Η Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου

ΓΕΝΝΗΣΙΣ
ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΟΣ

                                               ΠΡΟΛΟΓΟΣ

2

     Ἡ Μακεδονία εἶναι μία ἐπαρχία μεγάλη τῆς Εὐρώπης, ὁποὺ

συνορεύει ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ βορέως μὲ τὴν Δαλματίαν, Σερβίαν,

Βουλγαρίαν και Θράκην, ἀπὸ τῆς ἀνατολῆς μὲ τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος,

ἀπὸ μεσημβρίας μὲ τὴν Ἤπειρον // καὶ Θεσσαλίαν καὶ ἀπὸ δύσιν

μὲ τὸ Ἰόνιον Πέλαγος. Αὐτὴ ποτὲ καιρὸν ἔφθασεν εἰς ἄκρον βαθμὸν

τῆς μεγαλειότητος διὰ πολλῶν βασιλέων ὁποὺ ἔλαβεν, καὶ μάλιστα

διὰ Φιλίππου καὶ Ἀλεξάνδρου, πατρὸς καὶ υἱοῦ. Καὶ πρῶτον μὲν

ἔλαβεν τὴν ἀρχὴν τῆς φήμης ἀπὸ τὸν Φίλιππον διὰ τοὺς πολλοὺς

πολέμους ὁποὺ ἔκαμεν ἐναντίον τῶν Ὀλυνθίων καὶ ἄλλων δημοκρα-

3

τιῶν τῆς Ἑλλάδος· ὁ ὁποῖος ἐβασίλευσεν εἰς τοὺς πέντε χιλιάδες

καὶ ἑκατὸν τριάκοντα ἕξη χρόνους ἀπὸ κτίσεως κόσμου. Καὶ εἰς

τὸν δέκατον ἕκτον χρόνον τῆς αὐτοῦ βασιλείας ἔδωσεν εἰς τὸ φῶς

ἡ Ὀλυμπιάς, ἡ γυνή του, τὸν μέγαν καὶ θαυμαστὸν Ἀλέξανδρον,

ὁ ὁποῖος δὲν ἦτον σπέρμα τοῦ αὐτοῦ Φιλίππου, ἀλλὰ ἦτον τοῦ Ἐκτε-

ναβοῦ, βασιλέως τῆς Αἰγύπτου, θαυμαστοῦ ἀστρονόμου καὶ μάγου,

ὡς θέλετε τὸ ἀγροικήσει καταλεπτῶς εἰς τὴν ἀκόλουθον διήγησιν. //

                  Περὶ τῆς γεννήσεως τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ 
                                     ἀναθροφῆς του.

     Ὁπόταν δὲ ἦλθεν ὁ καιρὸς νὰ γέννηση ἡ Ὀλυμπιάδα αὐτὸ τὸ

θαυμαστὸν παιδίον, ἐκινδύνεψε πολύ. Καὶ ὡσὰν ἐγεννήθη τὸ παι-

δίον, ἔγιναν παρευθὺς βροντὲς καὶ ἄνεμος καὶ ἦλθε κοντά της μία

ἀντάρα καὶ τὴν ἐπερικύκλωσεν. Καὶ ἐφοβήθησαν ἐκείνην τὴν ἡμέ-

ραν μικροὶ μεγάλοι. Ὁ δὲ Φίλιππος ἐχάρη κατὰ πολλὰ καὶ ἔ-

δωσεν ὀρδινιὰ εἰς ὅλες τὲς χῶρες του νὰ κάμουν μεγάλες χαρὲς

ὅλοι διὰ τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου του. Τὸ δὲ παιδίον ἀνετράφη καὶ

