Πένθος θανάτου, ζωής μάταιον και προς Θεόν επιστροφή

[1]

Τοῦ κόσμου τὸ ἀβέβαιον καὶ τὸ πεπλανημένον,

καὶ τοῦ καιροῦ τὸ ἄστατον καὶ διαβεβλημένον, 

καὶ τῶν πραγμάτων ἡ φορὰ καὶ κοσμικὲς  φροντίδες,

καὶ τῶν ἀνθρώπων ὁ σκοπὸς καὶ μάταιες ἐλπίδες,

5

τοῦ χρόνου τὸ ἀκράτητον, ποὺ ἀενάως τρέχει

ὡσὰν ποτάμι πάντοτε καὶ στάσιμον δὲν ἔχει,

αὐτὰ μ’ ἐπαρεκίνησαν καὶ ἀδύνατον νὰ πάψω·

λοιπό ’ναι ἀνάγκη τίποτε ὀλίγον γιὰ νὰ γράψω

βλέποντα σίμωσ’ ὁ καιρὸς κ’ οἱ μέρες ἐκοντέψαν,  

10

κ’ ἐκεῖθεν ποὺ μᾶς καρτεροῦν  μαντᾶτα μᾶς ἐπέψαν.

Οἱ τρίχες μας ἀσπρίσασιν, τὸ δέρμα μας ζαρώνει

καὶ πρὸς τὸν ᾍδην μὲ σπουδὴν μᾶς σύρνουσιν οἱ χρόνοι·

τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια μας τὴν δύναμιν ἐχάσαν

καὶ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς γροικοῦμεν  ὅτι ἐφθάσαν·

15

τὸ φῶς μας ἀδυνάτισεν, τὰ δόντια μας ἐπέσα,

σὰν λέγουσιν, τὸ πόδι μας ἔναι εἰς τὸν τάφον μέσα.

Ἐπεὶ λοιπὸν ἐβλέπομεν ’τι  ἀχάμνισαν  τὰ μέλη, 

γιὰ πλοῦτον, δόξαν καὶ τιμὴν δὲν πρέπει νὰ μᾶς μέλῃ·

ὅλες τοῦ κόσμου τὲς χαρὲς ἂς τὲς παρατηθοῦμεν,

20

καὶ, ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ὁ καιρός, ἐκεῖθε ἂς ἀκλουθοῦμεν.

Καὶ ἂς ποῦμεν σὰν τοὺς φρόνιμους, ἀφοῦ ἡ ζωὴ παγαίνει,

τὸ δὲν θέλεις καὶ γίνεται, κἂν θέλε το καὶ ἂς γένῃ,

ὅτι ’ς ἐμᾶς δὲν στέκεται ὁ χρόνος νὰ μακρύνῃ, 

στέκει ’ς Ἐκεῖνον τὸν κριτήν, ὁποὺ μᾶς θέλει κρίνει·

25

Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἔδωσεν, αὐτὸς ἔναι ὁπ’ ὁρίζει

καὶ τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ κορμὶ Ἐκεῖνος τὴν χωρίζει.

Λοιπὸν ἂς ἑτοιμάσωμεν ἀφείτις μᾶς γυρεύγει,

’τι ἀπ’ ὅσ’ ὁρίζει δὲν πορεῖ τινάς μας ν’ ἀποφεύγῃ.

Τοῦ κόσμου τὲς ἀπόλαυσες ἂς τὲς ξεχωριστοῦμεν  

30

κ’ ἐκεῖνα τὰ   χρειαζόμεσταν ἐδῶθεν νὰ βαστοῦμεν·

αὐτὰ ἂς οἰκονομήσωμεν  καὶ μὲν ἀκαρτεροῦμεν,

’τι, ἂ δὲν τὰ πάρωμ’ ἀπ’ ἐδῶ, ἐκεῖθε νὰ τὰ βροῦμεν.

Ὀγάϊ εἰς ἐκεῖνον πὄμεινε ποτὲ εἰς αὐτὸ τὸ θάρρος,

μ’ ἐλπίδα γιὰ νὰ βοηθηθῇ, ἀφοῦ τὸν λάβῃ ὁ Χάρος.

