Φυσιολόγος

Ὁ πετεινὸς γὰρ τὸ πουλὶν, τὸ ἥμερον τὸ ζῶον,

ὅταν γηράσῃ εἰς ἑπτὰ [ἢ ὀκτὼ] χρόνους νὰ ζήση,

τότε γεννᾷ δύο αὐγά· εἰς τὴν κοπριὰν τὰ χώνει·

’ς ἡμέρας τεσσαράκοντα εὐθὺς ἐξηπουλιάζουν·

180

γεννοῦνται πετεινάρια καθὼς ἔχει ὁ γόνος,

ἔχουν τὰ ὄρνεα αὐτὰ δεινὸν, πικρὸν φαρμάκιν·

εἴ τιναν τύχῃ νὰ ἰδοῦν, εὐθὺς ἐξεψυχίζει,

ἢ ἄνθρωπον ἢ θηριὸν, εἴτε ἄλλον [τι] κτῆνος,

εἰ δὲ καὶ βλέποντα ἡμεῖς προτῄτερον ἐκεῖνα,

185

οὐδὲν μᾶς βλάπτει τὸ πικρὸν φαρμάκιν ὁποῦ ἔχουν.

Ὁ βασιλεὺς Ἀλέξανδρος ποῖκεν αὐτὰ τὰ ζῶα,

ἐποῖκεν κάτω εἰς τὴν γῆν ἕναν μεγάλον θόλον,

καὶ ἔβανεν καὶ τρέφουνταν ἀντάμα καὶ τὰ δύο,

χρόνους τρεῖς τ’ ἀπεκράτησεν, ἦσαν φυλακισμένα,

190

καὶ πρόβιον κρέας τἄτρεφεν ἕνα ζῶ τὴν ἡμέραν,

καὶ μετὰ ταῦτα σφάζει τα καὶ τὰ ’ξύγγια των βγάλλει,

καὶ, μὲ τῶν ζώων τὴν χολὴν, τὴν χυμίαν ἐποῖκεν,

χρυσὰ τὰ ὅλα ἔκαμνεν μὲ τέχνην καὶ σοφίαν.

Καὶ ἐσὺ τοίνυν, ἄνθρωπε, βλέπε μηδὲν γηράσῃς

195

ἐν ἀτοπίοις πράξεσιν πορνείας καὶ μοιχείας,

καὶ ἔχῃς ἰὸν φαρμακερὸν, καὶ ἄλλους θανατώσῃς,

καὶ γενήσῃ ςτὸ γῆράς σου πορνοβοσκὸς εἰς ἄλλους,

ἀλλὰ ἀπόθου τὸ κακὸν, βλέπε μηδὲν χρονίσῃς,

καὶ πάγῃς εἰς τὴν κόλασιν εἰς ὅσα καὶ ἂν ζῄσης.

Ἐχθρὸς πάνυ τοῦ δράκοντος ὑπάρχει ὁ ἰχνεύμων·

ζῶον ὑπάρχει γὰρ αὐτὸν παρόμοιον ἀνθρώπου,

τὸ στῆθι καὶ τὴν κεφαλὴν ὅμοιον ὡς ἀνθρώπου,

τὸ δὲ λοιπόν του τὸ κορμὶν ὡς φίδιν καὶ θηρίον

275

οἱ πόδες του παρόμοιοι καθὼς καὶ οἱ ἀσπίδες·

ἔχει πτερὰ ὡς ἀετοῦ, καὶ κέρατα γὰρ δύο·

ὅταν νὰ εὕρη δράκοντα, θέλει νὰ πολεμήσῃ,

ὑπάγει εἰς βρύσιν θολερὴν, ἐκεῖ ἐμπαίνει μέσα,

καὶ χρίεται ἐκ τοῦ πηλοῦ, ὡς διὰ τὸ φαρμάκιν

280

τοῦ δράκοντος τοῦ θηριοῦ μήποτε ἀποθάνῃ,

καὶ τότε πᾷ ςτὸν δράκονταν, καὶ, μὲ τὰ κέρατά του,

εἰς τὰ ῥουθούνια του κτυπᾷ, ἕως νὰ τὸν σκοτώσῃ.

Οὕτω καὶ ὁ σωτὴρ ἡμῶν, ὁ κτίστης τῶν ἁπάντων,

λαβὼν τὴν σάρκαν ἐξ ἡμῶν, τὴν χοϊκὴν δὲ λέγω,

285

ἀπέκτεινεν τὸν δράκοντα, τὸν ἄρχοντα τοῦ σκότους·

εἰ γὰρ ἐφάνη ὁ Χριστὸς ἀσώματος ἐν κόσμῳ,

πρόφασιν εἶχεν [τὸ] λοιπὸν ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους,

ἀλλ’ ὥσπερ ἂν ἠπάτησεν αὐτὸς κατηπατήθην.