ἐσύντυχε. Καὶ ὅταν ἦλθεν εἰς ἡλικίαν τεσσάρων χρονῶν, ἔκραξεν

ὁ Φίλιππος τὸν μέγαν Ἀριστοτέλην, τὸν διδάσκαλον, καὶ τοῦ ἐπα-

17

ρέδωσεν τὸν Ἀλέξανδρον διὰ νὰ τὸν μάθη τὰ γράμματα. Ὁ δὲ Ἀλέ-

ξανδρος εἰς ὀλίγους χρόνους ἔμαθε γραμματικήν, ρητορικήν, ποιη-

τικήν καὶ φιλοσοφίαν καὶ ἐπρόκοπτε καλά· τὰ δὲ ἄλλα παιδιὰ // τοῦ

σχολείου τὸν ἐφθονοῦσαν καὶ τὸν ἐζήλευαν. Μίαν ἡμέραν λέγει

τῆς μητρός του ὁ Ἀλέξανδρος: Μητέρα μου, ποθῶ νὰ μάθω τὴν

ἀστρονομίαν τῶν Αἰγυπτίων, καὶ παράδωσέ με εἰς τὸν Ἐκτεναβόν,

ὅτι ἔμαθα πὼς εἶναι πολλὰ ἄξιος εἰς τὰ ἀστρονομικὰ καὶ μαγικά.

Ἡ δὲ Ὀλυμπιάδα ἔκραξε τὸν Ἐκτεναβὸν καὶ τοῦ ἐπαρέδωσεν τὸν

Ἀλέξανδρον διὰ νὰ τὸν μάθη τὲς ἐπιστῆμες του. Καὶ τὸν ἐπῆρε ὁ

Ἐκτεναβὸς καὶ τὸν ἐμάθαινε τὲς ἐπιστῆμες του. Καὶ ἀπὸ τὸ ταχὺ

ἕως τὸ γεῦμα ἐπήγαινεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν Ἀριστοτέλην καὶ

ἐμάθαινε, καὶ ἀπὸ τὸ γεῦμα ἕως τὸ βράδυ ἐπήγαινεν εἰς τὸν πονηρὸν

Ἐκτεναβόν. Μίαν τῶν ἡμερῶν ἐσύναξε τὰ παιδία ὁ Ἀριστοτέλης

ὁποὺ εἶχεν εἰς τὸ σχολεῖον του, ὅλα συνομήλικα τοῦ Ἀλεξάνδρου,

καὶ τὰ ἔβαλεν εἰς δύο τάξες. Εἰς τὴν μίαν τάξιν ἔβαλε τὸν Ἀλέξαν-

18

δρον πρωτοστάτορα, εἰς δὲ τὴν ἄλλην ἔβαλε τὸν Πτολεμαῖον. Καὶ

τὰ ἀράδιασεν ὅλα κατὰ τάξιν καὶ τοὺς ἔδωσεν ἀπὸ ἕνα ξύλον εἰς τὸ

χέρι ὁλουνῶν καὶ τὰ ἐπρόσταξεν νὰ πολεμήσουν // τὸ ἕνα μέρος

μὲ τὸ ἄλλο. Καὶ ἄρχισαν νὰ πολεμοῦν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐμπῆκε

εἰς τὴν μέσην τους καὶ τὰ ἐκατατζάκισε καὶ τὰ ἐνίκησεν ὅλα καὶ

τὰ ἤφερεν εἰς τὸ μέρος του. Καὶ ὡσὰν εἶδε τοῦτο ὁ Ἀριστοτέλης,

ἐθαύμαξε καὶ εἶπεν: Ποταπὸς θέλει γένει ὁ Ἀλέξανδρος! Καὶ ἐπῆγε

καὶ τὸν ἐπῆρεν ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τοῦ εἶπεν: Ἀλέξανδρε, ἀνίσως καὶ

γένης βασιλεὺς καὶ ὁρίσης τὸν κόσμον ὅλον, τί καλὸν θέλεις μοῦ

κάμει; Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἀποκρίθη καὶ τοῦ εἶπε: Διδάσκαλε, ἀνίσως

19

καὶ γένη αὐτὸ ὁποὺ λὲς καὶ γένω αὐτοκράτωρ τοῦ κόσμου ὅλου,

ἐσένα θέλω σὲ κάμει μέγαν ἄνθρωπον καὶ νὰ εἶσαι πάντα μετ’ ἐμένα.

Καὶ ὁ Ἀριστοτέλης τοῦ εἶπε: Χαῖρε λοιπόν, Ἀλέξανδρε αὐτοκρά-

τορ, ὅτι εἰς ἐσένα θέλει ἔλθει τὸ βασίλειον, νὰ ἐξουσιάσης ὅλον

τὸν κόσμον. //

                                     Ἐπιστολὴ Δαρείου.