35

Καὶ πλέον μηδὲν ἀργήσωμεν ’τι ἐσίμωσαν οἱ χρόνοι

καὶ ὁ θάνατος μετὰ σπουδῆς, βλέπετε, μᾶς πετρώνει, 

καὶ ὥραν τὴν ὥρα ὁ μηνυτὴς φθάνει νὰ μᾶς σηκώσῃ

ἀπὸ τὸν κόσμον πού ’μεσταν, κ’ ὑπάει νὰ μᾶς πλακώσῃ

εἰς τόπον ἄλλον σκοτεινὸν καὶ γῆν χωρὶς ἀέραν,

40

ἥλιον νὰ μὲν ἐβλέπωμεν ἢ νὰ γροικοῦμε ἡμέραν.

105

Δὲν εἶστε σεῖς πὀζήσετε μὲ δόξαν καὶ μὲ πλοῦτον,

καὶ πῶς τὸ καταδέχεσθε κ’ εἶστε εἰς τὸν τάφον τοῦτον;

Παιδιά, γονεῖς μου, ἀδέλφια μου, καὶ οὐδὲν σᾶς ἐγνωρίζω,

ἀπὸ τοὺς ἄλλους ποὺ εἶναι αὐτοῦ δὲν σᾶς ἀποχωρίζω!

Ἐβλέπω ’τι ὅλοι ὁμοιάζετε ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον

110

καὶ δὲν γνωρίζεται ὁ μικρὸς ποσῶς ὀκ τὸν μεγάλον,

καὶ οὐδὲν ἠξεύρω ποιούς νὰ βρῶ καὶ τίνες νὰ ρωτήσω,

τὸ ποιούς πρέπει ν’ ἀγκαλιαστῶ καὶ ποιούς νὰ χαιρετίσω,

ποιούς νὰ φιλήσω ὡς ἐδικοὺς καὶ ποιούς νὰ προσκυνήσω,

καθένα πρὸς τὴν τάξιν του καὶ ὡς πρέπει νὰ τιμήσω.

115

Πλούσιοι, κριτάδες καὶ ἄρχοντες καὶ στρατηγοὶ μεγάλοι,

ρηγάδες καὶ ἄλλους βασιλεῖς, τοὺς εἶχαν αὐτοῦ βάλει,

ποίοι εἶναι; Νὰ δείξωμεν ’ς αὐτοὺς τιμὴν καὶ δουλοσύνην,

καὶ πάλι εἰς τοὺς μικρότερους σπλάχνος καὶ καλωσύνην·

μήπως καί, οὐδὲν γνωρίζοντα, σφάλωμεν καὶ ἐντραποῦμεν,

120

’τι ἀφίνομε τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς μικροὺς τιμοῦμεν.

Ἐδῶ σημάδια οὐδὲν βαστοῦν ὀχ τὰ βασιλικά τους,

γιὰ νὰ τοὺς ἐγνωρίσωμεν, μόνον τὰ φυσικά τους·

καὶ τὰ σημεῖα τὰ φυσικὰ εἰς ὅλους εἶναι ἐπίσης,

καί, ἂν ἔναι ὅτι ’ναι μιᾶς λογῆς, πῶς νὰ τοὺς ἐγνωρίσῃς;

125

Οἱ βασιλεῖς κ’ οἱ πένητες εἰς τὴν ζωὴν χωρίζουν,

καί, ὡσὰν φθαροῦσιν εἰς τὴν γῆν, βλέπω δὲν τοὺς γνωρίζουν·

ὅλα τὰ στιάτα μοιάζουσιν, ὁμοίως καὶ τὰ κεφάλια,

καὶ οὐδὲν γνωρίζει ἐδῶ τινὰς νὰ εἰπῇ ποιά ἦσαν τὰ κάλλια.

Καὶ ποῦ εἶναι τὰ παλάτια τους, ποῦ ἐχάθη ἡ βασιλειά τους,

130

ποῦ ἐσκόρπισαν οἱ ἀνθρῶποι τους, ποῦ ἐδιέβη ἡ φαμελιά τους;

Καὶ ποῦ εἶναι τὰ φουσσᾶτα τους, καὶ ποῦ εἶναι οἱ στρατιῶτες,

οἱ στρατηγοὶ κ’ ἡ δύναμις, ποὺ εἶχαν ’ς τὸν κόσμον τότες;