Ὑπάρχουν θανατήσιμα ζῶα ἐν τῇ θαλάσσῃ·

μούσαις φωναῖς γὰρ ἔχουσιν γλυκέα ν’ ἀγκαρίζουν,

δι’ ὃ σειρῆναι κράζονται κῂ ὤμορφα τραγουδοῦσιν.

Τὸ στῆθος, καὶ ἡ κεφαλὴ, ὁμοῦ τε καὶ αἱ χεῖραι,

460

ὁμοῖα ὡς ἀνθρώπου τε καὶ εἶδός τε καὶ κάλλος,

τὰ ὄπισθεν ὡς ὄνου τε ἀπὸ τὸν ὀφαλόν των.

Αὐτὰ παρομοιάζονται ςτὸν Ἄρειον τὸν ἄφρων,

καὶ ςτοὺς ἑξῆς αἱρετικοὺς, λύκους τῆς ἐκκλησίας·

διὰ τὴν ξυλοσοφίαν [των] πολλοὺς ἐξηπατῆσαν,

465

ὡς ἄνθρωποι μὲν τῇ μορφῇ ἐφαίνοντο τοῖς πᾶσιν,

τὴν πίστιν ὡς ἀπάνθρωποι, ὡς ὄνοι δὲ τὴν γνῶσιν.

Ποικίλον ζῶον γὰρ ἐστὶν, καὶ ἥσυχον, καὶ πρᾷον,

ὡραῖόν τε καὶ ἔμμορφον ὁ πάνθηρος ὁ μέγας·

ἐχθρὸς μόνον τοῦ δράκοντος ὑπάρχει ὁ πανθήρης,

καὶ, ὅταν φᾷ καὶ κορεστῇ, κοιμᾶται τρεῖς ἡμέρας·

485

χωνεύουσιν τὰ βρώματα ἀπέσω ςτὴν κοιλιάν του,

ἐβγάλλει ξένην μυρωδιὰν ἐκ τὴν κοιλιά του μέσα,

βάλλει φωνὰς μεγάλας τε ὅσον νὰ ἠμπορήσῃ,

ἡ εὐωδία τρέχει δὲ ἀπάνω τε καὶ κάτω,

ἐβγαίνει ἀπὸ τὸ στόμαν του μετὰ [τὰς] τρεῖς ἡμέρας

490

καὶ, παίρνοντες τὴν μυρωδιὰν, ἔρχονται τὰ θηρία,

καὶ τὰ ἐγγὺς καὶ τὰ μακρὰν, καὶ παίζουν μετ’ ἐκείνην.

Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς ἡμῶν τριήμερος ἀνέστη,

τὴν εὐωδίαν γὰρ αὐτοῦ προσήγαγεν τοῖς πᾶσιν,

καὶ τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγὺς τὴν εἰρήνην πληρώσας,

495

τὸ εὐαγγέλιον αὐτοῦ τὸ ποικίλον διδάξας,

τὴν πίστιν, τὴν ἐγκράτειαν, ὁμοῦ τὴν παρθενίαν·

τοῦτα γὰρ κτῆσαι, ἄνθρωπε, τὰ τοῦ εὐαγγελίου,

ἵνα ἐχθρὸς ἀναφανῇς τοῦ νοητοῦ θηρίου.

Ἡ ἀσπιδοχελώνη γὰρ κέκληται αὐτὸν κῆτος,

500

ἔναι μεγάλον, φοβερὸν, ὡσὰν νησὶν ὁμοιάζει·

πολλάκις φενακίζονται οἱ ναῦται εἰς τὸ κῆτος,

ὑπᾶν καὶ ῥάσσουσιν ἐκεῖ, ῥίπτουσιν τὰς ἀγκύρας,

καὶ τοῦς πασσάλους τῶν πλοιῶν ἀπάνω πρὸς ἐκεῖνον·

πυρὰν ἐξάφτουσιν εὐθὺς, βρώματα θέλουν ψήσειν,

505

ἐκεῖνο γοῦν θερμαίνεται, καὶ ςτὸν βυθὸν βυθίζει·

πολλάκις συμβυθίζεται τὸ πλοῖον μετ’ ἐκεῖνον.

