Διήγησις και οπτασία ωφέλιμος ορθοδόξου τινός Δημητρίου

     – Ἐγὼ ὡσὰν ἐκείτομουν εἰς τὸ κρεβάτι ἀσθενημένος ἄνοιξα τὰ

μάτια μου καὶ ἔξαφνα εἶδα ἕναν ἄνθρωπον καὶ ὁμοίαζεν ὡσὰν ἀστραπὴ

καὶ ἦτον πολλὰ εὔμορφος καὶ ἦλθε καὶ ἐστάθη ἀπάνωθέ μου καὶ ἦτον

φορεμένος φορέματα χρυσὰ μὲ πολλὲς βαφὲς καὶ ἔφεγγαν τὰ φορέματά

του καὶ ἦτον πλουμιστὰ μὲ πολλὲς λογὲς ἄνθη καὶ χρώματα καὶ τόσον

ἦτον εὔμορφος καὶ χαρούμενος, ὅτι δὲν ἠμπορῶ νὰ τὴν εἰπῶ μὲ λόγον

τὴν εὐμορφάδα καὶ τὸ κάλλος ὁποὺ εἶχεν αὐτὸς καὶ τὰ ροῦχα του. Τὸ

λοιπὸν ὡσὰν τὸν εἶδα, ἄλλαξεν ὁ νοῦς μου καὶ ἀστόχησα τὸν κόσμον

τοῦτον, καὶ ὅλον ἐκεῖνον τὸν εὔμορφον ἄνθρωπον ἔβλεπα καὶ δὲν ἤθελα

φ. 159v

νὰ χωρισθῶ ἀπ’ αὐτόν. Καὶ μετὰ ταῦτα ἐφάνη μου ὅτι ἐχω-

ρίσθηκα ἀπὸ ἐσένα καὶ εὑρέθηκα εἰς τὰς ἁγίας χεῖρας ἐκείνου, καὶ ἐκεῖ-

νος βαστώντας με εἰς τὰς χεῖρας του ἐπέταξεν καὶ ἐφαίνετον πὼς ὑπά-

γει ἀπάνω ὑψηλὰ καὶ ἐφάνη μου ὅτι ἐπεράσαμεν ἕως ἑπτὰ οὐρανοὺς

καὶ ἀπὸ τὸ πολὺ ὕψος ὁποὺ ἐπήγαμεν ἀστόχησα πόσους οὐρανοὺς ἐπε-

ράσαμεν, ὅτι ὡσὰν κύκλους μοῦ ἐφαίνετον ὅτι ἐπερνούσαμεν ἀπὸ τὸν

κάτω εἰς τὸν ἄνω καὶ ἀπ’ ἐκεῖνον εἰς ὑψηλότερον, ἕως οὗ ἐπεράσαμεν

ὅλους. Εἰς δὲ τὴν στράταν ὁποὺ ἀναβαίναμεν δὲν ἦτον φῶς καθαρόν,

ἀμὴ ἦτον ὡσὰν ἀντάρα, καὶ ὡσὰν ἐπεράσαμεν ἐκείνους τοὺς οὐρανοὺς

ὁποὺ σοῦ εἶπα, παρευθὺς μοῦ ἐφάνη πὼς ἐφθάσαμεν εἰς ἄλλον κόσμον.

φ. 160

Καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου ἐκείνου ἦτον ἀλλέως παρὰ τούτου τοῦ κόσμου,

ὅτι ἦτον πολλὰ λαμπρότερον καὶ φωτεινότερον, ὁμοίως καὶ

ἡ γῆ ἐκείνη ἦτον θαυμαστὴ πολλὰ καὶ ὑψηλὴ καὶ δὲν ἦτον ὡσὰν ἐτού-

την τὴν γῆν νὰ ἔχη ξύλα καὶ χορτάρια καὶ πέτρες καὶ ρέματα, ἀμὴ ὅσα

εἶχεν ἐκείνη ἡ γῆ δὲν δύνομαι νὰ τὰ διηγηθῶ πῶς ἦτον. Μόνο ἐκείνη ἡ

γῆ ἦτον ἁπαλὴ καὶ ὡσὰν κάμπος εὔμορφος, ὡσὰν νὰ τὸν ἤθελεν ἰσάσει

τινὰς διὰ νὰ πιλαλοῦν ἄλογα, ὁ δὲ κάμπος τῆς γῆς ἐκείνης ἦτον πλουμι-

σμένος ὅλος μὲ τρεῖς γενεὲς δένδρα ἀνθισμένα πολλὰ εὔμορφα, τῶν ὁποί-

ων δένδρων καὶ ἀνθῶν τὴν καλὴν μυρωδίαν καὶ τὸ κάλλος δὲν δύνεται

νὰ τὰ εἰπῇ κανεὶς μὲ λόγον, τὰ ὁποῖα δένδρα, τὸ ἕνα μοῦ ἐφαίνετον ἦτον

φ. 160v

ὡσὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλέα, τὰ δὲ ἄλλα δύο, τὸ ἕνα μοῦ ἐφαίνετον ὡσὰν