47

     «Δάρειος, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων καὶ τῆς Περσίας θεός, εἰς

τὸ παιδίον μου τὸν Ἀλέξανδρον // χαίρειν. Ἂς μὴν σὲ φαίνεται

οὕτως εἰς ἐμένα καὶ σοῦ ἐκακοφάνη, Ἀλέξανδρε, εἰς τὴν πρώτην

μου ἐπιστολὴν πὼς σοῦ ἔγραφα νὰ μὲ δουλεύης, ὅτι διὰ γνῶσιν σου

ἤθελεν εἶσται. Καὶ αὐτοῦ ὁποὺ σοῦ ἔστειλα ἕνα παιγνίδιον καὶ μίαν

βίτζαν νὰ τὸ κτυπᾶς νὰ γυρίζη, νὰ παίζης μετ’ αὐτό, καὶ δύο σεντού-

κια εὔκαιρα καὶ δύο σακκία σιναπόσπορον. Καὶ τὰ σεντούκια νὰ

τὰ γεμίσης τριῶν χρονῶν δόσιμον καὶ τὸν σιναπόσπορον ἐὰν ἠμ-

πορέσης νὰ τὸν μετρήσης, τόσον φουσάτον ἔχω. Καὶ στεῖλε μου

χαράτζιον καὶ φουσάτον εἰς δούλευσίν μου, ὡσὰν τὸ ἔδιδε καὶ ὁ πατέ-

ρας σου· εἰ δὲ μή, δεμένον σὲ θέλουν φέρει ὀμπρός μου καὶ συμπά-

θειον δὲν θέλεις ἔχει πλέον ἀπὸ ἐμένα».

     Ὁ Κλητευούσης ἤφερε τὴν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον

καὶ ἐπροσκύνησέ τον. Ἤφερεν καὶ τὰ σεντούκια καὶ τὸν σιναπό-

48

σπορον καὶ τὴν ξύλινην γουργούραν καὶ τὰ ἔβαλεν ἔμπροσθέν του.

Καὶ εἶδεν ὁ Κλητευούσης τὸ παλάτι καὶ ἐπάρθη ὁ νοῦς του. Καὶ

ὅρισεν ὁ Ἀ//λέξανδρος καὶ ἀνάγνωσαν τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἔσεισε

τὸ κεφάλι του καὶ εἶπεν: Ὁ παράφρων καὶ ὑπερήφανος Δάρειος

ὡσὰν θεὸς ὀνομάζεται καὶ ὡς ἄνθρωπος θέλει πέσει κάτω ὁ ἄτυχος.

Αὐτὸς ἕως τὸν οὐρανόν ὑψώνεται, ἀμὴ ἕως τὸν ἅδην θέλει κατεβα-

σθῆ. Καὶ ἐσύντριψε τὰ σεντούκια καὶ τὸν σιναπόσπορον ἐμάσησε

καὶ ὅρισε καὶ ἔγραψαν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Δάρειον.

                 Ἐπιστολὴ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὸν Δάρειον.

     «Ὁ βασιλεὺς Ἀλέξανδρος τῶν Μακεδόνων, εἰς τὸν Δάρειον τὸν

βασιλέα τῆς Περσίας χαίρειν. Τόσην τιμὴν καὶ αὔξησιν ἔκαμες

εἰς ἐμένα καὶ ἔστειλές μου γουργούραν νὰ παίζω μετ’ ἐκείνην! Πολ-

λὰ ὑπερηφανεύεσαι, ἀμὴ ἕως τὸ ὕστερον θέλεις πέσει κάτω. Καλὸν

49

σημεῖον μοῦ ἔστειλες, ὡς φαίνεται τὸ πράγμα· διατὶ, ὡσὰν γυρί-

ζει ἡ γουργούρα, ἔτζι θέλω γυρίσει τὸν κόσμον ὅλον· καὶ θέλω τὸν

πάρει καὶ εἰς ἐσένα θέ//λω ἔλθει· καὶ ὡσὰν ἐμάσησα τὸν σιναπό-

σπορο καὶ τὸν ἔπτυσα, οὕτως καὶ τὰ φουσάτα σου θέλω τζακίσει

καὶ χαλάσει μὲ τὸ θέλημα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοῦ Κυρίου Σαβαώθ·

