κ’ ἐσὺ νὰ ξεψυχήσης’’,

καὶ ρῖψε, βάρει εἰς τὸ νερόν, αἷμα θέλει ἀπομείνει,

2280

ἡ Αἴγυπτος καὶ ὁ Φαραὼ νὰ μὴν μπορῆ νὰ πίνη».

Ρίπτει καὶ κρούγει εἰς τὸ νερὸν καὶ αἷμαν ἀπομένει

καὶ ἀπὸ τὴν δίψα ἡ Αἴγυπτος ἦσαν ξεγλωσσισμένοι.

Μέρες ἑπτὰ ἐδιάβησαν, νερὸν διὰ νὰ πιοῦσι,

τὰ ψάρια ἐκ τὸν ποταμὸν ἐβγαίνου καὶ ψοφοῦσι.

2285

Οἱ Ἑβραῖοι ἐπαῖρναν τὸ νερὸν αὐτὸ τὸ ματωμένον,

σ’ αὐτοὺς καθάριο εὑρίσκετο καὶ νόστιμον πιωμένον.

Λέγει ὁ Θεὸς τοῦ Μωϋσῆ πάλι διὰ νὰ λαλήση

τοῦ Φαραώ διὰ τὸν λαόν, σύντομα ν’ ἀπολύση.

«Καὶ τοῦτο λέγω, κάτεχε, καὶ αὐτό <ἂ> δὲν θέλη κάμει,

2288

θέλω τοῦ πέψει παίδευσιν νὰ τρέμη σὰν καλάμι».

Καὶ πᾶν καὶ λὲν τοῦ Φαραώ, τὸν Ἰσραὴλ ν’ ἀφήση

καὶ αὐτοῦνος ἐσκληρύνθηκε, δὲν θὲ νὰ τσ’ ἀπολύση.

2500

Κ’ εἶπ’ ὁ Θεὸς τοῦ Μωϋσῆ νὰ ρίξη τὸ ραβδίν του

ἀνάμεσα τῆς θάλασσας, νὰ ’δοῦν τὴν δύναμίν του:

«Διὰ νὰ σχιστῆ ἡ Ἐρυθρά, εἰς δυὸ νὰ τὴν μοιράσης,

καὶ μέσα μ’ ὅλον τὸν λαὸν αὐτούνην νὰ περάσης.

2505

Θέλω σκληρύνει τὴν καρδιὰν τοῦ Φαραὼ νὰ ὁδεύγη

ἀνάμεσα τῆς θάλασσας καὶ οὐδεποσῶς νὰ μὴ ἔβγη».

Ρίκτει τὴν ράβδον ὁ Μωσῆς κ’ εἰς δύο τὴν μοιράζει,

καὶ τὰ νερὰ τραφώνουσι καὶ τὸν λαόν του κράζει.

Βρίσκουνται Ἑβραῖοι στὴν ξηρὰν καὶ ὅλοι τως πορπατοῦσι

2510

καὶ τρέχουν κ’ οἱ Αἰγύπτιοι μέσα σ’ αὐτὴν νὰ μποῦσι.

Ἐμπῆκαν οἱ Αἰγύπτιοι καὶ ὁ Φαραὼς στὴν μέσην,

τὴν ράβδον λέγει ὁ Θεὸς τοῦ Μωϋσῆ νὰ θέση

ἀνάμεσα τῆς θάλασσας, οἱ Ἑβραῖοι διὰ νὰ βγοῦσι

καὶ αὐτούνων τῶν Αἰγύπτιων τὸ μέρος νὰ πνιγοῦσι.

2515

Τὴν ράβδον ρίκτει ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Φαραὼς βουλᾶται,

ἀνάμεσα τῆς θάλασσας μ’ ὅλους του συντελᾶται.

Τοὺς ἀναβάτας Φαραὼ ὁ Θεὸς καταποντίζει,

στὴν πέρασιν τοῦ Ἰσραὴλ οὐδέναν ἐμποδίζει.

Καὶ δὲν ἐγλύτωσ’ ἀπ’ αὐτοὺς τινὰς φαραωνίτης

καὶ οὐδεποσῶς ἐχάθηκεν τινὰς Ἰσραηλίτης.

Λοιπὸν ἐκεῖ ἐδοξάστηκεν ὁ Θεὸς καὶ μέγας Κύριος,

διατὶ δι’ αὐτοὺς ἐπνίγηκεν πολὺς λαὸς καὶ μύριος.

2680

«Καὶ νόμον μὲ παραγγελιὰν βούλομαι ἐγὼ ν’ ἀφήσω,

εἰς τὸν λαὸν τοῦ Ἰσραὴλ θέλω νὰ διαθήσω.

2685

Πρώτη ἐντολὴ
Κάμε τὸν ἕνα Κύριον Θεόν σου ν’ ἀγαπήσης

καὶ μὲ ψυχὴν καὶ μὲ κορμὶν αὐτὸν νὰ προσκυνήσης.

Δευτέρα ἐντολὴ
Καὶ τ’ ὄνομάν μου, λέγω σου, στὸ ψόμαν μὴν ὀμόσης,

εἰς τἄφκαιρα ἀπαθίβολα κανένα μὴν κομπώσης.

Τρίτη ἐντολὴ
Τὸ Σάββατόν σου ἁγίαζε, κάμε νὰ τὸ σχολάζης,

2690

καμιὰν δουλειὰν καὶ ἀργόχειρον βλέπεσε μὴν κοπιάζης.

Τετάρτη ἐντολὴ
Τίμησε τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα ὁμάδι,

ταδ’ ἔξευρε καὶ ὁ θάνατος σὲ θέλει κάμ’ ὀρμάδι.

Πέμπτη ἐντολὴ
Ἀκόμη παραγγέλλω σου, βλέπεσε μὴ φονεύσης,

ταδὲ ’ς αὐτὸν τὸν θάνατον μέλλει νὰ πλημμελεύσης.

2695

Ἔκτη ἐντολὴ
Κανέναν ἄνθρωπον ποτὲ μηδὲν καταλαλήσης,

ταδ’ ἔξευρέ το θαρρετά, συζώντανος νὰ λύσης.

Ἑβδόμη ἐντολὴ
Καὶ ξένα πράματα ποτὲ μηδὲν βαλθῆς νὰ κλέψης,

διατ’ ἔναι χρειαζόμενον στανιό σου νὰ τὰ στρέψης.

Ὀγδόη ἐντολὴ
Μηδὲν σὲ λάθη ὁ λογισμός νὰ ψευδομαρτυρήσης,

2700

διατὶ τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ συντηρήσης.

Ἐνάτη ἐντολὴ
Τὸν γείτονά σου ἀγάπησε ἴσα μὲ τὸ κορμίν σου

καὶ τὴν τιμήν του πρόσεχε, σὰν νὰ ’τον ἐδική σου.

Δεκάτη ἐντολὴ
Γυναῖκα δούλην, πράγματα ξένα μὴν πεθυμήσης,

ταδὲ μ’ ἀναστενάματα ’ς πτωχειὰν νὰ καταντήσης».