τὸ κόκκινον τριαντάφυλλον ὁποὺ μυρίζει εὔμορφα, τὸ δὲ

ἄλλον ἐφαίνετον ὡσὰν καλοκαιρινὸν κρίνον, ὡσὰν ἀπ’ αὐτὰ τὰ δένδρα

καὶ λουλούδια ἦτον γεμάτη ἡ γῆ ἐκείνη.

     Περιπατοῦντες λοιπὸν ἐκεῖ εὑρέθημεν εἰς τόπον τινὰ καὶ βλέπομεν

ἔμπροσθέν μας δύο θύρες κλεισμένες μὲ σιδηρὲς πόρτες καὶ καλὰ βου-

λωμένες καὶ εἰς τὴν δεξιὰν πόρταν ἔμπροσθεν ἐστέκονταν κάποιοι πολὺ

νέοι ἄνδρες ἀσπροφόροι καὶ ἐφύλαγαν τὴν πόρταν, εἰς δὲ τὴν ἀριστερὰν

πόρταν πάλιν ἐστέκονταν ἄλλοι μεγάλοι ἄνδρες μαῦροι καὶ ἐφύλαγαν

αὐτήν. Ὡς δὲ ἐφθάσαμεν ἔμπροσθεν τῶν θυρῶν ὁποὺ ἐπροείπαμεν, λέ-

φ. 161

γει μου ἐκεῖνος ὁ θαυμαστὸς ἄνθρωπος ὁπού μοῦ ἐκράτειεν καὶ μὲ ὁδή-

γαν: «Σκύψε κάτω γλήγορα καὶ προσκύνησε». Καὶ ἐγὼ παρευθὺς γλή-

γορα ἔσκυψα κάτω καὶ ἐπροσκύνησα καὶ μὲ πολὺν φόβον καὶ

τρόμον ἐκειτόμουν τὰ πίστομα εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἐκεῖ ποὺ εὑρίσκομουν

ἤκουσα φωνὴν ὡσὰν ἀπὸ ἄνωθέν μου καὶ ὥσπερ νὰ ἤρχετο ἡ φωνὴ ἀπὸ

κάτωθεν, καὶ ἔλεγε: «Διατὶ ἤφερες τοῦτον ἐδῶ; δὲν σὲ εἶπα ἐγὼ νὰ φέ-

ρης τοῦτον, ἀλλὰ τὸν γείτονά του τὸν Νικόλαον νὰ φέρης. Καὶ αὐτὸς

δὲ ποὺ ἤφερες ἔχει ἀκόμη νὰ ζήση εἰς τὴν γῆν πολὺν καιρόν».

     Καὶ ὡσὰν ἤκουσεν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁποὺ μὲ ἐκράτειε ταύτης

τῆς φωνῆς καὶ αὐτὰ τὰ λόγια, ἐσήκωσέ με παρευθὺς γλήγορα ἀπὸ τὴν

φ. 161v

γῆν καὶ λέγει μου: «Ἀκολούθει με», καὶ μὲ πολλὴν βίαν ἀρχίσαμεν καὶ

ἐπεριπατούσαμεν ὡς πρὸς τὰς Ἀνατολάς. Καὶ ὡσὰν ἐπεράσαμεν ὀλί-

γον ἐκεῖθεν, εὑρέθημεν εἰς ἕνα μεγάλον καὶ θαυμαστὸν κάμπον καὶ εἶχεν

ἐκεῖνος ὁ κάμπος πολλὰ καὶ καλὰ καὶ εὔμορφα δένδρα ἀν-

θισμένα. Καὶ τὰ δένδρα ἐκεῖνα δὲν ἦτον μιᾶς λογῆς μόνον, ἀλλὰ πᾶσα

δένδρον ἐφαίνετον πὼς εἶχε τρεῖς εὐμορφάδες, καὶ ὡς βάνω εἰς τὸν νοῦν

μου ἦτον ἀπ’ ἐκεῖνα τὰ τρία φυτὰ ὁποὺ ἐπροείπαμεν ὅτι ἦτον ὡσὰν ἀν-

θισμένα ὡς ἡ ἀμυγδαλέα καὶ ὡς τριαντάφυλλον καὶ ὡς κρίνον καλοκαι-

ρινόν. Καὶ εἰς καθένα δένδρον ἦτον ἀποκάτω εἰς τὸν ἥσκιον του ἕνας ἄν-

θρωπος καὶ ἐκάθετον, καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἤγουν

φ. 162

εἰς τὸ μάκρος καὶ εἰς τὸ πλάτος ἦτον ὅμοιοι, ἀμὴ εἰς τὴν ὄψιν καὶ εἰς

τὸ πρόσωπον δὲν ἦτον ὅμοιοι, ἀμὴ ἄλλοι ἦτον λαμπροὶ καὶ εὔμορφοι,

ἄλλοι δὲ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ἔφεγγαν, ἄλλοι πάλιν ἦσαν παρακάτω

ὡσὰν νὰ εἰποῦμεν μελαχρινοὶ καὶ ἄλλοι ἦσαν μαυριδεροὶ καὶ δὲν ἦσαν

εὔμορφοι. Καὶ ἐκεῖνοι ὁποὺ ἐπροείπαμεν ὅτι ἦταν ἄσπροι

καὶ φωτεινοὶ ἦτον καὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν πολλὰ χαρούμενα, τῶν δὲ

μελανῶν τὰ πρόσωπα ἐφαίνοντο στυγνὰ καὶ λυπημένα. Καὶ ἐγνώριζεν

ἕκαστος τὰ ἑαυτοῦ ἔργα ὁποὺ ἔπραξεν εἰς ἐτοῦτον τὸν κόσμον εἴτε πο-

νηρὰ εἴτε ἀγαθὰ ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου, ὅτι εἶχεν ἀπάνω του κάποια

σημεῖα τῆς ἐργασίας του καὶ καθένας τὸν ἐγνώριζεν ποῖος εἶναι, ἤγουν

ἢ γεωργὸς εἶναι ἢ λεφτουργὸς ἢ χαλκεὺς ἢ πόρνος ἢ κλέπτης ἢ φονεὺς

ἢ ἄλλον ὁποὺ ἔπαθεν ἢ ἔπραξεν εἰς τὸν κόσμον, ὅλα ἐφαίνονταν ἀπάνω

τοῦ καθενός. Καὶ πάντες βλέποντες ἕνας τὸν ἄλλον ἐγνώριζαν ποῖοι

εἶναι καθένας καὶ οὐ χρείαν εἶχεν κανένας νὰ ρωτᾶ ἕνας τὸν ἄλλον ποῖος

εἶναι ἢ πόθεν εἶναι ἢ τί ἔπραξεν, ὅτι φανερὰ ἦτον τοῖς πᾶσιν.

Καὶ ὅσον ἔλεγεν ταῦτα ἐκεῖνος ὁ θαυμαστὸς ἄνθρωπος, ἀκούω καὶ

ἐβγῆκεν ἀπὸ κάτωθεν ὡσὰν μίαν βροντὴ μεγάλη καὶ φοβερὰ καὶ ἐβγῆ-

κεν βρόμα μεγάλη καὶ βοὴ ὡσὰν ὅταν καίεται ἕνας λόγγος μέγας καὶ

νὰ κοχλάζη τὸ νερὸν ἐκεῖνο τοῦ ποταμοῦ, οὕτως ἐβγαίνει ἐκείνη ἡ βοὴ

φ. 169

καὶ μέγας φοβερισμὸς ἀκούετον. Καὶ ἀντάμα μετ’ ἐκείνην τὴν φοβερὰν

βοὴν ἔβγαινεν καὶ ἄλλη βοὴ πικρὰ καὶ θλιβερὰ ὡσὰν νὰ ἦτον ἕνας μέγας

δράκων ἢ ἄλλο μέγα θηρίον καὶ νὰ συρίζη καὶ νὰ βρύχεται καὶ νὰ ἀνα-

στενάζη συχνά, ἔτσι ἀκούετον καὶ ἔβγαινεν ἀποκάτω τῆς γῆς. Καὶ ὡσὰν

ἄκουσα ἐγὼ ἐκείνης τῆς φοβερᾶς καὶ ἀνυπομονήτου καὶ θλι-

βερᾶς φωνῆς, ἐσάλευσε καὶ ἐτρόμαξεν ὁ νοῦς μου καὶ ἐγύρευα νὰ κρυ-

φτῶ εἰς τὸν κόλπον τοῦ θαυμαστοῦ νεανίου ὁποὺ μὲ ὁδήγαν, διὰ νὰ μὴν

ἀκούω ἐκείνην τὴν φωνὴν τὴν φοβερὰν καὶ ἀνυπομόνητον βοήν, καὶ μὲ

πολὺν φόβον καὶ τρόμον ἠρώτησα αὐτὸν τὸν νεανίαν καὶ εἶπα του: «Κύ-

ριέ μου, τί εἶναι ἐτούτη ἡ φοβερὰ καὶ πικρὰ καὶ τρομερὴ φωνὴ καὶ βοή»;