καὶ τὰ σεντούκια τὰ ἐδέχθηκα ὡς μέγα δῶρον, ὡσὰν τὰ κάστρη ὁποὺ

θέλω πάρει. Ἀμὴ λέγω, σώνει σου ἡ Ἀνατολὴ μὲ τὸ περσικὸν μέρος

τὸ σκιαζάρικον νὰ ὁρίζης, καὶ ἀπὸ τὴν Δύσιν νὰ ἀπέχης». Καὶ ἔδω-

κε τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Κλητευούση καὶ ἔστειλέ τον ὀπίσω καὶ ἔδω-

κέ του καὶ δῶρα νὰ ὑπάγη τοῦ Δαρείου, πιπέρι ἕνα μόδι, καὶ εἶπε:

50

Εἶδες ἔμπροσθέν σου πῶς ἐμάσησα τὸν σιναπόσπορον καὶ ἔπτυσά

τον; Ἔτζι ἔχει καὶ τὴν δύναμίν σας ἡ δύναμίς μου· ἡ δύναμίς μου

ἐμένα εἶναι ὡσὰν τὸ πιπέρι, καὶ ἂς ἰδῆ ὁ αὐθέντης σου ὁ Δάρειος

πόσα σπυρία σιναπόσπορος τυχαίνει εἰς ἕναν τόπον πιπέρεος· ἔτζι

εἶναι καὶ τὰ φουσάτα μου, καὶ ἂς μὲ καρτερῆ. Καὶ ἐδιάβη ὁ ἀπο-

κρισάρης εἰς τὸν Δάρειον.//

                               Φήμη τῶν Ρωμαίων.

     Καὶ ἐζύγωσαν οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι τῆς Ρώμης καὶ ἐπροσκύ-

νησαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπαν ὅλοι μίαν φωνήν: Πολλὰ τὰ ἔτη

τοῦ Ἀλεξάνδρου, τοῦ υἱοῦ τοῦ Φιλίππου καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος τῆς

βασίλισσας. Καὶ ἦλθαν τὰ κοράσια καὶ ἐπροσκύνησάν τον καὶ εὐφή-

73

μισάν τον καὶ ἐδιάβηκαν // παράμερα. Καὶ ἦλθαν καὶ τὰ ἀρχοντό-

πουλα καὶ αὐτὰ ὁμοίως τὸν εὐφήμισαν καὶ ἐδιάβηκαν καὶ αὐτὰ κατὰ

μέρος. Καὶ ἦλθαν οἱ γέροντες καὶ οἱ στρατιῶται ὅλοι καὶ ἐπροσκύ-

νησάν τον καὶ οὕτως τὸν εὐφήμισαν καὶ ἐδιάβησαν καὶ αὐτοὶ εἰς

ἕνα μέρος. Καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτοὺς ἦλθαν οἱ ἱερεῖς μετὰ λαμπάδων

καὶ θυμιατῶν καὶ ἐθυμίασαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπαν: Πολλὰ τὰ

ἔτη τοῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου.

                  Πῶς εἰσέβη ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ρώμην.

     Καὶ εἰσέβη ὁ Ἀλέξανδρος ὁμοῦ μὲ αὐτοὺς εἰς τὸ κάστρον

τῆς Ρώμης καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν ναὸν τοῦ μεγάλου θεοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος.

Καὶ ἐπροσκύνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐδώρισε τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ

ἱερεὺς τῶν Ἑλλήνων σμύρναν καὶ λίβανον, βασιλικὰ δωρήματα,

74

καὶ ἔβγαλεν ἕνα βιβλίον καὶ ἔδωκέν το εἰς τὰ χέρια // τοῦ Ἀλεξάν-

δρου. Καὶ ἔγραφεν οὕτως: «Χρησμός. Ἐν ἔτει πεντάκις χιλιοστῶ

θέλει ἐξέβη τράγος μονόκερος καὶ θέλει διώξει τοὺς πάρδους τῆς

Δύσεως ὅλης, ὁποὺ μάχονται εἷς μὲ τὸν ἄλλον, καὶ πρὸς τὸν Νότον

θέλει ὑπάγει καὶ εἰς τὴν Ἀνατολήν, καὶ θέλει εὕρει τὸν κριὸν τὸν

75

θαυμαστόν, ὁποὺ ἔχει τὰ κέρατα ἐξαπλωμένα — τὸ ἕνα κέρατον

φθάνει ἕως τὸν Νότον, τὸ δὲ ἄλλο ἕως εἰς τὸν Βορέα. Καὶ θέλει

κτυπήσει ὁ μονόκερος τράγος τὸν κριὸν τὸν θαυμαστὸν εἰς τὴν

καρδίαν νὰ τὸν σφάξη, καὶ ἀπὸ τοῦτο θέλουν τρομάξει ὅλοι τῆς Ἀ-

νατολῆς οἱ βασιλεῖς καὶ γλῶσσες καὶ θέλουν τζακισθῆ τὰ σπαθία

τῆς Περσίας ὅλης καὶ θέλει ἔλθει εἰς τὴν μεγάλην Ρώμην καὶ θέλει

ὀνομασθῆ ἄξιος βασιλεὺς τῆς οἰκουμένης ὅλης». //

                                Ἐξήγησις τοῦ βιβλίου.

     Καὶ ἔδωκεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸ βιβλίον τῶν φιλοσόφων, καὶ ἀνά-

γνωσαν τὴν ἐπιγραφὴν καὶ εἶπαν: Ἀλέξανδρε βασιλεῦ, εἴδαμεν εἰς

τὴν ὅρασιν τοῦ προφήτου Δανιήλ, τὰ βασίλεια τῆς Δύσεως τὰ ὀνο-

μάζει Πάρδους καὶ τοῦ Νότου τὰ ὀνομάζει Λέοντες καὶ τῆς Ἀνατολῆς

Δίκερον Κριόν, ἤγουν τῶν Μήδων καὶ τῶν Φοινίκων, καί ὁ Τράγος

ὁ Μονόκερος εἶναι τό βασίλειον τῶν Μακεδόνων. Καὶ ὡσὰν μᾶς

φαίνεται ὅτι τὰ σπαθία τὰ ἀκονισμένα, ὁποὺ λέγει νὰ ἔλθουν εἰς

τὴν Ρώμην, ὅτι νὰ εἶσαι ἐσύ, βασιλεῦ Ἀλέξανδρε.

     Καὶ ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τούτους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐχάρη

76

χαρὰν μεγάλην καὶ εἶπεν: Ὡς θέλει ὁ Θεός, οὕτως θέλει γένει. Καὶ

ἐχάρηκαν τὰ φουσάτα τῆς Μακεδονίας ὁμοῦ μὲ τοὺς ἄρχοντας τῆς

Ρώμης. Καὶ ἦλθαν τὰ βασίλεια ὅλης τῆς Δύσεως καὶ ἐπρο//σκύνη-

σάν τον καὶ δῶρα πολλά τοῦ ἤφεραν καὶ ἐπαρακάλεσάν τον νὰ

τοὺς δώση καὶ νὰ τοὺς ἀφήση καλὰς τάξεις καὶ τὸν τόπον τους. Καὶ

ὁ Ἀλέξανδρος ἐλυπήθη τους καὶ ἄφηκέν τους καλὲς τάξες, ὡσὰν

ἤθελαν. Καὶ ἔδωκάν τον δώδεκα χρόνων χαράτζιον καὶ φουσάτον

καὶ ἐπροσκύνησάν τον καὶ ἐδιάβησαν. Καὶ ἄφηκεν αὐθέντην εἰς τὴν

Ρώμην κάποιον ἐγκαρδιακόν του φίλον Ταλαμεδόν.

                    Πόλεμος Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν Περσῶν.

     Καὶ μόνον ὅτι ἐσμίχθησαν τὰ φουσάτα καὶ ἐκτυπήθησαν μὲ τὰ

κοντάρια, ἔσυρεν ἄνεμος καὶ ἐσηκώθη ὁ κονιορτὸς τόσον, ὁποὺ

ὁ ἥλιος ἐσκοτείνιασε. Καὶ ἀκούονταν ὁ κτύπος τῶν κονταρίων καὶ

τῶν σκουταρίων εἰς πολὺν τόπον. Καὶ αὐτὴν τὴν ὥραν δὲν ἐγνωρί-

153

ζετο τίς εἶναι Πέρσης ἢ Ἴνδης ἢ Μακεδών. Καὶ ἔσυρναν τὰ σπαθία

τους οἱ Μακεδόνες ὡσὰν οἱ καλοὶ θερισταὶ εἰς τὸν καιρὸν τοῦ θέ-

//ρους εἰς δασέα χωράφια καὶ ἐκατάσφαξαν πολλοὺς ἐκείνην τὴν

ἡμέραν. Καὶ ὡσὰν ἐνύκτωσεν, ἐφοβήθησαν οἱ Ἰνδοὶ καὶ οἱ Πέρσαι

καὶ ἄρχισαν νὰ φύγουν. Καὶ τὴν αὐγὴν ἦλθαν εἰς τὸν πόλεμον.