Ποῦ ἐφθάρησαν οἱ θησαυροί, τὰ πλούτη τὰ μεγάλα,

οἱ παρρησιὲς κ’ οἱ δόξες τους καὶ τὰ λαμπρὰ  τους τ’ ἄλλα;

135

Ποῦ εἶναι τὰ τόσα ἄρματα, τὰ πλήθη τῶν ἀλόγων,

δὲν εἶναι αὐτοὶ πὀτρόμασσαν τὸν κόσμον μ’ ἕνα λόγον;

Δὲν εἶναι αὐτοὶ ὁποὺ τὸ συχνὸ ’ς τοὺς κάμπους ἐτεντῶναν

καὶ μὲ γεράκια καὶ σκυλιὰ πάντοτ’ ἐξεφαντῶναν;

Καὶ τώρα πῶς ἐγίνησαν καὶ τοὺς καταφρονοῦσιν

140

καὶ ὡσὰν καὶ τοὺς ἐπίλοιπους πατοῦν τους καὶ περνοῦσιν!

Δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ μ’ ὁρισμὸν τὸν κόσμον ἐταράσσαν,

καὶ νέοι πῶς ἤλθασιν αὐτοῦ; Γιατί δὲν ἐγεράσαν

’ς τὴν δόξαν καὶ τὴν βασιλειὰν καὶ τὴν πολλὴν ἀξίαν,

ἀμμ’ ἤλθασιν καὶ κείτονται ’ς τὴν τόσην μοναξίαν;

145

Δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐδόξαζαν νὰ ζοῦν περίσσους χρόνους

κ’ ἐκεῖ ’ς τὰ πέρατα τῆς γῆς νὰ στήσουν ἄλλους θρόνους;

Κ’ ἰδέτε τοὺς ταλαίπωρους πόσον καιρὸν ἐμεῖναν·

χρόνους πολλοὺς ἐδόξαζαν καὶ οὐδὲν ἐζῆσαν μῆναν,

ὅτι ἔφθασεν ἀπάνω τους τοῦ Χάρου τὸ δρεπάνι

150

καὶ τὸν καθένα ἐθέρισεν, καὶ οὐδὲ ἦτον οὐδ’ ἐφάνη.

Καὶ τὰ φουσσᾶτα τὰ πολλὰ κ’ ἡ δύναμις ἡ τόση

καὶ ὁ βιὸς δὲν ἐδυνήθηκεν γιὰ νὰ τοὺς ἐγλυτώσῃ·

καὶ τὰ πολλὰ πλευσίματα πὀγίνετον ὁ στόλος,

ποὺ ἀκούοντά τον ἔτρεμε κ’ ἔφευγε ὁ κόσμος ὅλος,

155

ποσῶς δὲν τοὺς ἐβόηθησαν νὰ μὲν ἐλθοῦν ’ς τὸν ᾍδη,

ἀμμ’ ἤλθασιν καὶ κείτονται μὲ τοὺς λοιποὺς ὁμάδι.

Ποῦ εἶναι οἱ πολέμοι πὄκαμαν κ’ οἱ νῖκες ποὺ νικῆσαν,

καὶ τώρα δὲν γνωρίζονται νὰ εἰπῇ τινὰς τὸ ποιοί ’σαν!

Δὲν εἶναι αὐτοὶ τοὺς ἔτρεμεν ὁ κόσμος κ’ ἡ οἰκουμένη,

160

καὶ πῶς ἐκαταστάθησαν γυμνοὶ καὶ ἀραχνιασμένοι;

Ποῦ ἐσβήσθησαν οἱ αὐθεντιές, ποῦ εἶναι τὰ μεγαλειά τους,

ποῦ ἐγίνησαν οἱ σάρκες τους, ποὺ ἐπέσαν τὰ μαλλιά τους;

Γυμνὰ κεφάλια ’πέμειναν καὶ κόκκαλα κομμάτια,

φόβος καὶ τρόμος φαίνονται τὸ στόμα καὶ τὰ μάτια!