Καὶ ἐκεῖνος εἶπε μοι: «Ἐτοῦτος εἶναι ὁ παμφάγος Ἅδης, ἤγουν ὁποὺ

τρώγει ὅλους καὶ χορταμὸν δὲν ἔχει», καὶ πάλιν ἤκουσα ἄλλην φωνὴν

ὡσὰν νὰ ἔρχεται ἀποπάνω πολλὰ ψηλὰ καὶ ἔλεγεν ἡ φωνὴ ἐκείνη: «Τί

φωνάζεις, τί κλαίεις, τί στεναχωρᾶσαι, καρτέρησον ὀλίγον καιρὸν καὶ

ἔχεις νὰ χορτάσης ἐκ πολλῶν ἐπισκόπων ἀναξίων καὶ ἱερέων ἀναξίων

φ. 169v

καὶ καλογέρων».

     Ταύτης τῆς φωνῆς ἀκούσας, ἀκόμη φαίνεταί μου καὶ

ἔναι εἰς τὰ ἀφτία μου, καὶ παρευθὺς εὑρέθηκα εἰς τὸ σπίτι μου καὶ βλέ-

ποντας τὸ κορμί μου ἄσχημον δὲν ἤθελα νὰ ἔμπω μέσα. Ὁ δὲ νεανί-

σκος ὁποὺ μὲ ἐκράτειεν μὲ ἔμπασε μέσα μὲ πολλὴν δύναμιν εἰς τὸ κορ-

μί μου, ὅμως θέλων καὶ μὴ θέλων ἐμπῆκα, καὶ τόσον μὲ ἐπόνεσε τὸ κορ-

μὶ ὅλον, ὡσὰν νὰ ἤθελεν πέσει εἰς τὸ κορμί μου ἕνα δένδρον μέγα μὲ

ὅλα τὰ κλαδία, καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴν ἄμπωσιν καὶ τὴν βίαν ὅλα μου τὰ

μέλη καὶ τὰ νεῦρα καὶ αἱ κλειδώσεις, ἐσάλευσαν, ὁμοίως καὶ τὰ κόκαλα.

     Τὸ λοιπὸν ἡ γραία ἡ πενθερά του καὶ ἡ γυναίκα του ὡσὰν ἤκουσαν

φ. 170

τοιαῦτα θαυμαστὰ καὶ παράδοξα λόγια ἐβγῆκαν ἔξω καὶ ἐλέγαν τὰ ὅσα

ἤκουσαν ἀπ’ αὐτὸν τὸν Δημήτριον ἄλλων γυναικῶν καὶ γει-

τονισσῶν καὶ συγγενῶν αὐτῶν. Καὶ ἐκεῖναι αἱ γυναῖκες πάλιν τὰ ἔλε-

γαν ἄλλες καὶ ἔτσι εἰς ὀλίγην ὥραν τὰ ἤκουσαν ὅσοι ἐκατοικοῦσαν αὐ-

τοῦ εἰς τὸν Ἴσβορον καὶ εἰς τὰ Σιδηροκαύσια.

     Καὶ ἐκεῖνες δὲ τὲς ἡμέρες ἔλαχεν εἰς τὸν Ἴσβορον καὶ εἰς τὰ Σι-

δηροκαύσια ὁ προρρηθεὶς ἐν ἀρχῇ ὁ ἐν ἱερομονάχοις καὶ πνευματικοῖς

καὶ ρήτωρ Μητροφάνης ὁποὺ ἔγραψεν αὐτὴν τὴν Διήγησιν καὶ Ὀπτα-

σίαν εἰς τὴν ρητορικὴν φράσιν καὶ παρευθὺς ἔδραμε καὶ αὐτὸς ὡς φιλό-

θεος ὁποὺ ἦτον καὶ ἐνάρετος νὰ ἐρωτήση καὶ νὰ μάθη τοιαῦτα θαυμα-

φ. 170v

στὰ καὶ παράδοξα λόγια. Kαὶ εὑρῆκε τὸν προρρηθέντα Δημήτριον καὶ

ἄρχισε νὰ τὸν ἐρωτᾶ μετὰ πάσης ἀκριβείας καὶ κατανύξεως ἐὰν εἶναι

ἀλήθεια ἐκεῖνα ὁποὺ ἤκουσε καὶ ἔλεγαν οἱ γειτόνοι του δι’

αὐτὸν καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι.