Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη

Συγγραφέας: Καρτάνος Ιωαννίκιος  

Πρόκειται για ένα πεζό, διδακτικό, εκλαϊκευτικό έργο, αποτελούμενο από μεταφράσεις αποσπασμάτων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης στη λαϊκή/νεοελληνική γλώσσα, εξέχον δείγμα του εκκλησιαστικού δημώδους λόγου, γραμμένο τη δεκαετία του 1530. Τα θέματα των δύο ιερών κειμένων, που καλύπτουν το μισό περίπου βιβλίο, διανθίζονται με σχολιασμούς και άλλες διηγήσεις, καθώς, κοντά στη θρησκευτική διδασκαλία, περιλήφθηκαν θέματα ιστορίας, χρονογραφίας, εγκυκλοπαιδικά, αλλά και θέματα καθημερινής πρακτικής. Οι πηγές τού έργου είναι ένα ιταλικό λαϊκό βιβλίο, έργα εκκλησιαστικής γραμματείας και χρονογραφικά κείμενα.

• 

  Ο πρόλογος της έκδοσης του 1549.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου (επιμ.), Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 36.  

  

  Η προμετωπίδα της έκδοσης του 1536.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου (επιμ.), Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 34.  

  

  Η προμετωπίδα της έκδοσης του 1549.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου (επιμ.), Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 35.  

  

  Η προμετωπίδα της έκδοσης του 1556.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου (επιμ.), Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 38. 

  

  Η προμετωπίδα της έκδοσης του 1567.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου (επιμ.), Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 39.  

  

  Αλχημική προσέγγιση των τεσσάρων χυμών σε σχέση με τα τέσσερα στοιχεία και τα ζώδια, εικονογράφηση στο βιβλίο Το Πέμπτο Στοιχείο του Leonhart Thurneiss, 1574.
  Πηγή: Wikimedia Commons      

  

  Εποχές, τέσσερα στοιχεία και ανθρώπινοι χαρακτήρες, μικρογραφία από το έργο του Αγίου Ισίδωρου της Σεβίλλης (6ος-7ος αιώνας) Περί της φύσεως των πραγμάτων/De natura rerum.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Giuseppe Arcimboldo, Τα τέσσερα στοιχεία/The Four Elements, 1566.
  Σειρά πινάκων που αναπαριστούν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Η Φωτιά και το Νερό εκτίθενται στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη, η Γη ανήκει σε ιδιωτική συλλογή και ο Αέρας υπάρχει μόνο σε αντίγραφα.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Louis Finson, Αλληγορία για τα τέσσερα στοιχεία/Allegory of the Four Elements, 1611, ελαιογραφία σε καμβά, μέρος ιδιωτικής συλλογής.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Cornelis Schut, Νερό (Τα τέσσερα στοιχεία)/Water (The four elements), 1612-1655, χαλκογραφία, Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Cornelis Schut, Αέρας (Τα τέσσερα στοιχεία)/Air (The four elements), 1612-1655, χαλκογραφία, Μουσείο Rijksmuseum, Άμστερνταμ.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Joachim Beuckelaer, Τα τέσσερα στοιχεία: Φωτιά/The Four Elements: Fire, ελαιογραφία σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου.
  Πηγή: Wikimedia Commons

  