Καὶ ὡσὰν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι ἐγύρισαν οἱ Ἴνδαι, δὲν ἠμπόρεσε

νὰ βαστάξη, μόνον εἰσέβη εἰς τὸ στράτευμα τῆς Ἰνδίας μὲ τὸ τάγμα

του, ἑκατὸν χιλιάδες, ὁποὺ ἦσαν ὅλοι διαλεκτοί, καὶ ἔκαμε μεγάλους

φόνους καὶ πολλούς. Καὶ οἱ Ἴνδαι, ὡσὰν εἶδαν τὸν Ἀλέξανδρον,

ἔδωκαν νὰ φεύγουν.

                                    Φυγὴ τῶν Ἰνδῶν.

     Καὶ ὡσὰν εἶδαν οἱ Πέρσαι τὰ φουσάτα τῆς Ἰνδίας πὼς φεύγουν,

ἄρχισαν καὶ αὐτοὶ νὰ φεύγουν, μὲ τὸ νὰ μὴν δύνωνται νὰ πολεμοῦν.

Καὶ ὡσὰν εἶδεν ὁ Δάρειος πὼς φεύγουν τὰ φουσάτα του, ἐξέχασε

καὶ ἔγινεν ἐκστατικὸς καὶ ἄρχισε καὶ αὐτὸς νὰ φεύγη ὁ ἄθλιος.

154

Καὶ φεύ//γοντας ἔλεγε: Ὧ ἐγὼ ὁ ἄγνωστος Δάρειος, ὁποὺ ὑψωνό-

μουν ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ τώρα οὐδὲ εἰς τὴν γῆν δὲν εἶμαι ἄξιος

νὰ ζήσω καὶ νὰ σταθῶ. Καὶ οἱ Πέρσαι ὅλοι ἔφυγαν καὶ ἐπῆγαν εἰς

τὸ κάστρον τῆς Περσίας.

                                     Θάνατος Δαρείου.

     Καὶ τότε δύο ἠγαπημένοι τοῦ Δαρείου, ὁ Κανταρκούσης καὶ ὁ

Ἀριοβαρζάνης, ἔδραμαν καὶ ἐκτύπησαν τὸν Δάρειον ἐκεῖ ὁποῦ ἔ-

φευγε, ὁ ἕνας ἀπὸ τὴν μίαν μερέαν καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ τὴν ἄλλην, καὶ

ἐπλήγωσάν τον. Καὶ τὸν ἐκατέβασαν ἀπὸ τὸ ἄλογον καὶ ἔριξάν τον

155

κάτω καὶ ἔγδυσαν τὴν φορεσιάν του καὶ ἐπῆραν την. Καὶ ὁ Δάρειος

ἀπέμεινε γυμνὸς καὶ μὲ ὀλίγην ψυχήν. Καὶ μανθάνοντας ὁ Ἀλέξαν-

δρος τὸν σκοτωμὸν τοῦ Δαρείου ἔστειλεν εὐθὺς μερικοὺς στρατιώ-

τας καὶ εἶπεν τους: Σύρτε καὶ εἰπέτε τῶν Περσῶν νὰ μὴ φεύγουν,

ὅτι ὁ Δάρειος ἐσκοτώθηκε· εἰ δὲ καὶ φεύγουν, τὴν σή//μερον θέλουν

ἀποθάνει ὅλοι ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Μακεδόνων. Ἔστειλε καὶ τὸν Φι-

λόνην εἰς τὸ φουσάτον τῆς Ἰνδίας νὰ πάρη τὰ ἄλογά τους καὶ αὐτου-

νοὺς νὰ τοὺς ἀφήση νὰ ὑπάγουν εἰς τὸν αὐθέντην τους τὸν Πῶρον.

