Χρονικό των Σερρών

     Τῷ αὐτῷ χρόνῳ ὥρμησαν ὅλοι οἱ Τοῦρκοι κατὰ τοῦ Μεχεμὲτ Γιαζατζῆ καὶ

ἐχάλασαν τὰ σπίτιά του εἰς τὰς Σέρρας καὶ ἐδιαγούμισαν ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἀπὸ

μικρὸν ἕως μέγα καὶ ἐτζάκισαν τὰ κεραμίδια ὅλα καὶ τοὺς στύλους ἔκοψαν καὶ τὰ σπί-

τια ἐκαταγρέμνησαν. Καὶ ἔτρεχαν Τοῦρκοι, Χριστιανοί, Ἑβραῖοι, Ὁγύφτοι, ἄνδρες

τε καὶ γυναῖκες ὡς καὶ τὰ μικρὰ παιδία καὶ ἐδιαγούμιζαν. Καὶ ὅποιος ἦτον || φρόνι-

μος καὶ δυνατὸς ἤπαιρνεν μεγάλα πράγματα καὶ τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα, καὶ ὅποιος

ἦτον ὀλίγος εἰς τὴν γνῶσιν ἔπαιρνεν παπία, ὀρνίθια, σταφυλαρμία, πικμέζι, ἁρμία,

ψάθες, φουρκάλια, τζουκαλοπίνακα, καὶ ἄλλα ὡσὰν αὐτὰ ὅμοια καὶ χειρότερα, μόνον

νὰ στέκεσαι νὰ γελᾷς. Καὶ ἔτζι δὲν ἄφηκαν τίποτες, διότι δὲν ἦτον κανεὶς ὁποὺ νὰ μὴν

ἐπῆρεν τίποτες καὶ νὰ πάγῃ καὶ εἰς τὸ σπίτιν του ἀπὸ δύο καὶ τρεῖς καὶ πέντε βολές.

Ἡ αἰτία διατὶ ἦτον πεῖνα καὶ ὅλοι οἱ ἀγάδες καὶ οἱ προεστοὶ ἔδωσαν σιτάρι

εἰς τοὺς ψωμάδες, ἀμὴ αὐτὸς οὐ μόνον δὲν τοὺς ἔδωσεν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ καράβια

πᾶσαν ἡμέραν ἔστελνεν· καὶ ἔτζι, ὡς καθὼς ἦταν εἰς τοὺς καφενέδες, ὥρμησαν ὅλοι οἱ

Τοῦρκοι εἰς τὸν κατὴ καὶ νὰ τὸν ηὕρισκαν τότες τὸν Μεχεμὲτ Γιαζατζὴ τὸν ἐτεπελέτι-

ζαν. || Καὶ ὁ κατὴς δὲν τοὺς ἔδωσεν θέλημα διὰ τὰ σπίτια νὰ τὰ χαλάσουν ἔσοντας

ὁποὺ δὲν ἦταν ὁ Μεχεμὲτ Γιαζατζὴς εἰς τὸ παρόν. Καὶ αὐτοὶ δὲν ἄκουσαν τὸν κριτὴν

καὶ ἔτζι, ὡς καθὼς ἦταν πολὺ πλῆθος, ἔκαμαν ἀλαλαγμὸν καὶ ὁρμῆσαν οἱ πάντες καὶ

τὰ ἐχάλασαν· καὶ μετὰ ταῦτα πάγει εἰς τὴν Πόλιν ὁ Μεχεμὲτ Γιαζατζὴς καὶ ἐξοδίασεν

πολλὰ ὡς νὰ κάμῃ τίποτες ἕνα δύο νομάτους ὁποὺ ἔδωσαν θέλημα καὶ δὲν ἔκαμεν τί-

ποτες καὶ ἐγύρισεν ἄπρακτος.