  Joachim Beuckelaer, Τα τέσσερα στοιχεία: Νερό/The Four Elements: Water, ελαιογραφία σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Τέσσερα στοιχεία, εποχές και Ζώδια, μικρογραφία από αγγλικό μεσαιωνικό χειρόγραφο του 11ου αιώνα.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Γκραβούρα από το βιβλίο Viridarium chymichum του D. Stolcius von Stolcenberg, Φρανκφούρτη 1624. Από αριστερά προς τα δεξιά: Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Vincent van Gogh, Έναστρη Νύχτα/Starry Night, 1889, ελαιογραφία σε καμβά, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Edvard Munch, Ο Ήλιος/The Sun, 1910-1911, Μουσείο Munch, Όσλο, Νορβηγία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Samuel Palmer, Η Πανσέληνος του Φθινοπώρου/The Harvest Moon, περ. 1833, λάδι σε χαρτί απλωμένο σε ξύλο, Κέντρο του Yale για τη Βρετανική Τέχνη, Connecticut, ΗΠΑ.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Caspar David Friedrich, Δύο άντρες ατενίζουν το φεγγάρι/Two Men Contemplating the Moon, 1819-1820, λάδι σε καμβά, Πινακοθήκη New Masters, Δρέσδη, Γερμανία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Samuel Palmer, Ένας βοσκός και το κοπάδι του κάτω από το φεγγάρι και τα αστέρια/A Shepherd and his Flock under the Moon and Stars, 1827, Κέντρο του Yale για τη Βρετανική Τέχνη, Connecticut, ΗΠΑ.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  William Morris, Ο άγγελος της νύχτας κρατάει το φεγγάρι που μικραίνει/Night Angel Holding a Waning Moon, 1857-1869, υδατογραφία, μελάνι, γραφίτης και κολλάζ σε χαρτί, Μουσείο Καλών Τεχνών, Houston, ΗΠΑ.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Χάρτης της Σελήνης από το έργο Selenographia του αστρονόμου Johannes Hevelius, 1645.
  Πηγή: Wikimedia commons  

  

  Edvard Munch, Ο Ήλιος/The Sun, 1910-1911, Μουσείο Munch, Όσλο, Νορβηγία.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Ο ήλιος, οι πλανήτες, οι άγγελοι και ο ουράνιος θόλος, ξυλογραφία χρονολογημένη το 1475.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Σχέδιο που αποδίδεται στον Albrecht Dürer. Ο ήλιος και το φεγγάρι, από το βιβλίο του Hartmann Schedel  Nuremberg chronicle, 1493.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Jean-Baptiste Theodon (1646-1713), Ο Θρίαμβος της Πίστης ενάντια στην Ειδωλολατρία/Triumph of Faith over Idolatry, Εκκλησία των Ιησουιτών, Ρώμη.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Louis Janmot, Το πέταγμα της ψυχής/The flight of the soul, 1854, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Καλών Τεχνών της Λυόν, Γαλλία.
  Πηγή: Wikimedia Commons      

  

  Ξυλογραφία Αδάμ και Εύας, η οποία  κοσμούσε όλες τις παλιές εκδόσεις του έργου.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου επιμ., Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 162. 

  

  Marc Chagall, Αδάμ και Εύα/Adam & Eve.
  Πηγή: Pinterest    

  

  Lucas Cranach, Η πτώση του ανθρώπου/Fall of man, 1537.
  Πηγή: Pinterest      

  

  Λεπτομέρεια βυζαντινού μωσαϊκού με τον Αδάμ και την Εύα, τέλη 5ου-αρχές 6ου αι. μ.Χ., Μουσείο Τέχνης του Cleveland.
  Πηγή: The Cleveland Museum of Art     

  

  Lucas Cranach ο Πρεσβύτερος, Αδάμ και Εύα/Adam & Eve, 1526, λάδι σε ξύλο, Ινστιτούτο Τέχνης Courtauld, Λονδίνο.
  Πηγή:  Wikimedia Commons       

  

  Peter Paul Rubens, Η πτώση του ανθρώπου ή Αδάμ και Εύα/The Fall of Man or Adam and Eve, 1628-1629, ελαιογραφία σε καμβά, Μουσείο Prado, Μαδρίτη.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Marcantonio Raimondi, Αδάμ και Εύα/Adam and Eve, περ. 1512-1514, γκραβούρα, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.
  Πηγή:  The Metropolitan Museum of Art       

  

  Lucas Cranach ο Πρεσβύτερος, Ο Αδάμ και η Εύα στον Κήπο της Εδέμ/Adam and Eve in The Garden of Eden, 1520-1525. Η Εύα προσφέρει το μήλο στον Αδάμ, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Soumaya, Mexico city.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Masaccio, Η αποβολή του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο/The Expulsion Of Adam and Eve from Eden, πριν και μετά την αποκατάσταση, νωπογραφία στη Βασιλική Santa Maria del Carmine, Φλωρεντία.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Giovanni di Paolo, Η Δημιουργία του Κόσμου και η εκδίωξη από τον Παράδεισο/The Creation of the World and the Expulsion from Paradise, 1445, τέμπερα και χρυσογραφία σε ξύλο, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.
  Πηγή:  Wikimedia Commons  