Καὶ ὑπῆγεν ὁ Φιλόνης καὶ εἶπε τὸν ὁρισμὸν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς

τοὺς Ἰνδούς. Καὶ πάραυτα ὅλοι ἐπέζευσαν ἀπὸ τὰ ἄλογά τους καὶ

ἐπροσκύνησάν τον καὶ παρέδωκαν τὰ φλάμπουρα καὶ τὰ ἄλογά τους

καὶ τὰ ἄρματά τους ὅλα καὶ ἐπῆραν συμπάθειον καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν

αὐθέντην τους τὸν Πῶρον γυμνοί. Καὶ ἐπαράγγειλέ τους ὁ Φιλόνης

νὰ εἰποῦν τοῦ βασιλέως Πώρου νὰ κάθεται εἰς τὸ βασίλειόν του

νὰ φυλάγη τὸν τόπον του καὶ ἀλλουνοῦ δύναμιν νὰ μὴν δίδη· καὶ νὰ

156

ἠξεύρη πώς: Ἐγώ, ὁ Φιλόνης, μὲ θέλημα τοῦ αὐθεντός μου τοῦ Ἀ-

λεξάνδρου εἶμαι αὐθέντης ὅλης τῆς Περσίας. Καὶ οἱ Πέρσαι ἐξε-

χωρίσθηκαν ἀπὸ τὰ φουσάτα τῆς Ἰνδίας καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Φι-

λόνην καὶ ἦλθαν εἰς μίξιν μὲ τὰ φουσάτα τῆς //Μακεδονίας. Καὶ

ἐχάρηκαν χαρὰν μεγάλην, πὼς ἠξιώθηκαν νὰ δουλεύουν τὸν Ἀλέ-

ξανδρον.

                                      Θάνατος Ἀλέξανδρου.

     Καὶ ὡσὰν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι ἦτον εἰς τὴν ὑστερνὴν ὥραν

τοῦ θανάτου, ἔκραξεν ὅλους τοὺς ἄρχοντας καὶ προεστοὺς τῶν φου-

σάτων καὶ τοὺς ἐφίλησεν ἀπὸ ἕναν-ἕναν καὶ τοὺς ἀποχαιρέτησε λέ-

γοντας: Ἠγαπημένοι μου αὐθέντες, ἡγεμόνες, πρωτοκαβαλλαραῖοι καὶ

287

λοιποὶ Μακεδόνες, ἠξεύρετε καλὰ ὁποὺ ἐγυρίσαμεν ὅλην τὴν οἰκου-

μένην καὶ κοντὰ εἰς τὸν Παράδεισον // ἐπήγαμεν καὶ εἰς τὴν ἄκραν

τῆς γῆς. Ἀκόμη καὶ εἰς τὴν θάλασσαν ἐμπήκαμεν καὶ ὅλα τὰ εἴδα-

μεν καὶ τὰ ἀριθμήσαμεν καὶ ἐκάμναμεν πράγματα ὥσπερ νὰ ἤμα-

σθεν ἀθάνατοι, χωρὶς νὰ στοχασθοῦμεν τὸν θάνατον. Καὶ ἰδοὺ τώρα

ὁποὺ ἀποθνήσκω καὶ τίποτες ἀπὸ ὅσα ἔκαμα δὲν παίρνω μαζί μου.

Καὶ ὑπάγω εἰς τὸν ἅδην, ἐκεῖ ὁποὺ εἶναι ὅλοι οἱ ἀποθαμένοι ἀπὸ

τὴν ἀρχήν. Καὶ ἐσᾶς σᾶς ἀφήνω ὑγείαν, ἀγάπην, ὁμόνοιαν καὶ δι-

καιοσύνην διὰ νὰ κρίνετε τὸν κόσμον. Καὶ ἄλλον Ἀλέξανδρον δὲν

θέλετε μεταϊδεῖ μὲ τὰ ὀμμάτια σας. Καὶ σᾶς περικαλῶ, φέρετέ μου

288

καὶ τὸ ἄλογόν μου, τὸν Βουκέφαλον, νὰ τὸ ἀποχαιρετήσω καὶ αὐτό.