     ζρλθ΄- Σεπτεβρίῳ λ΄, ξημερώνοντας τὴν Κυριακήν, ἐκάηκαν τὰ ἐργαστή-

ρια, καὶ ἐπίασεν ἡ φωτία ἀπὸ τοὺς χαλάτζηδες. Εἰς τὸ παπουτζίδικον τὸ ἐργαστήριν

ἔπιναν μερικοὶ ὁμοίως καὶ τιτοῦνι, καὶ ἀφόντις ἐδιάβηκαν, ἐκεῖ ὁποὺ εἶχαν τινάξει

τὸν λουλέ, δὲν εἶχεν σβύσει ἡ φωτία καὶ ἦτον βαμπάκι λίτρες γεμάτο τὸ ἐργαστήρι

καὶ διαβόλου πειρασμὸς πιάνει ἐκεῖνο τὸ βαμπάκι καὶ ἀνάφτει τὸ ἐργαστήρι. || Καὶ

καίονται ὅλα τὰ ἐργαστήρια τὰ χαλάτζικα ἀπὸ τὴν μίαν μερέαν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕως

κάτου ὡς τὸ σταρόφορον. Καὶ καίονται τὰ ἀπατζίδικα ὅλα ἀπὸ πάνου ἕως κάτου καὶ

ὅλος ὁ ἀραστὰς καὶ ὅλοι οἱ χρυσοσκουφάδες καὶ ὅλοι οἱ καζάζηδες τρογύρου τὸ μπε-

ζεστένι καὶ ἐσέβαινεν ἡ φλόγα ἀπὸ τὰ σιδεροπαράθυρα καὶ ἐκάηκαν τὰ χατίλια μό-

νον, ὁμοίως καὶ ὅλα τὰ ἐργαστήρια τῶν τακιατζήδων ἀπὸ τὴν μίαν ἄκρα ἕως τὴν

ἄλλην, καὶ οἱ σπαθάδες καὶ οἱ σιδεράδες ὡς τὴν ἄκρη τῶν κηροπουλάδων.

Καὶ πολλοὶ μερικοὶ δυνατοὶ ἐκείνην τὴν νύκτα ἐκέρδισαν κλέπτοντας, καὶ

τζακίζουντας ἐργαστήρια ἐδιαγούμιζαν. Καὶ τὸ ταχὺ δὲν ἐφαίνουνταν ποσῶς ποῦ καὶ

ποῦ ἦτον πᾶσα ἑνοῦ ἐργαστήρι, διότι δὲν ἔμεινεν λίθος ἐπὶ λίθον καὶ ἦτον ὅλον ἰσάδι.

Καὶ τότες νὰ ἐκοίταζες θρῆνος || καὶ κλαθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολὺς ὑπὸ πάντων, ἀνδρῶν

καὶ γυναικῶν καὶ παίδων· διότι ὅσα καὶ ἂν εἶχεν πᾶσα εἷς πολλὰ ἢ ὀλίγα, ὅλα τὰ

ὑστερήθηκαν οἱ ἄθλιοι καὶ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, καὶ ἐχρεώθηκαν καὶ τὰ ἐφτίασαν τὰ

ἐργαστήρια καὶ τὸ χάρτζιν πάγει πέντε δίπλες περισσότερον, διατὶ ἦτον εἰς ἄκαιρον

καιρὸν καὶ δὲν εὑρίσκονταν κερεστὲς, καὶ ἐὰν καὶ εὑρίσκονταν παρὰ μικρόν, ἀλλὰ

ποῖος πρῶτα νὰ τὸ πάρῃ; Ὅμως πολλοὶ ἐπτώχυναν ἀπὸ τότες καὶ πλέον δὲν εἶδαν τὴν

ὑγείαν τους, ἕως τέλος τῆς ζωῆς τους.

     Τῷ αὐτῷ χρόνῳ τὸν Φεβρουάριον μῆναν μὲ ἐδίωξαν ἐμένα τὸν Παπασυνα-

δινὸν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ καὶ ὅλη ἡ πολιτεία, μικροί τε καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὰς Σέρρας

καὶ ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ ἀπὸ τὴν γυναίκα μου καὶ ἀπὸ τὰ παιδία μου καὶ ἀπὸ τὰ

ὑπάρχοντά μου καὶ ἀπὸ τὴν πατρίδαν μου. Καὶ σύνοδον ἔκαμαν καὶ μὲ ἔκριναν καὶ

μὲ ἔλεγαν· «Πλέον ἀπὸ τὴν σήμερον δὲν σὲ θέλομε εἰς τὸ Κάστρον μας· δὲν εἶσαι διὰ

τ’ ἐμᾶς, διότι μᾶς ἐχάλασες καὶ μᾶς ἐζημίωσες. Μπρὲ οὐδὲ τιποτένιε, ἐγίνης καὶ

νθρωπος καὶ φιλοῦν καὶ τὸ χέριν σου; Ἐσὺ εἶσαι διὰ τεπελέτισμα καὶ πομπή. Τί

εἶναι αὐτὸ ὁποὺ μᾶς ἔκαμες; Ἐλᾶτε || νὰ τὸν τεπελιτίσωμε». Καὶ ἄλλος μὲ ἐφτοῦσεν,