Ἔχει αὐτὸν καὶ φυσικόν· ἄκουε πῶς ἀγρεύει·

ὅταν πεινάσῃ, στέκεται τὸ στόμα [του] ἀνοῖκτον,

εἶθ’ οὕτως γὰρ ἐξέρχεται ἐκ τῶν αὐτοῦ τε σπλάχνων

510

τῶν ἀρωμάτων εὐωδιὰ, ὁ τόπος ἐκπληροῦται,

τὰ ψάρια τοίνυν τὰ μικρὰ τρέχουσιν αὐτομάτως,

κ’ ἐμπαίνουσιν ςτὸ στόμα του, καὶ τρώγει καὶ χορταίνει,

τὰ δὲ μεγάλα φεύγουσιν διατί ἠξεύρουν τρόπον.

Αὐτὸν τὸ κῆτος γὰρ ἐστὶν ὁ διάβολος ὁ μέγας,

515

καὶ οἱ ἰχθύες οἱ μικροὶ, οἱ ἄνθρωποι· ἡ φύσις

ποῦ ἔναι κατακυλιστὴ καὶ τρέχει πάντα κάτω

εἰς ἡδοναῖς τοῦ σώματος, εἰς πάθη ἀτιμίας·

ἀλλ’ ἀποφύγωμεν τἄργα του, ὡς τὰ μεγάλα ψάρια.

Δόλιον ζῶον γὰρ ἐστὶν ἡ ἀλουποῦ ἡ κλέπτρια·

520

ἐὰν πεινάσῃ τὸ λοιπὸν κοὐκ ἔχῃ τί νὰ φάγῃ,

ὑπάγει εἰς ἀχυρόκοπρον ὅπου νὰ ἔχῃ ἥλιον,

καὶ πίπτει ἐκεῖ ἀνάσκελα ὡσὰν ἀποθαμμένη·

οὔτε πνοὴ ἢ ἀναστεναγμὸς δεικνύων ὅτι ἔχει,

νομίζουσιν τὰ πετεινὰ ὅτι ἔναι ψοφισμένη,

525

συνάγονται κ’ ὑπάγουσιν, θέλουν διὰ νὰ τὴν φᾶσιν,

καὶ, ὅταν τὴν πλακώσουσιν, ἐκείνη γὰρ ἐξαίφνης

ἐγέρνεται καὶ πιάνει [τα], καὶ τρώγει ὅσα νὰ δράξη.

Οὕτω καὶ ὁ διάβολος δόλιος πάνυ ἔσται,

καὶ πάντα πολεμίζει γὰρ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων,

530

καὶ ὅσοι θέλουν ἅψονται τὰς σάρκας τοῦ διαβόλου,

εὐθὺς ἀναπληρόνονται πρὸς φόνους, πρὸς πορνείας,

καὶ πρὸς φιλαργυρίας τε καὶ πρὸς [τὰς] φιλαρχίας·

φεύγωμεν τοίνυν καὶ ἡμεῖς τὸ δολερὸν θηρίον.

Ἄλλον θηρίον σάτυρον ὀνόματι τὸ λέγουν·

550

αὐτὸ καὶ ὁ πατὴρ ἡμῶν, Ἀντώνιος ὁ μέγας,

ηὗρεν αὐτὸ ςτὴν ἔρημον ὅτε ὑπῆγεν [πάλαι]

ςτὸν μέγαν ἀναχωρητὴν, [τὸν] Παῦλον τὸν Θηβαῖον.

Ἀπὸ τὰ ὑπογάστρια ἕως τὴν κεφαλήν του

ὑπάρχει ἀνθρωποειδὴς καὶ κεφαλὴ καὶ τ’ ἄλλα,

555

πλὴν δύο κέρατά ἐχει ςτὴν κεφαλὴν ἀπάνω·

ἔχει πτερὰ ὡς ἀετοῦ, κ’ οἱ πόδες του ὡς αἴγας.

Αὐτὸς, ὅταν ηὑρέθηκε μὲ τὸν ἅγιον Ἀντώνιον,

σκύπτει, φιλεῖ τοὺς πόδας του, παρακαλεῖ καὶ λέγει·

«Ἐγὼ, νὰ ξεύρῃς, ἅγιε τοῦ θεοῦ, ζῶ ὑπάρχω,

560

«ὥσπερ τὰ ζῶα ἄπαντα ὅλα τῆς οἰκουμένης·

«οἱ τῆς Αἰγύπτου ἄνθρωποι, κακῶς ἐπλανηθέντες

«ἐκ τοῦ ἐχθροῦ τοῦ Σατανᾶ, τιμὴν γὰρ δίδουσίν [μοι],

«καὶ ὡς θεὸν μᾶς προσκυνοῦν, καὶ τὸν θεὸν ἀρνοῦνται·

«εὔξου [λοιπὸν], ὦ ἅγιε, πρὸς τὸν θεὸν τῶν ὅλων

565

«δι’ ἐμὲ καὶ τὴν ἀγέλην μου, κῂ ὅλην τὴν συντροφιάν μου.»