165

Καὶ τ’ ἄλλα μέλη τοῦ κορμιοῦ ποιός νὰ τ’ ἀποχωρίσῃ,

τό ’να ’πὸ τ’ ἄλλο καθαρὰ νὰ ἰδῇ καὶ νὰ γνωρίσῃ;

Ποῦ εἶναι οἱ ἐλπίδες πὄλπιζαν, τὰ θάρρη πὀθαρροῦσαν,

τὰ βούλοντα νὰ κάμουσιν κ’ ἔλεγαν κ’ ἐμετροῦσαν;

πῶς ἦτον νὰ τ’ ἀφήσουσιν, πῶς δὲν τὰ κατωρθῶσαν,

170

σὰν δούλους πῶς τοὺς ἤφεραν ἐδῶ καὶ τοὺς ἐχῶσαν;

Θάνατε, πῶς τὸ ἐτόλμησες ; Χάρο, πῶς τὸ θυμήθης;

τὴν δύναμίν τους τὴν πολλὴν πῶς δὲν τὴν ἐφοβήθης;

Καὶ ἂν ἔναι ὅτι τοὺς βασιλεῖς δὲν βλέπεις νὰ προσέχῃς,

τοὺς ἄλλους τοὺς ἐπίλοιπους πῶς πρέπει νὰ τοὺς ἔχῃς;

175

Ἐπεὶ λοιπὸν ’ς τοὺς βασιλεῖς μὲ τέτοιαν τόλμην πάγεις,

ὅλους, ὡσὰν ἐβλέπομεν, βούλεσαι νὰ μᾶς φάγῃς!

Ὀϊμέ, καὶ πῶς νὰ κάμωμεν, πῶς νὰ σὲ λυτρωθοῦμεν,

τί γιατρικὸν νὰ εὑρίσκαμεν νὰ μὲν σὲ φοβηθοῦμεν;

Εἰς τὲς πληγές σου, ὡς λέγουσιν, δὲν βρίσκεται βοτάνι,

180

καὶ ὅποιον λαβώσῃς παρευθὺς χρειά ’ναι γιὰ ν’ ἀποθάνῃ.

Λοιπὸν ποῦ νὰ ’σφαλίστημαν νὰ μὲν παραδοθοῦμεν,

καὶ τὶ ἄρματα νὰ βρίσκαμεν γιὰ νὰ διαφεντευθοῦμεν;

Σὰν ποῦ νὰ καταφύγωμεν, μήπως καὶ οὐδὲν μᾶς εὕρῃς,

ἀλλὰ καὶ γῆν καὶ θάλασσαν ἐσὺ ὅλην τὴν ἠξεύρεις!

185

Κ’ ἐκεῖ ὅπου ψήνει τὸ ψωμὶν ὁ ἥλιος, σὰν τὸ λέγουν,

ὅσοι εἶν’ ἐκεῖ πάντ’ ἀπὸ σὲ νύκτα κ’ ἡμέραν κλαίγουν.

Δὲν ἔχει ὁ κόσμος ποὔπετε κανένα καταφύγι,

ποὺ νὰ πορέσῃ νὰ κρυφθῇ ἄνθρωπος, νὰ σοῦ φύγῃ,

οὐδὲ σκουτάρια ἢ ἄρματα ποὺ νὰ μᾶς διαφεντέψουν

190

καὶ τέχνη ὁποὺ σαγίττες σου ’ς ἐμᾶς νὰ μὲν κοντέψουν.

[401]

Ἐδῶ ’ναι ἡ μετάνοια, τὲς ἁμαρτιὲς νὰ λύσουν

καὶ νά ’βρουσιν συγχώρησιν, ἂν μόνον τὸ θελήσουν.

Πρὸ πάντων τ’ ἁμαρτήματα καὶ τὰ κακὰ ν’ ἀφήσουν

καὶ τὴν ἀκόλαστον ζωήν, τὴν πρώτην, νὰ πενθήσουν,

405

θυμούμενοι τὲς ἁμαρτιές, τὰ δάκρυα τους νὰ τρέχουν

καὶ κάθε νύκτα, ὡς τὸν Δαυΐδ, τὸ στρῶμα τους νὰ βρέχουν.

Καὶ ὅσα περισυνάξασιν ἄδικα, νὰ τὰ στρέψουν,

πτωχούς, γυμνούς, ἀδύνατους καὶ ὀρφανὰ νὰ θρέψουν·

τοὺς ἀχαμνοὺς καὶ ἀσθενεῖς νὰ δώσουν νὰ γιατρέψουν,

410

τοὺς πάντας, κατὰ δύναμιν καὶ ὡς πρέπει, νὰ λατρέψουν,

καὶ νὰ στραφοῦν πρὸς τὸν Θεόν, ἀπὸ καρδιᾶς νὰ κλαύσουν,

καὶ τότε ἂς εἶναι θαρρετοὶ καὶ αὐτοὶ ὅτι ν’ ἀπολαύσουν.