  

  Λεπτομέρεια από το τρίπτυχο Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων/The Garden of Earthly Delights του Hieronymus Bosch. Απεικονίζεται ο προενσαρκωμένος Χριστός να ευλογεί την Εύα πριν αυτή παρουσιαστεί στον Αδάμ, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Prado, Μαδρίτη.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  William Blake, Ο Αδάμ και η Εύα βρίσκουν το σώμα του Άβελ/The Body of Abel Found by Adam and Eve, 1826, μελάνι, τέμπερα και χρυσογραφία σε ξύλο, Πινακοθήκη Tate, Λονδίνο.
  Πηγή:  Wikipedia    

  

  Tiziano, Κάιν και Άβελ/Cain and Abel, 1542-1544, λάδι σε καμβά, Βασιλική της Santa Maria della Salute, Βενετία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Jose Vergara, Κάιν και Άβελ/Cain and Abel, 18ος αιώνας, λάδι σε καμβά, Μουσείο Καλών Τεχνών Βαλένθιας, Ισπανία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Albrecht Dürer, Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ/Cain Killing Abel, 1511, ξυλογραφία, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης, Ουάσινγκτον.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Daniele Crespi, Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ/Cain Killing Abel, 1618-1620, ελαιογραφία σε καμβά, ανήκει σε ιδιωτική συλλογή.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Pietro Novelli, Κάιν και Άβελ/Cain and Abel, πρώτο μισό 17ου αιώνα, ελαιογραφία σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Αρχαίας Τέχνης, Ρώμη.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Carl Poellath, Κάιν και Άβελ/Kain i Abel, 1886 ή και νωρίτερα.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Gaetano Gandolfi, Κάιν και Άβελ/Cain and Abel, 18ος αιώνας, μαύρη και άσπρη κιμωλία σε καφέ χαρτί.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  William-Adolphe Bouguereau, Το Πρώτο Πένθος/The First Mourning, 1888. Ο Αδάμ και η Εύα θρηνούν για τον θάνατο του Άβελ, λάδι σε καμβά, Εθνικό Μουσείο Καλών Τεχνών του Μπουένος Άιρες.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Peter Paul Rubens, Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ/Cain slaying Abel, 1608-1609, λάδι σε ξύλο, Ινστιτούτο Τέχνης Courtauld, Λονδίνο.
  Πηγή:  Wikimedia Commons     

  

  Henri Vidal, Κάιν/Cain, 1896. Το γλυπτό, που παρουσιάζει τον Κάιν μετανιωμένο για την αδελφοκτονία, βρίσκεται στον Κήπο του Κεραμεικού (Tuileries Gardens), στο Παρίσι. 
  Πηγή:  Wikimedia Commons

  

  Raffaellino Bottalla, Συνάντηση Ησαύ και Ιακώβ/Meeting between Esau and Jacob, μεταξύ 1636 and 1641, λάδι σε καμβά, Μουσεία Καπιτωλίου, Ρώμη.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Matthias Stom, Ησαύ και Ιάκωβος/Esau and Jacob, δεκαετία του 1640, λάδι σε καμβά, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Gerrit Willemsz Horst, Ο Ισαάκ ευλογεί τον Ιακώβ/Isaac blessing Jacob, 1638, λάδι σε καμβά, Πινακοθήκη Dulwich, Λονδίνο.
  Πηγή: Wikimedia Commons

  

  Peter Paul Rubens, Η συμφιλίωση Ιακώβ και Ησαύ/The Reconciliation of Jakob and Esau, 1624, λάδι σε ξύλο, Σκωτσέζικη Εθνική Πινακοθήκη, Εδιμβούργο.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Francesco Hayez, Ησαύ και Ιακώβ συμφιλιώνονται/Esau and Jacob reconcile, 1844, ελαιογραφία σε καμβά, Πινακοθήκη Tosio Martinengo, Μπρέσια, Ιταλία.
  Πηγή:  Wikimedia Commons      

  

  Λεπτομέρεια μικρογραφίας του François Maitre, με θέμα τη γέννηση Ισαύ και Ιακώβ, περ. 1475-1480, Μουσείο Meermanno, Χάγη, Ολλανδία.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Gustave Doré, Ο Μωυσής σπάζει τις πλάκες της Διαθήκης/Moses Breaks the Tables of the Law, από αγγλική έκδοση της Βίβλου, Λονδίνο 1866.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Rembrandt, Ο Μωυσής με τις Δέκα Εντολές/Moses with the Ten Commandments, 1659, ελαιογραφία σε καμβά, Πινακοθήκη Βερολίνου (Gemäldegalerie).
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Michelangelo, Μωυσής/Moses, γλυπτό στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στις αλυσίδες (San Pietro in Vincoli), Ρώμη.
  Πηγή: Wikimedia Commons      

  

  Philippe de Champaigne, Ο Μωυσής με τις Δέκα Εντολές/Moses with the Ten Commandments, 1648, ελαιογραφία σε καμβά, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Ο Μωυσής και οι Δέκα Εντολές, ξυλογραφία που κοσμούσε όλες τις παλιές εκδόσεις του έργου.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου επιμ., Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 270. 

  

  Η Μάχη της Ισσού, ο Αλέξανδρος αντιμετωπίζει τον Δαρείο Γ΄ Κοδομανό, ψηφιδωτό (περ. 100 π.Χ.) στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.
  Πηγή: Σαν σήμερα   

  

  Λεπτομέρεια μικρογραφίας από ελληνικό χειρόγραφο του «Μυθιστορήματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου» (14ος αιώνας). Εικονίζονται σκηνές από τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι οποίες τεχνοτροπικά ακολουθούν την τάση της ύστερης βυζαντινής περιόδου (1204-1453).
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Λεπτομέρεια από το προηγούμενο ψηφιδωτό (περ. 100 π.Χ.) της Μάχης στην Ισσό, που εστιάζει στον Αλέξανδρο, Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης, Ιταλία.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Charles le Brun, Το πέρασμα του Γρανικού/La Passage du Granique, 1665, λάδι σε καμβά, Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Jan Brueghel ο Πρεσβύτερος, Η μάχη των Γαυγαμήλων/The Battle of Gaugamela, 1602, ελαιογραφία σε καμβά, Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.
  Πηγή: Wikimedia Commons        

  

  Francesco Fontebasso, Ο Μυστικός Δείπνος/The Last Supper, 1762, ελαιογραφία σε καμβά, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Jacopo Bassano, Μυστικός Δείπνος/Last Supper, περ. 1546, ελαιογραφία σε καμβά, Πινακοθήκη Borghese, Ρώμη.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Hans Holbein ο Νεότερος, Ο Μυστικός Δείπνος/The Last Supper, 1524-1525, Μουσείο Kunst, Βασιλεία, Ελβετία.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Leandro Bassano, Ο Μυστικός Δείπνος/The Last Supper, περ. 1578, λάδι σε καμβά, εκκλησία Santa Maria Formosa, Βενετία.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Tintoretto, Ο Μυστικός Δείπνος/The Last Supper, μεταξύ 1592-1594. Χαρακτηριστική η διαφοροποίηση στην τεχνοτροπία αλλά και στον αριθμό των προσώπων. Ελαιογραφία σε καμβά, Βασιλική San Giorgio Maggiore, Βενετία.
  Πηγή: Wikimedia Commons      

  

  Pseudo-Jacopino di Francesco, Ο Μυστικός Δείπνος/The Last Supper (Ultima Cena), 1325-1330, τέμπερα και χρυσογραφία σε ξύλο, Μουσείο Brooklyn, Νέα Υόρκη.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Pascal Dagnan-Bouveret, Μυστικός Δείπνος/Last Supper, 1896.
  Πηγή: Wikipedia    

  