Ταῦτα εἰπὼν ἀπέφυγε, ςτὴν ἔρημον ἐδιάβην.

Ἀκούσατε καὶ φρίξατε, ὦ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου,

πῶς τὰ θηριὰ ὁμολογοῦν [καὶ] τὸν θεὸν τῶν ὅλων,

καὶ σὺ ἀρνεῖσαι τὸν Χριστὸν καὶ τὴν κυρὰν τοῦ κόσμου·

570

καὶ πάντα εἰς τὰ ψέματα καὶ εἰς παρανομίας

τὸ ὄνομα γὰρ τοῦ θεοῦ εἰς τὰ χείλη σου στέκει·

οὐκ ἤκουσας γὰρ τῆς γραφῆς, ὅλως μηδὲν ὀμώσῃς·

ἄλλον εἰ μὴ τὸ ναὶ, ναὶ, καὶ τὸ οὐ, οὐ [ἴνα λέγῃς.]

Ὁ πελαργὸς φιλότεκνον ὄρνεον ἐστὶν [πάνυ,]

615

πορεύονται ἀμφότεροι καὶ ποιοῦσιν τοὺς νεοσσούς των·

κ’ εὐθὺς ἡ θήλη ἀπέρχεται καὶ [τοῖς] κομίζει βρῶσιν,

ὁ δὲ ἄῤῥην καθέζεται, τοὺς νεοσσοὺς φυλάττει·

καὶ ἀλλήλοις ἀλλάσσουσιν καὶ τὴν αὐτῶν καλίαν

........................ ἔχουν δὲ συνήθειαν ἐδικά τους,

620

ὅτ’ ἐννοήσουν τὸν καιρὸν ὅτι ἔρχεται χειμῶνας,

περνοῦσιν εἰς τὴν ἔρημον, ἐκεῖ ἐξηχειμωνιάζουν·

πάλιν ςτὸ ἔαρ στρέφονται, ςτὸν τόπον τους ὑπᾶσιν·

ὅταν γηράσῃ ὁ πελαργὸς καὶ πέτεται ςτὰ ὕψη,

πάντοτε συντροφιάζουν τον τριὰ ἢ δυὸ ἀπὸ τὰ νέα,

625

ἂν ἔναι ὅτι κουραστῇ, εὐθὺς νὰ τὸν δεχθοῦσιν.

Ἀκούσατε, ὦ ἄνθρωποι, [τοῦ πελαργοῦ τὴν πίστιν,]

τὴν πίστιν σας φυλάττετε καὶ τὴν εὐσέβειά σας,

ὡς πελαργὸς τὴν καλιὰν τὴν ἑαυτοῦ φυλάττει·

ἑσπέρας [τε] καὶ τὸ πρωΐ, ὄρθρον καὶ λειτουργίαν,

630

τὴν ἐκκλησίαν σύντρεχε· πικροῦ χειμῶνος φύγε·

(καὶ τοῦ μεγάλου κλύδωνος ἡμεῖς νὰ λυτρωθῶμεν,

καὶ ἔαρ ἀνατείλαντος πάντας ἡμᾶς εὐφραίνῃ!)

καὶ ἀνεπίστρεψον εὐθὺς εἰς τοὺς ἰδίους τόπους,

ςτὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ, ςτὸν τόπον τῶν δικαίων.

635

Οὕτω καὶ σὺ, ὦ ἄνθρωπε, γηρόβοσκε πατέρας,

καὶ γένου βακτηρία [των], ποῦ νἄχῃς τὴν εὐχήν τους.

Ὁ φοίνιξ πετεινὸν ἐστὶν πάνυ λίαν ὡραῖον,

ὑπάρχουν αἱ πτερούγαις του ὡς ὑακίνθου λίθος,

755

ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ στέφανον ἐπιφέρει,

καὶ εἰς τὰς χεῖρας σφαίρας τε ὥσπερ βασίλισσά τε·

αὐτὸς πλησίον κατοικεῖ Ἴνδων τοῦ βασιλέως,

ἐγγὺς Ἡλιουπόλεως, ςτὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου.

Ὑπάρχει ἡ ζωὴ αὐτοῦ χρόνους πεντακοσίους,

760

καὶ τρέφεται ἐκ χάριτος Πνεύματος παναγίου.