Ἂς κράζουν τό: Ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησόν μας,

κατὰ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, σῶσον, συγχώρησόν μας.

415

Μηδὲν μνησθῇς ἁμαρτιῶν τῶν ἐκ νεότητός μας,

ἀλλ’, ὡς Θεὸς φιλάνθρωπος, τὴν λύσιν τούτων δός μας.

Ἐλέησον ὡς τὸν ληστήν, σῶσον μας ὡς τὴν πόρνη,

ὅτι ἐν ματαιότητι ἐξέλιπον οἱ χρόνοι.

Τὲς ἐντολὲς ἀφήκαμεν καὶ τὰ προστάγματά σου·

420

ποτὲ δὲν ἐπορεύθημαν εἰς τὰ θελήματά σου.

Κακῶς ἐδαπανήσαμεν, Δέσποτα, τὸν καιρόν μας,

νῦν δὲ ἐπιστρεφόμενοι, βοῶμεν: Οἴκτιρόν μας·

ἐν τῷ καιρῷ τοῦ γήρους μας μηδὲν μᾶς ἀπορρίψῃς,

τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν μηδὲν τὸ ἀποκρύψῃς.

425

Ἐλάβωσέν μας ὁ ἐχθρός, κ’ ἐσὺ νὰ μᾶς γιατρέψῃς,

τὴν θεραπειάν σου θέλομεν, μηδὲν μᾶς ἀποστρέψῃς.

Τὰ τραύματά μας τὰ πολλὰ ποιός νὰ τὰ θεραπέψῃ,

ἂν ἡ φιλανθρωπία σου βοήθειαν δὲν μᾶς πέψῃ;

Πληγὲς εἶναι θανάσιμες καὶ ποιοί τὲς ἐγνωρίζουν,

430

τί γιατρικὰ νὰ κάμουσιν καὶ ποιά βοτάνια χρῄζουν;

Μόνον Ἐσύ, ὡς ἰατρὸς ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων,

ὁ Πλάστης καὶ δημιουργὸς ἁπάντων  τῶν κτισμάτων,

δέξε μας ἐπιστρέφοντας, δέξε μετανοοῦντας,

δέξε μας ὡς τὸν Ἄσωτον, ἐπιστροφὴν αἰτοῦντας,

435

πρεσβείαις τῆς πανάγνου Σου μητρὸς καὶ τῶν ἁγίων

ἁπάντων ταῖς δεήσεσι· καὶ γὰρ τῶν ἐπιγείων

καὶ τῶν προσκαίρων, Δέσποτα, μέριμναν οὐ ποιοῦμαι,

τὴν γὰρ φρικτὴν καὶ φοβερὰν ἡμέραν ἐνθυμοῦμαι,

ὅταν καθίσῃς ὡς Κριτὴς κρῖναι τοὺς ἀπ’ αἰῶνος,

440

οὓς πάντας ὑπερβέβηκα ταῖς ἁμαρτίαις μόνος.

Διὸ κἀγὼ προσπίπτω Σοι, Θεέ, μετὰ δακρύων·

δέξε μου τὴν ἐπιστροφήν, ὡς πρὶν τῶν Ἀσσυρίων.

Αὐτὰ ποὺ λέγω, ἄνθρωπε, ἂν κάμνῃς καὶ νὰ λέγῃς

κ’ ἡμέρα – νύκτα πάντοτε πρὸς τὸν Θεὸν νὰ κλαίγῃς

445

καὶ νὰ ζητῇς συγχώρησιν, θέλει σοῦ συμπαθήσει,

καὶ ἀμέτοχον εἰς τὰ ζητεῖς οὐδὲν σὲ θέλει ἀφήσει,

’τι ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὰ σφάλματά σου,

καὶ δράμε πρὸς τὸν ἰατρόν, δεῖξε τὰ τραύματά σου.

Γυμνώσου, μὴ τὸν ντρέπεσαι νὰ δείξῃς τὸ κορμί σου,

450

ὅτι ἐντροπὴ δὲν ἔναι αὐτό, μᾶλλο ’ναι καὶ τιμή σου.