ἄλλος ἔλεγεν ὅτι «θαρρεῖς νὰ σὲ ἀφήσωμε ζωντανόν;». Καὶ ἄλλος ἔλεγεν· «Ἐλᾶτε νὰ

τὸν παραδώσωμε εἰς τὸν ναζίρη μας νὰ τὸν ἔχῃ εἰς τὸ χάψι, ἕως οὗ νὰ ἰδοῦμε τί λόγος

μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὸν αὐθέντη μας». Καὶ ἄλλος ἔλεγεν ὅτι «Νὰ τὸν βάλωμε εἰς τὸν ζα-

πίτην μας νὰ τὸν βάλῃ κάτου νὰ τὸν δείρῃ ἕως οὗ νὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὸν δαρμόν». Καὶ

λλος ἔλεγεν· «Δίκαιον εἶναι νὰ τὸν λιθάσωμε». Καὶ ἄλλος ἔλεγεν ὅτι «ἀπὸ τὴν σήμε-

ρον ἐὰν τὸν ἰδοῦμεν ἢ εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἢ ἔξω εἰς τὸ Κάστρον καὶ περιπατῇ πάλιν μὲ

τοὺς Χριστιανοὺς τὸν σκοτώνομε καὶ ἂς μᾶς ἔλθῃ εἴτι ἔλθῃ». Καὶ ἄλλοι ἔλεγαν·

«Ἢ ἡμεῖς νὰ εἴμεσθεν ἢ αὐτός». Καὶ ἄλλοι· «Περὶ νὰ παιδευώμεστεν καὶ νὰ πειραζώ-

μεσθεν ὅλοι μας ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπον καὶ νὰ ἔχωμε καβγάδες ὅλον ἕνα, κάλλιον εἶναι

νὰ χαθῇ αὐτὸς ὁ ἕνας, παρὰ ἡμεῖς νὰ ἔχωμε πείραξη. Ἐλᾶτε νὰ πᾶμε εἰς τὸ σπίτιν του

νὰ τὸ χαλάσωμεν || ἐκ θεμελίου, καὶ νὰ μὴν ἀφήσωμεν λίθον ἐπὶ λίθου διὰ νὰ γένῃ

ἰπρέτι εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ σωφρονοῦνται οἱ ἄτακτοι». Καὶ ἄλλοι μὲ ἔλεγαν· ‘ἡμεῖς

σὲ ἐθαρρούσαμεν διὰ φρόνιμον ἄνθρωπον, ἀμὴ ἰσὺ εἶχες λάχει ἀπὸ τοὺς λωλοὺς λω-

λότερος».

     Καὶ τίς διηγήσεται καταλεπτῶς τὰ ὅσα μὲ ὀνείδισαν καὶ μὲ ἔλεγαν ὅλοι κα-

ταπρόσωπον; Ἀμὴ πάλιν ὅσα ἔλεγαν μοναχοί τους καὶ τὰ ὅσα συγκλαίουνταν εἰς

Τούρκους καὶ εἰς ξένους καὶ τὰ ὅσα μὲ ἐβούλονταν ἀδύνατον εἶναι νὰ τὰ γράψῃ τι-

νάς. Καὶ ἔτζι ἀπὸ τὴν μέσην τους μὲ ἐδίωξαν καὶ διὰ τὴν ὥραν μὲ ἄργησαν, καὶ ἔτζι

πιάνουν καὶ μὲ κάμουν ἀναφορὰν καὶ ἄρτζι καὶ τὰ ἔστειλαν εἰς τὴν Πόλη. Καὶ ἔτζι μὲ

ἤφεραν δύο τέλειες καθαίρισες καὶ τὲς ἀνέγνωσαν τὸ Μέγα Σάββατον εἰς τὸν ἐπιτά-

φιον ὕμνον τοῦ Χριστοῦ, ἐπ’ ἐκκλησίας εἰς ἐπήκουον πάντων, διότι ἦτον καὶ Μελνι-

κιῶτες καὶ χωριάτες, καὶ παπάδες καὶ ξένοι, ὡς νὰ τὸ ἠξεύρουν || οἱ πάντες.