Ὅταν περάσουν τὸ λοιπὸν χρόνοι πεντακοσίοι,

τὸν μῆναν τὸν ἀπρίλιον ὑπάγει εἰς τὰς κέδρους,

μίζει τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐκ τῶν ἐκεῖ ἀρωμάτων,

καὶ κάθεται κ’ ἐκδέχεται τὸ πότε νὰ σημάνῃ·

765

ὁ ἱερεὺς τῆς πόλεως εἰς τὸν βωμὸν ὑπάγει,

ἐκεῖνος ἅπτει κλήματα ἔσω ςτὴν ἐκκλησίαν·

τότε ὁ φοίνιξ εἰσελθὼν εἰς τὸν βωμὸν ἐμπαίνει,

εὐθὺς ἐξάφτει ὁ βωμὸς, αὐτὸς πυρπολειοῦται,

καὶ ἐκ τῶν ἀρωμάτων τε μυρίζει ἡ ἐκκλησία·

770

καὶ, τὸ πρωῒ, ὁ ἱερεὺς Ἡλιουπόλεώς τε

ὑπᾷ, θωρεῖ ἐν τῇ σποδῷ εἰς τὸν βωμὸν ἀπέσω,

εὑρίσκει σκώληκα μικρὸν ςτὸ ἄνθος κεχωσμένον,

καὶ τῇ δευτέρᾳ θεωρεῖ καὶ νεοσσὸν εὑρίσκει·

ςτὰς τρεῖς ἡμέρας βλέπει τον τέλειον ὡς τὸ πρῶτον·

775

ἀσπάζεται τῷ ἱερεῖ, πετᾷ καὶ πάλιν πάγει

ςτὸν τόπον του τὸν ἴδιον, ὅθεν ἐξῆλθεν πρῶτα.

Ἀνάγεται πρὸς τὸν Χριστὸν ὁ θαυμαστὸς ὁ φοίνιξ·

καθὼς αὐτὸς, ὁ φοίνικας ἔχει τὴν ἐξουσίαν

τοῦ ἀποκτεῖναι ἑαυτὸν καὶ τοῦ ζωοποιῆσαι,

780

οὕτω τοίνυν καὶ ὁ Χριστὸς, ὡς ἐξουσίαν ἔχων,

πρὸς τοὺς δεινοὺς ἀγνώμονας ἔλεγεν Ἰουδαίους·

«Τὴν ἐξουσίαν ἔχω γὰρ τοῦ θεῖναι τὴν ψυχήν μου,

καὶ πάλιν τοῦ λαβεῖν αὐτὴν ἔχω τὴν ἐξουσίαν.»

Ὡς φοίνιξ γὰρ τριήμερος πάλιν ἀνεζοώθη,

785

οὕτω τοίνυν καὶ ὁ Χριστὸς τριήμερος ἀνέστη·

ὡς λέγει καὶ ὁ ψαλμῳδὸς καὶ γράφει περὶ τούτων·

«Ὡς φοίνιξ τε ὁ δίκαιος θέλει γὰρ ἐξανθήσει,

καὶ πληθυνθήσεται ὡσὰν τὴν κέδρον τοῦ Λιβάνου.»

Τὸ χελιδόνιν τὸ πουλὶν μαυρόπτερον ὑπάρχει,  

καὶ κάτω ἡ κοιλία του ἄσπρη ὡς περιστέρας.

825

Καὶ ὅταν θέλῃ κηλᾳδεῖ τὴν γλῶσσάν του φωνεῖται,

καὶ μὲ τὰ χείλη κηλᾳδεῖ καὶ χειλιδὼν ἀκούει·

τὸν χρόνον ἥμισον αὐτὸν ςτὴν ἔρημον τὸν κάμνει,

καὶ τὸν ἑξῆς τὸν ἥμισον ςτὰς στράτας καὶ ςτὰ σπίτια·

ςτοὺς οἴκους κάμνει ταῖς φωλιαῖς, καρπογονίας γόνους·

830

πορεύονται ἀμφότερα, κομίζουσιν τὴν βρῶσιν,

καὶ τρέφουσιν τοὺς νεοσσοὺς ὁ ἄῤῥην καὶ ἡ θήλη·

καὶ, ἐὰν τύχῃ ἐξ αὐτῶν ὅτι νὰ τυφλωθῇ γὰρ,

εὐθὺς ἡ θήλη πέτεται, ςτὴν ἔρημον ὑπάγει,

βοτάνιν φέρνει κ’ ἔρχεται, ςτοὺς ὀφθαλμοὺς τὸ βάλλει

835

τοῦ πυρωθέντος νεοσσοῦ, εὐθὺς κἀκεῖνος βλέπει.