Εἰπέ του τὰ λαβώματα καὶ δεῖξε τὲς πληγές σου,

ἐξαγορεύσου τὰ κακὰ κ’ εἶπε τὲς ἁμαρτιές σου·

φώναξε τὴν ἀσθένειαν σου, μολόγα τὴν αἰτιάν σου,

ἂν ἔναι ὅτι ἔχεις ὄρεξιν νὰ λάβῃς τὴν ὑγειάν σου.

455

Ποὺ κρύβει τὴν ἀσθένειαν του, γιατρειὰν ’ς αὐτὴν δὲν βρίσκει,

καὶ τέλος πάντων μετ’ αὐτήν, σὰν λέγουν, ἀποθνῄσκει.

Λέγε τὲς ἁμαρτίες σου καὶ νὰ σὲ δικαιώσῃ

καὶ τὴν αἰώνιον ζωὴν ὕστερον νὰ σοῦ δώσῃ.

Τοῦτο ὁ Προφήτης λέγει το καὶ, ἐὰν οὐδὲν τὸ ξεύρῃς,

460

ἀνάγνωσε τὸν Ἠσαΐαν, πάραυτα νὰ τὸ εὕρῃς.

535

Γιατὶ ἄνθρωπος ὅντα πεινᾷ κ’ εὕρῃ φαγί, χορταίνει

καὶ ὁποὺ διψᾷ κ’ εὕρῃ ποτόν, ἡ δίψα του διαβαίνει,

ἄνθρωπον δὲ φιλάργυρον καὶ ποιός νὰ τὸν χορτάσῃ;

Ὅλα τοῦ κόσμου νά ’παιρνε, δὲν τό ’χω νὰ σωπάσῃ.

Ἂν ἔβρεχεν ἀπάνω τους χρυσάφι ὡσὰν χαλάζι,

540

πάλι ἀπὸ τὴν ἐπιθυμιὰν τοῦ πλούτου δὲν σκολάζει.

Ἂν περπατῇ, ἂν κάθηται καὶ νύκτα ὅντα κοιμᾶται,

ἄλλο οὐδὲν συλλογίζεται, μόνον χρυσὸν θυμᾶται,

καὶ αὐτοῦ ἔναι ὁ νοῦς τους πάντοτε καὶ αὐτὴ ἔναι ἡ ἐπιθυμιά τους,

καὶ αὐτὰ ποὺ κάμνουν οἱ γονεῖς μαθαίνουν τὰ παιδιά τους.

545

Καὶ μέσον τούτου ὁ θάνατος φθάνει· καὶ τί ἐκερδίσαν;

μόνον τὰ βάρη τῆς ψυχῆς· καὶ τ’ ἄλλα ἐδῶ τ’ ἀφῆσαν.

Καὶ αὐτοῦ τελειώνει ὁ κόπος τους κ’ ἡ ἀγανάκτησίς τους

εἰς κόλασιν αἰώνιον καὶ καῦσιν τῆς ψυχῆς τους.

Καὶ γιὰ μικρὴν ἀπόλαυσιν, ποὺ ἦτον καὶ αὐτὴ μὲ κόπον,

550

ὑπῆγαν εἰς τὸν Τάρταρον καὶ τοῦ κλαθμοῦ τὸν τόπον

καὶ ’ς σκότος ἀτελεύτητον, ἐκεῖ νὰ κατοικοῦσι,

πρᾶγμα φρικτὸν καὶ φοβερὸν ’ς ἄνθρωπον νὰ τ’ ἀκούσῃ.

Καὶ ἐμεῖς λοιπὸν τί ἐβλέπομεν; πᾶσα ταχὺ βραδυάζει

καὶ ὥραν τὴν ὥραν τὴν ζωὴν ὁ χρόνος τὴν ξοδιάζει·

555

καθὴν ἡμέραν τὸ κορμὶ γροικοῦμεν ’τι ἀχαμνίζει

καὶ ἀπ’ ἄλλο αὐτὸ δὲν γίνεται, μόνε ἡ ζωὴ ἐγκρεμνίζει.