Καὶ ἔτζι μὲ ἐκάθῃραν τελείως καὶ μὲ ἀναθεμάτισαν ὅλοι, μικροί τε καὶ μεγά-

λοι, μέσα εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ παντοῦ καὶ μόνο ψιλὸ ὄνομα μὲ ἔλεγαν «Κακὸ Συνά-

δη ἀναθεματισμένο». Καὶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν ἔξω μὲ ἔβγαλαν καὶ τὴν ἐνορίαν μου

ἐπῆραν καὶ ἀφώρισαν ὅτι «ὅποιος μὲ συντύχῃ ἢ ὅποιος φάγῃ ψωμὶ μαζί μου ἢ ὅποιος

μὲ συμβοηθήσῃ ἢ συνδράμῃ ἢ ἔργῳ ἢ λόγω ἢ ὅποιος κάμῃ ἀλισφιρίσι ἢ ὅποιος ἀγο-

ράσῃ τὸ κρασί μου ἢ καὶ πίῃ ἢ ὅποιος μὲ δουλεύσῃ ἢ ὅποιος μὲ συναναστραφῇ ἢ φέρῃ

πραματευτάδες καὶ πουλήσω δουλεία ἢ ὅποιος μὲ μετρήσῃ διὰ παπὰ ἢ ὅποιος φιλήσῃ

τὸ χέριν μου ἢ ὅποιος μὲ ἔχῃ διὰ χριστιανόν» καὶ ἄλλα πολλὰ τὰ τοιαῦτα. Τέλος πά-

ντων, «ὡσὰν εἶδα ἐγὼ τὰ δύο στενά, ἐκρυβήθηκα εἰς ἕνα ὁσπίτι καὶ ἔκαμα ἐκεῖ κρυμ-

μένος ἡμέρες ζ΄ καὶ αὔτου ὁποὺ ἦλθεν ἕνας ἄνθρωπος καὶ μὲ λέγει· «Νὰ τὸ ἠξεύρῃς τὸ

πὼς σὲ ἔμαθαν ποῦ εἶσαι κρυμμένος καὶ θέλουν νὰ βάλουν τὸν βοϊβότα νὰ ἔλ||θῃ νὰ σὲ

πιάσῃ, νὰ σὲ δέσῃ, νὰ σὲ ἔχῃ εἰς τὸ χάψι ἕως οὗ νὰ ἰδοῦν τί λόγος τοὺς ἔρχεται ἀπὸ

πάνου· μόνον ὅσον τὸ ἔχεις νὰ ἔβγῃς ἀπ’ αὐτοῦ καὶ πάγαινε ἀλλοῦ καὶ κρυβήσου

εἰς ἀνεγνώριστον τόπον». Καὶ ἔτζι ἐπῆγα εἰς ἄλλο σπίτι καὶ ἐκρυβήθηκα καὶ ἔκαμα

καὶ ἐκεῖ θ΄ ἡμέρες κρυμμένος.

     Ὦ ἀδελφέ μου, μὴ ἀγαπᾷς τοὺς γονεῖς σου μὲ κρύαν ἀγάπη, ἀλλὰ μὲ θερμήν

καὶ μὴν ἀποκροῦς τὴν μητέρα σου διὰ νὰ καλοκαρδίζῃς τὸν πατέρα σου.

Καὶ ἐὰν εἶσαι ἀπρόσεκτος καὶ κυβερνᾷς ἀφρόνως τὰ πράγματά σου, νὰ μὴν

λέγῃς τὴν τύχην ἐσκοτισμένην καὶ ἀρίζικην, ἔστοντας νὰ μὴν εἶναι τοιούτης λογῆς,

ἀλλὰ ἐσὺ ὁποὺ τὰ κυβερνᾷς ἀφρόνως καὶ ἀμετρήτως.

     Ὦ ἀδελφέ μου, τὰ ἄσπρα πάντοτε νὰ τὰ χρειάζεσαι, ἀμὴ νὰ ἀποδιώκῃς καὶ

νὰ ἀποστρέφεσαι τὴν ἀγάπην τῶν ἀσπρῶν, διότι τὴν ὁποίαν ἀγάπην οὐδὲ κανεὶς

σοφὸς οὐδὲ κανεὶς ἔνδοξος ἄνθρωπος ἠγάπησεν καὶ ἐπαίνεσεν αὐτήν.||

     Ὦ ἀδελφέ μου, ἔστοντας καὶ νὰ γένῃς πλούσιος, φύλαγε τὸ κορμί σου νὰ

εἶναι γερόν, διότι ὁ πλούσιος ὁ ἀσθενὴς ἔχει πλοῦτον πολύν, ἀλλὰ δὲν ἔχει τοῦ λόγου

του γερόν.