Καὶ σὺ τοίνυν, ὦ ἄνθρωπε, αὐλήσου ἐν ἐρήμῳ,

καὶ, κρυβηθεὶς ςτὸν οἶκόν σου, κλαῦσον τὰς ἁμαρτιάς σου,

τὴν τυφλωμένην σου ψυχὴν θεράπευσον, ὦ τάλας,

βοτάνιν βάζε καὶ ἐσὺ ἀρχὴν τῆς μετανοίας,

840

καρποὺς ἀφέσεως ποιῶν τῶν σῶν ἁμαρτιῶν τε,

ἵνα βασιλειᾶς τοῦ θεοῦ ἀεὶ κληρονομήσῃς.

Δρομεὺς ἐστὶν ὁ λαγωός· ὅταν ἰδῇ τοὺς κύνας,

πάντα τρέχει ςτὰ ὑψηλὰ ἀπάνω εἰς τὰ ὄρη.

925

διότι γνώθει ὁ λαγὼς ὅτι οἱ ἄνθρωποι κ’ οἱ κύνες

πολλὰ γοργὸν κουράζονται, ὅταν τὰ ὄρη τρέχουν,

καὶ χάνουσιν τὸν λαγωὸν ἀφ’ τὸν πολὺν τὸν κόπον·

εἰ δὲ ἐξηκαμπίσῃ τον ἐκεῖ οὐδὲν λυτροῦται.

Ὡς λέγουσιν, ὁ λαγωὸς δύο γὰρ φύσεις ἔχει,

930

τὸν ἕνα χρόνον θηλυκὴν, τὸν ἄλλον ἀῤῥενίζει,

καὶ ὅταν ἔλθῃ εἰς αὐτὸν νύκτα οὐδὲν κοιμᾶται,

ἐξ οὗ καὶ μῦθον λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου·

τὴν νύκτα εὕδει κῂ ὁ λαγὼς καὶ δαίμων καὶ ἀγάπη,

τὰ τέσσαρα δαιμονικὰ τὴν νύκταν οὐ κοιμοῦνται·

935

ὅταν κοιμᾶται, ἀνοικτοὺς ἔχει τοὺς ὀφθαλμούς του.

Βλέπε καὶ σὺ, ὦ ἄνθρωπε, μὴ σὲ πατήσῃ ἔρως,

καὶ σκύψῃς εἰς τὰ γήϊνα θηλομανὴς ὡς ὄνος,

καὶ πότε μὲν ὡς ἄῤῥενας, [καὶ] πότε δὲ ὡς θήλη·

ἀλλὰ ςτὰ ὕψη ἀνάτρεχε τῶν ἀρετῶν, καὶ [βλέπε]

940

μὴ εἰς τοὺς κάμπους περπατῇς, εἰς τὴν πλατεῖαν στράταν,

καὶ λάβῃ σε ὁ κυνηγὸς, φθορέας τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ λέων ἔναι βασιλεὺς ἁπάντων τῶν θηρίων,

ἔχει καὶ ἰδιώματα βασιλικῶν χαρίτων·

τὸ πρῶτόν του τὸ φυσικὸν οὕτως γὰρ ἔχει· ὅταν

945

εἰς τὰ ὄρη περιπατῇ διὰ νὰ κυνηγήσῃ,

φοβεῖται γὰρ τοὺς κυνηγοὺς μήπως, αὐτοῦ τὰ ἴχνη

ἀκολουθοῦντες, εὕρουσιν τὴν μάνδραν [ποῦ μονάζει],

μὲ τὴν οὐρὰν καλύπτει [τα] τὰ ἴχνη τῶν ποδῶν του·

καὶ πάλιν, ὅταν βουληθῇ θέλῃ νὰ κυνηγήσῃ,

950

ὑπᾷ εἰς δάσος καὶ βουνὶν, σαρόνει το τριγύρου,

καὶ κάμνει το ὡς ἅλωνα τριγύρου ὅλον τὸ δάσος,

κῂ ὀμπρὸς ςτὴν πόρταν κάθεται ὁ λέων κῂ ἀναμένει,

τὰ ζῶα ὅλα γέρνονται, ἐβγαίνουν ἐκ τὸ δάσος,

εὑρίσκουσιν τὸ σάλον του, γυρεύουν ναὕρουν πόρτα,

955

νὰ διασκελίσουν δὲν τορμοῦν τοῦ βασιλεῶς τὸ σάλον·

ἄκων καὶ μὴ βουλόμενοι ἔρχονται εἰς τὴν πόρταν,

καὶ γέρνεται ὁ λέοντας, ποιεῖ [καὶ] τὸ κυνῆγιν.