Καὶ παρευθὺς τὸ ἤφεραν. Καὶ αὐτό, ὡσὰν εἶδεν τὸν αὐθέντη του

τὸν Ἀλέξανδρον ὁποὺ ἀπόθνησκε, ἄρχισε νὰ δακρύση ὡσὰν ἄν-

θρωπος καὶ νὰ ἀναστενάξη καὶ νὰ χλιμιτρᾶ φοβερά. Καὶ ἐπῆγεν

κοντὰ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ τὸν ἐκαταφίλει καὶ δὲν ἐτόλμα //

κανεὶς νὰ τὸ πιάση. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸ ἔπιασεν ἀπὸ τὸ αὐτὶ καὶ

τοῦ εἶπε θλιβερά: Ὦ ἠγαπημένον μου ἄλογον, ἀπὸ τὴν σήμερον

ἄλλος Ἀλέξανδρος δὲν θέλει σὲ καβαλλικεύσει. Καὶ ἐκεῖ ἐστέκετο

ὁ Βρυονούσης, ὁ φονέας, δεμένος. Καὶ λέγει του ὁ Ἀλεξανδρος:

Δὲν ἠξεύρεις πόσον καλὸν σοῦ ἔκαμα, ὁποὺ σὲ ἀνάθρεψα καὶ σὲ

ἐτίμησα; Διὰ τί κακὸν μοῦ ἔδωσες τὸ φαρμάκι καὶ ἔχασες τὸν ἀ-

δελφόν σου καὶ τοῦ λόγου σου καὶ ἐμένα, τὸν βασιλέα τοῦ κόσμου

ὅλου, καὶ δὲν μὲ ἐλυπήθης; Ἀμὴ τὸ ποτήρι ὁποὺ μὲ ἐκέρασες, νὰ

τὸ πίης καὶ ἐσύ, πρὶν ἀποθάνω. Καὶ ὡς ἀγροίκησεν ὁ Βουκέφαλος

τὸν φονέα, εὐθὺς ἀπήδησεν ἀπάνου του καὶ τὸν ἐπίασεν μὲ τὰ ὀδόντια

289

καὶ τὸν ἐτίναξε καὶ μὲ τὰ ποδάρια τὸν ἐκαταπάτησεν καὶ τὸν ἔκαμε κομμάτια.

Καὶ ἐπρόσταξεν ὁ Πτολεμαῖος καὶ τὸν ἔκοψαν καὶ τὸν

ἔριψαν τῶν σκυλίων· τὸ δὲ ἄλογον τὸ ἐπῆγαν εἰς τὸν σταῦλον του.

Καὶ ἐκείνην τὴν ὥραν εἶδαν ἕναν ἀξάρα ὁποὺ ἐκατέβαινεν ἀ//πὸ

τὸν οὐρανὸν καὶ ἐπήγαινεν εἰς τῆς θάλασσας τὰ μέρη, καὶ ἕνας ἀε-

τὸς ὁποὺ τὸν ἀκολουθοῦσεν. Καὶ ὁπόταν ἔφθασεν εἰς τὴν θάλασσαν,

εὐθὺς ἐξεψύχησεν ὁ ἀνδρειωμένος καὶ δικαιοκρίτης Ἀλέξανδρος.

Καὶ ἔγινεν ἐκείνην τὴν ἡμέραν θρῆνος μέγας καὶ κλαυθμὸς πολὺς

ἀπὸ ὅλον του τὸ φουσάτον, ὁποὺ ποτὲ εἰς ὅλον τὸν κόσμον δὲν ἔ-

γινεν παρόμοιος. Καὶ ἐπῆγεν ἐκεῖνος ὁποὺ ἐδούλευεν τὸν Βουκέ-

290

φαλον μέσα εἰς τὸν σταῦλον καὶ τοῦ λέγει: Ὦ Βουκέφαλε, ἐσὺ ζῆς,

μὰ ὁ ἀφέντης σου, ὁποὺ σὲ ἐκαβαλλίκευεν, ἀπέθανε, καὶ ἔχασες

τὴν τιμήν σου. Καὶ τὸ ἄλογον, ὥσπερ νοητόν, ἀγροίκησεν ἐκεῖνα

ὁποὺ τοῦ εἶπεν. Καὶ εὐθὺς ἐχλιμίτριξεν καὶ ἔβρυξεν ὥσπερ λέων καὶ

τῆς ὥρας ἔσκασεν ἐκεῖ μέσα εἰς τὸν σταῦλον. Καὶ ὅλοι ἐθαύμαξαν

εἰς ἐκεῖνο τὸ ζῶον τὸ ἠγαπημένον, ὁποὺ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ αὐθεντός

του ἔσκασε καὶ αὐτό.//