     Ὦ ἀδελφέ μου, ὅλον ἕνα νὰ ὑπομένῃς τοῦ διδασκάλου σου καὶ τοῦ μαστόρου

σου τὸ μάλωμα, τὸν δαρμὸν ἀπὸ τὰ χέριά του καὶ ὑπόμενε ἀκόμη καὶ τὸ μάλωμα καὶ

τὸν δαρμὸν τοῦ πατρός σου ὅταν θυμώνεται κατὰ σοῦ.

     Ὦ ἀδελφέ μου, βλέπεις ὅλα τὰ θηρία τῆς γῆς ὁποὺ στέκουνται ὀμπρός σου

καὶ τὰ ἔχεις αὐτὰ διὰ φόβον καὶ τὰ φοβᾶσαι καὶ τρέμεις ἀπ’ αὐτὰ ὡσὰν τὸ καλάμι

ἀπὸ τὸν ἄνεμον· ἕνα θηρίον προστάζω ἐσένα νὰ φοβᾶσαι ἀπὸ ὅλα, τὸν ἄνθρωπον νὰ

φοβᾶσαι· αὐτὸς εἶναι χειρότερον καὶ φοβερώτερον θηρίον ἀπὸ ὅλα τὰ θηρία τῆς γῆς.||

Καὶ ἐὰν εἶσαι δυνατὸς καὶ ἀνδρεῖος εἰς τὸ κορμί, κάμε καλὰ νὰ εἶσαι καὶ

φρόνιμος, διότι ὅταν εἶσαι δυνατὸς καὶ φρονιμάδα δὲν ἔχῃς, δὲν ἀξίζεις οὐδὲ τίποτες,

ἀλλὰ ὅταν εἶσαι δυνατὸς καὶ νὰ εἶσαι καὶ φρόνιμος, τότες εἶσαι ἀνδρειωμένος καὶ τι-

μημένος καὶ ἔνδοξος ἀπὸ ὅλους.

     Ὦ ἀδελφέ μου, καὶ διατί στέλνει ὁ Θεὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους τό||σους πει-

ρασμοὺς καὶ τόσους κινδύνους καὶ τόσα θανατικὰ καὶ τόσα γιαγγίνια – ἤγουν ὁποὺ

καίονται τόσα κάστρη – καὶ πολέμους καὶ αἱματοχυσίες καὶ σκλαβίες καὶ τόσες ζημίες

καὶ παλουκώνουν, φουρκίζουν καὶ κρεμνοῦν καὶ ἐκκλησιῶν ἀφάνισμα καὶ χωρίων

ἐρήμωμα καὶ σεισμοὶ καὶ βρονταὶ καὶ ἀστραπόκαυμα καὶ σημεῖα ἐν σιλήνῃ καὶ ἐν

οὐρανῷ, σημεῖα ἐν ἀνθρώποις καὶ πεῖνα καὶ χαλάζι; Ὁμοίως στέλνει τὴν πᾶσαν ἡμέ-

ραν τὰ ἄγρια θηρία καὶ διαγουμίζουν τὰ τίποτά μας, καὶ μᾶς κροῦν τὴν πᾶσαν ἡμέραν,

καὶ μᾶς ἀδικοῦν καὶ μᾶς τζερεμετίζουν καὶ ἀδράχνουν τὰ παιδία μας ἀπὸ τὲς ἀγκά||

λες μας καὶ τὰ παραδίδουν τοῦ διαβόλου καὶ ἐκαταμίαναν ὅλους μας καὶ παραδέρνο-

μεν ἡμέρα καὶ νύκτα καὶ δουλεύομε μὲ γυναῖκες, μὲ παιδία μας καὶ ὅσον θαρροῦμεν

νὰ ἐβγοῦμεν ἀπὸ τὸ χρέος, τόσον βαθύτερα σεβαίνομε εἰς περισσότερον χρέος. Καὶ

ὅταν ἀπεθάνωμε τὰ τίποτές μας ὅλα τὰ παίρνουν οἱ χρεῶστες καὶ τὰ παιδία μας ἀπο-

μένουν ἐπτωχά, γυμνά, ξυπόλυτα, ἀξούριστα, ὀνειδισμένα, ὑβρισμένα, καταφρονεμέ-

να ἀπὸ ὅλους. Ὁμοίως στέλνει ὁ Θεὸς λοιμικὲς ἀστένειες πολλὲς καὶ μᾶς πονοῦν ὅλα

τὰ μέλη.

     Καὶ ἄλλα πολλὰ τὰ τοιαῦτα ὅμοια δὲν ἔρχονται εἰς τὸν κόσμον εἴμητα μὲ τὸ

νὰ εἴμεσθεν ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι πόρνοι, μοιχοὶ καὶ || ἄδικοι καὶ ἀνελεήμονες καὶ ἀμε-

τανόητοι. Διὰ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα στέλνει ὁ Θεὸς τὲς πολλές του ὀργὲς εἰς ἡμᾶς

τοὺς ἀνθρώπους διὰ νὰ ἰδοῦμεν καὶ ἡμεῖς τὰ πολλά του φοβερίσματα, νὰ παύσωμε

πᾶσα εἷς ἀπὸ τὰ κακά μας θελήματα καὶ ὡς φρόνιμοι καὶ γνωστικοὶ νὰ κάμωμεν

ἀποχὴ τὴν ἁμαρτίαν καὶ νὰ πέσωμεν εἰς μετάνοιαν καὶ νὰ βάλωμε καλὴν ἀρχὴν καὶ

καλὸ θεμέλιον, νὰ κάμωμεν τὰ καλὰ ἔργα καὶ θεάρεστα. Διότι ἔτζι ὁρίζει ὁ Δαβὶδ ὁ

προφήτης· “ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν”, διὰ νὰ σηκώσῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ

ἡμᾶς τὴν ὀργήν του τὴν δικαίαν καὶ νὰ μᾶς στείλῃ τὸ ἔλεός του διὰ πρεσβει||ῶν τῆς

Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἀμήν.

     Ὦ ἀδελφέ μου, ἀκόμη καὶ τοῦτο νὰ κάμῃς, ὅτι ἐὰν ἔλθῃ καιρὸς καὶ κερ-

δίσῃς πολλά, ἤγουν εὐτυχήσῃς, ἢ ἄλλο καλὸ πάθῃς, νὰ μὴν πολλὰ καὶ περι||σσὰ χαρῇς.

Καὶ ἐὰν σὲ ἔλθῃ μεγάλη δυστυχία, νὰ μὴν πολλὰ λυπηθῇς. Καὶ ἐὰν ἔχῃς μεγάλην ἐξου-

σίαν παρὰ τὸν κόσμον ὅλον, νὰ μὴν ἐπαρθῇς καὶ δοξαστῇς καὶ χαρῇς μεγάλως. Διότι,

ὦ ἀδελφέ μου, πάντοτε ἡ πολλὴ χαρὰ δὲν φελᾷ, καὶ ἡ περισσὴ λύπη δὲν φελᾷ καὶ τὸ

παρὰ περισσὸ ταμάχι δὲν φελᾷ, καὶ τὸ περισσὸ πιεῖ δὲν φελᾷ καὶ τὸ περισσὸ φαγὶ δὲν

ὠφελᾷ, καὶ ἡ παρὰ πολλὴ δόξα δὲν ὠφελᾷ, καὶ ἡ παρὰ πολλὴ ταπείνωσις δὲν ὠφελᾷˑ

ὁμοίως εἰς τὰ πάντα ὅλα τὰ πράγματα τοῦ κόσμου τὸ παρὰ πολὺ ταμάχι δὲν ὠφελᾷ.||

     Μόνον, ὦ ἀδελφέ μου, εἰς τὰ πάντα ὅλα ὅσα καὶ ἂν ἐπιχειρίζεσαι, πάντα νὰ

ἔχουν μέτρος, ὅσον νὰ εἶναι τὸ ἀρκετόν, οὔτε πάρα πολὺ νὰ φάγῃς καὶ πρηστῇς, οὔτε

παρὰ ὀλίγον καὶ στομαχιάζῃς, μόνον ὅσον εἶναι τὸ ἀρκετόν. Ἔτζι νὰ κάμῃς εἰς τὰ πά-

ντα διὰ νὰ εἶσαι φρόνιμος καὶ καλὸς ἄνθρωπος καὶ νὰ σὲ εὐλαβοῦνται οἱ ἄνθρωποι

καὶ νὰ σὲ ἀγαπᾷ καὶ ὁ Θεός.