Ἐπῆρεν τὸν κατήφορον καὶ ποιός νὰ τὴν γυρίσῃ;

’Σ αὐτὸ ἄνθρωπος δὲν δύνεται νὰ μᾶς παρηγορήσῃ,

μόνον αὐτὸς ὁ Ποιητής· ἀλλ’ οὐδ’ αὐτὸς τὸ θέλει

560

’ς τὴν πρώτην τάξιν νὰ στραφοῦν τοῦ σώματος τὰ μέλη.

Γιατὶ τὸ μάκρος  τοῦ καιροῦ τὰ πάντα παλαιώνει,

καὶ ὁ χρόνος ὅλα φθείρει τα, δὲν τὰ ξανανεώνει,

καὶ αὐτὸ ἔναι πρόσταγμα Θεοῦ· πᾶσ’ ἕνας τὸ γνωρίζει,

’τι ἡ μέρα τούτη ἡ σημερινὴ ’ς τὸν κόσμον δὲν γυρίζει.

565

’Επέρασεν καὶ ἄλλη ἔφθασεν, καὶ αὐτὴ πάλι διαβαίνει,

καὶ μιὰ τὴν ἄλλην φθάνοντα ὁ χρόνος μᾶς παγαίνει·

καὶ μέσον τούτου οἱ ἄνθρωποι γεροῦσιν καὶ παλιώνουν,

παγαίνοντα εἰς ἀφανισμόν, οἱ μέρες τους τελειώνουν.

Ἐπεὶ λοιπὸν γνωρίζομεν λοξὰ περιπατοῦμεν,

570

πρέπει νὰ τὴν ἀφήσωμεν τὴν στράταν ποὺ κρατοῦμεν,

καὶ ἄλλην ὁδὸν νὰ πιάσωμεν, ’τι αὐτὴ ἔναι πλανεμένη

καὶ ὅσοι τὴν ἀπεράσουσιν βρίσκονται κομπωμένοι,

καλὰ καὶ φαίνεται πλατειὰ κ’ ἴσα, καθὼς μᾶς δείχνει,

ἀλλ’ ὅσοι τὴν περάσουσιν εἰς τὸν βυθὸν τοὺς ρίχνει.

575

Καὶ αὐτὴ ὁποὺ δείχνει ἐδῶ πλατεά, ἐκεῖ στενοχωροῦνται

ὅσοι τὴν ἐπεράσασιν, καὶ κλαίουσιν καὶ λυποῦνται,

πὼς γιὰ μικρὴν ἀπόλαυσιν ἀφῆκαν τὴν μεγάλην

κ’ ἐχάσασιν τὴν μιὰν ζωήν, στεροῦνται καὶ τὴν ἄλλην.

Πλατεῖα καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς τῆς ἀπωλείας

580

καὶ τεθλιμμένη καὶ στενὴ ἔναι τῆς βασιλείας,

καὶ αὐτὴ ὁποὺ δείχνει δύσκολος, στενὴ καὶ τεθλιμμένη,

ὅσοι περάσουν ἀπ’ αὐτὴν μνέσκουν εὐλογημένοι

καὶ βασιλείας οὐρανῶν γίνονται κληρονόμοι,

καθὼς τὸ θέλ’ ἡ ἐκκλησιά, τῶν χριστιανῶν οἱ νόμοι.

585

Καὶ ὅσοι περάσουν τὴν πλατεὰν εἰς κόλασιν παγαίνουν

καὶ σκότος τὸ αἰώνιον, καὶ πλέο τους δὲν ἐβγαίνουν,

διότι ἐκεῖ κολάζονται μετὰ τοῦ διαβόλου

καὶ τῶν ἀγγέλων τῶν αὐτοῦ καὶ συνεδρίου ὅλου.

Σὺ δέ, Θεὲ φιλάνθρωπε, ταύτης τῆς καταδίκης

590

καὶ φοβερᾶς κολάσεως ρῦσαι με πρὸ τῆς δίκης,

μὴ γένωμαι κατάβρωμα καὶ σπάραγμα τοῦ λύκου

τοῦ νοητοῦ καὶ δράκοντος, ἐχθροῦ καὶ ἀντιδίκου.