Ἡ λέαινα ἡ θηλυκὴ, ὅταν γεννᾷ τὸν σκύμνον,

ἡ μήτρα της σπαράττεται, ἄλλην γένναν οὐ κάμνει·

960

μὲ ὄνυχας ὁ λέοντας γεννᾶται ἐκ κοιλίας,

ἐξ οὗ ἡ μήτρα φθείρεται, πλέον οὐ συλλαμβάνει.

Ὅταν καθίζῃ ὁ λέοντας ἔσω εἰς τὸ σπηλαῖον,

οἱ ὀφθαλμοί του πάντοτε ἀνεῳγμένοι εἶναι.

Καὶ, ὅταν δὲ ἡ θηλυκὴ γεννήσῃ [τον] τὸν σκύμνον,

965

νεκρὸς κείτεται εἰς τὴν γῆν καὶ ἄφωνος καὶ ἄπνους,

καὶ τρεῖς ἡμέραις κάθηται ἡ θήλη καὶ τὸν βλέπει,

τότ’ ἔρχεται ὁ ἀρσενικὸς, στέκεται καὶ φυσᾷ τον

ὡς τρεῖς φοραῖς ςτὸ στόμα του· εὐθὺς πνοὴν λαμβάνει,

ἐγέρνεται ἀναζητῶν μαστὸν ἀπὸ τῆς θήλης.

970

Ἀνάγεται ὁ λέοντας ςτὸν βασιλεὰ τῶν πάντων,

ςτὸν ἐπουράνιον θεὸν, θεοῦ λόγον τοῦ ζῶντος.

Ἀποσταλεὶς ἀπὸ πατρὸς, θεοῦ τοῦ ἀθανάτου,

ἐκάλυψεν τὰ νοερὰ θανάτου τε τὰ ἴχνη·

μετὰ ἀγγέλων ἄγγελος καὶ μετὰ ἀρχαγγέλων,

975

καὶ μὲ ἀνθρώπων ἄνθρωπος τέλειος ἐγεγόνη,

ἕως εἰς μήτραν ᾤκησεν Μαρίας θεοτόκου,

καὶ σὰρξ ὁ Λόγος γέγονεν, σκηνώσας μεθ' ἡμῶν τε.

Ὥσπερ ὁ σκύμνος κείτεται ἄφωνος τρεῖς ἡμέρας,

καὶ μετὰ ταῦτα ὁ πατὴρ φυσεῖ αὐτὸν ἐκ τρίτου,

980

καὶ τότε ἀνεγείρεται, τὴν λέαιναν γυρεύει·

οὑτωσὶ τοίνυν ὁ Χριστὸς τριήμερος ἐν τάφῳ

πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν ἐκ τοῦ πατρὸς ἀνέστη·

πρῶτον ἐφάνη τῇ μητρὶ αὐτοῦ τῇ θεοτόκῳ·

μετέπειτα καὶ τοὺς ἑξῆς ἁγίους ἀποστόλους

985

ἐκ τρίτου γὰρ ἐφύσησεν κ’ ἔλαβον τ’ ἅγιον Πνεῦμα.

Καλῶς τοίνυν ὁ Ἰακὼβ εὐλογῶν τὸν Ἰούδα·

«Σκύμνος ἐκ σοῦ γὰρ, ἔλεγεν, ὡς λέων ἐκβλαστήσει·

ἀναπεσὼν κεκοίμηται, τίς γὰρ αὐτὸν ἐγείρει;

Αὐτὸς γὰρ μόνος ὁ πατὴρ, ὁ ποιητὴς τῶν ὅλων.»

Δεινὸν, φαρμακερὸν ἐστὶν ὁ ὄφις τὸ θηρίον·

1045

ὅταν εἰς γῆρας γὰρ ἐλθῇ, τυφλοῦται καὶ ἐκεῖνος,

ἀμβλυωπεῖ τοὺς ὀφθαλμοὺς, ’μποδίζεται βαδίζειν,

ὑπᾷ εἰς πέτραν στενωπὴν κἀκεῖ στενοκοπᾶται,

πρῶτον νηστεύει καὶ αὐτὸς σαράκοντα ἡμέρας,

τὸ δέρμαν του χαυνόνεται καὶ τότε πᾷ ςτὴν τρῦπαν·

1050

στενοκοπεῖται δυνατὰ, τὸ δέρμαν του ἔξω βάλλει,

ἀνοίγει δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς, εὐθὺς ἀνακαινοῦνται,

καὶ πάλιν νέος γίνεται ὡσὰν [καὶ] ἦτον πρῶτα·

ἀλλ’, ὅταν πᾷ νὰ πιῇ νερὸν, πρῶτον ὑπᾷ κ’ εὑρίσκει

πέτραν νὰ ἔχῃ λάκκωμα, κ’ ἐκεῖ ξερνᾷ φαρμάκιν,

1055

ἀφίνει το ....................καὶ τότε ὑπᾷ καὶ πίνει·

εἶθ’ οὗτος πάλιν στρέφεται καὶ πίνει τὸ φαρμάκι.

Καὶ, ὅταν ἄνθρωπον γυμνὸν ἰδῇ αὐτὸς ὁ ὄφις,

φοβεῖται, ἀποστρέφεται καὶ φεύγει ἐξ ἐκείνου,

καὶ, ὅταν πολεμίζεται ὑπό τινος ἀνθρώπου,

1060

ἢ μὲ θηρίον ἕτερον ὅμοιον ὡς ἐκεῖνον,

ὅλον τὸ σῶμα γὰρ αὐτοῦ εἰς θάνατον τὸ δίδει,

τὸ δὲ κεφάλιν ἑαυτοῦ πάντα τηρεῖ καὶ βλέπει

Καλῶς τοίνυν ὁ κύριος εἶπεν καὶ περὶ τούτου

τὸ «φρόνιμοι γὰρ γίνεσθε ὥσπερ αὐτὸς ὁ ὄφις·

1065

τὴν πίστιν σας φυλάττετε, τὸ πρῶτον τὸ κεφάλιν·»

γυμνώσου τῆς παρακοῆς, ἐνδύσου ἀφθαρσίαν,

καὶ λάβε τὸν οὐράνιον ἅρτον διὰ νηστείας,

νήστευσον τοίνυν καὶ ἐσὺ καὶ τῆξέ σου τὸ σῶμα,

καὶ ἐκδύσου τὸ παλαιὸν [τὸ] φύραμα τῆς ζύμης,

1070

καὶ πρόσδραμε εἰς τὴν στενὴν πύλην καὶ τεθλιμμένην,

νὰ εὕρῃς τὴν εὐρύχωρον ὁδὸν τῆς βασιλείας.

Καὶ τὸ μελίσσιν τὸ σοφὸν γλυκεῖαν βρῶσιν κάμνει,

1110

καὶ ὁ καρπός της ποθεινὸς ὑπάρχει γὰρ τοῖς πᾶσιν,

οὐ μόνον ἰδιώτας τε ἀλλὰ καὶ βασιλεῖς τε,

καὶ ποθεινὴ γὰρ ὑπάρχει ἡ μέλισσα τοῖς πᾶσιν,

ἐπισυνάγει ἅπαντα τὰ ἄνθη τε καὶ κρῖνα,

καὶ τὸν καρπόν της ἐκτελεὶ καὶ ἀρεστὸν τοῖς πᾶσιν

1115

καὶ βρῶσιν ἐκ θεοῦ ...... καὶ πάντα περιτρέχει·

οὐκ ἔχει ἀναγκάζοντα ἵνα ἐπιμελῆται·

ἀεὶ καὶ διαμένουσα πάντοτε κοπιάζει,

οὐ μόνον τὰς ἡμέρας τε, ἀλλὰ [δὲ] καὶ τὰς νύκτας·

καὶ ἄκουσον τὰς ῥήσεις [τε] τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος,

1120

πῶς γὰρ κελεύει δι’ αὐτὴν τὴν μέλισσαν καὶ λέγει·

«Μιμήθητι, ὦ ὀκνηρὲ, τὸ σποῦδος τῆς μελίσσας,

πῶς κοπιᾷ διὰ παντὸς, ἕως τέλους ζωῆς της.»

Καὶ σὺ, ὦ ἄνθρωπε ὀκνηρὲ, ῥᾴθυμε καὶ ὑπνώδη,

ἕως πότε κατάκεισαι βορβορωμένῃ κλίνη;

1125

Καὶ τάχυσον καὶ σπούδασον ἐν τῷ ναῷ κυρίου,

ἄκουσον λόγους ἐκ θεοῦ καὶ γλύκανε τὸν νοῦν σου,

καθὼς καὶ ὁ πρᾳότατος Δαβὶδ βοᾷ καὶ λέγει·

«Ὡς γλυκεὰ τῷ μου λάρυγγι τὰ λόγια σου ὑπὲρ μέλι.»

Μιμήθητι, ὦ ἄνθρωπε, τὴν βρῶσιν τῆς μελίσσης,

1130

πῶς κοπιᾷ διὰ παντὸς, θεοῦ τοῦ συνεργοῦντος,

καθὼς γὰρ ἄνω εἴπαμεν· πλείων ἀναγωγή τε.