Εἰ γὰρ καὶ ἁμαρτάνομεν, Δέσποτα, καθ’ ἑκάστην,

ἀλλὰ κ’ Ἐσὲ δοξάζομεν δημιουργὸν καὶ πλάστην

595

καὶ εὐεργέτην τῶν καλῶν καὶ ρύστην τῶν κινδύνων·

διὸ ἀξίωσον τυχεῖν τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων

καὶ τῆς εὐκταίας Σου φωνῆς: Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι

τὴν βασιλείαν λάβετε, ἥτις ἡτοιμασμένη

ὑμῖν πρὸ κόσμου κτίσεως ἐστίν, καὶ κληρονόμους

600

αὐτῆς ὑμᾶς ποιοῦμαι νῦν· πιστοὺς γὰρ οἰκονόμους

εὗρον ὑμᾶς καὶ βοηθοὺς ἀεὶ  τῶν δεομένων,

γυμνῶν, πεινώντων, ἀσθενῶν καὶ τῶν ἀδικουμένων

καὶ πρὸς τοὺς ἐν ταῖς φυλακαῖς πᾶσαν παραμυθίαν

ἐδείξατε καὶ πρόνοιαν, σπουδὴν καὶ προθυμίαν.

605

Καὶ δι’ αὐτὸ τὰς ἀμοιβὰς τῶν πράξεων καὶ κόπων

ἐκείνων νῦν λαμβάνετε· καὶ δεῦτε εἰς τὸν τόπον

τῆς βασιλείας καὶ τρυφῆς καὶ δόξης ἀκηράτου

καὶ αἰωνίων ἀγαθῶν Θεοῦ τοῦ ἀοράτου.

Ὧν γένοιτο ἐπιτυχεῖν ἡμᾶς, τῇ μεσιτείᾳ

610

τῆς παναμώμου Σου μητρὸς καὶ Σοῦ φιλανθρωπίᾳ.

Σὺ δέ, παρθένε Δέσποινα, ἡ τὸν Θεὸν τεκοῦσα,

ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν υἱὸν μὴ παύσῃ δυσωποῦσα.

Σὲ γὰρ κεκτήμεθ’, ἄχραντε, σκέπην καὶ προστασίαν,

καὶ διὰ Σοῦ πρὸς τὸν Θεὸν ἔχομεν παρρησίαν,

615

πρὸς Ὅν, ἁγνή, ἱκέτευε ὑπὲρ τῶν Σὲ ὑμνούντων,

ὅπως ρυσθείημεν δεινῶν ἀεὶ περιστοιχούντων.

Τὸ πρῶτον φύλλον, πρόσεχε, ἄγραφον νὰ τ’ ἀφήσῃς

καὶ τάφον ἕνα δολερὸν ’ς αὐτὸ νὰ ζωγραφίσῃς,

νὰ γέμῃ  στιάτα ἀνθρωπινά· καὶ γύρω ἂς στέκουν πλῆθος

620

ἄνδρες, γυναῖκες, λυπηρὰ καὶ μὲ θλιμμένον ἦθος.

Καὶ ὀλίγο ἀπάνω ἂς στέκεται ὁ Χάρος καὶ ἂς βαστάζῃ

τῶν τριῶν λογῶν τὰ ἄρματα, ἐκεῖνα ποὺ μᾶς σφάζει:

τὸ δρέπανον καὶ τὸ σπαθί, δοξάρι μὲ σαγίττες,

καὶ ὀμπρός του ἂς εἶναι κεφαλές, καὶ ἂς δείχνῃ ὅτι πατεῖ τες.

625

Καὶ τοὺς στίχους ὅπου βάνω,

γράψε ἀπὸ τὸν Χάρ’ ἀπάνω:

Ἄνθρωποι, μὴ θαυμάζετε, ξεύροντα ’τ’ εἶμ’ ἐχθρός σας

κ’ ἡμέρα – νύκτα πάντοτε δὲν λείπω ’χ τὸ πλευρό σας,

μὲ πάντα τρόπον θέλοντα ’χ τὸν κόσμον νὰ σᾶς βγάλω,

630

’τι αὐτοῦ ὁποὺ κείτονται καὶ αὐτοὶ βιάζομαι νὰ σᾶς βάλω.

Οὕτως γὰρ ἔνι πρόσταγμα καὶ ὁρισμὸς Κυρίου,

διὰ τὴν πλάνην τοῦ Ἀδὰμ καὶ δόλον τοῦ θηρίου.

                            Τέλος
Ἒν ἔτει, ͵α^ω φ^ω κ^ω, ἐν μηνὶ Μαΐῳ ε^η — Κορώνῃ.