  Albrecht Dürer, Ο Μυστικός Δείπνος/The Last Supper, 1511, ξυλογραφία που ανήκει, μαζί με 35 άλλες, σε σειρά με τον γενικό τίτλο The Small Passion, Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Βυζαντινό μωσαϊκό του Χριστού να πλένει τα πόδια των μαθητών του, Καθεδρικός Ναός Monreale, Παλέρμο, Ιταλία.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Θεοφάνης ο Κρής (Στρελίτζας), Ο Μυστικός Δείπνος, μέσα 16ου αιώνα. Ο Ιούδας απλώνει τα χέρια να πιάσει φαγητό. Μονή Σταυρονικήτα, Άγιο Όρος, Χαλκιδική.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Ο Χριστός κουβαλώντας τον σταυρό/Christ carrying the cross (1510-1535), έργο που αποδίδεται στον Hieronymus Bosch ή κάποιον μιμητή/οπαδό του. Ο Ιησούς στον δρόμο προς τον Γολγοθά, περιστοιχισμένος από γκροτέσκα πρόσωπα  – στην αριστερή γωνία απεικονίζεται η Βερόνικα με το μανδήλι. Λάδι σε ξύλο, Μουσείο καλών Τεχνών, Γάνδη, Βέλγιο.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Hieronymus Bosch, Ο Χριστός κουβαλώντας τον σταυρό/Christ carrying the cross, περ. 1500, αριστερό πάνελ τρίπτυχου, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum), Βιέννη.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Albrecht Dürer, Το μαντήλι της Βερόνικας/Veil of Veronica, 1513, γκραβούρα με δύο αγγέλους να κρατάνε το μαντήλι, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Ραφαήλ, Ο σπασμός/Lo Spasimo ή Ο Ιησούς κουβαλώντας τον σταυρό/Jesus carrying the cross, 1516. Θέμα του το παραπάτημα του Χριστού και η στιγμή αγωνίας της μητέρας του. Λάδι σε ξύλο, μεταφερμένο σε καμβά, Μουσείο Prado, Μαδρίτη.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Claude Mellan, Το μαντήλι της Βερόνικας/Veronica’s veil, 1649, γκραβούρα, Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, Παρίσι.
  Πηγή:  Wikimedia Commons   

  

  Hans Memmling, Η Βερόνικα κρατώντας το μαντίλι της/Veronica holding her veil, περ. 1470, λάδι σε ξύλο, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης, Ουάσινγκτον.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Lucas Cranach ο Πρεσβύτερος, Η Σταύρωση/The Crucifixion, 1501. Ο Χριστός στο κέντρο και οι δύο ληστές εκατέρωθεν. Λάδι σε ξύλο, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum), Βιέννη.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Σταύρωση/Crucifixion, μεταγενέστερος (1532) πίνακας του Lucas Cranach του Πρεσβύτερου πάνω στο ίδιο θέμα, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Τέχνης Indiannapolis, ΗΠΑ.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Rembrandt, Η Σταύρωση/The Crucifixion, περ. 1635. Το θέμα εδώ δεν παρουσιάζεται με τη συνήθη μετωπική οπτική των περισσότερων έργων. Γραμμική οξυγραφία (χαρακτικό), Künstlerhaus, Βιέννη
   Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Μιχαήλ Άγγελος(;), Σταύρωση/Crucifixion, περ. 1540.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Ξυλογραφία με θέμα την Σταύρωση, που κοσμούσε όλες τις παλιές εκδόσεις του έργου.
  Πηγή: Ελένη Κακουλίδη-Πάνου επιμ., Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 382. 

  

  Anthony van Dyck, Σταύρωση/Crucifixion, περ. 1622, λάδι σε καμβά, Μονή Αγίου Ζαχαρία, Βενετία.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Rogier van der Weyden, Τρίπτυχο της Σταύρωσης/Triptych: The Crucifixion, 1443-1445. Στο δεξιό πάνελ η Αγία Βερόνικα με το μανδήλι. Λάδι σε ξύλο, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum), Βιέννη.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Bernardino Luini, Σταύρωση/Crucifixion, 1530, λάδι σε καμβά, μεταφερμένο από ξύλο, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Michelangelo Cercuozzi, Ο καλός ληστής/The good thief, 1620-1660, λάδι σε σχιστόλιθο, Πινακοθήκη Rosenfeld Rorcini, Λονδίνο.
  Πηγή: Wikimedia Commons      

  

  Tiziano, Χριστός και o καλός ληστής/Christ and The Good Thief, περ. 1566, λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη της Μπολόνιας, Ιταλία.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Hans von Tübingen, Σταύρωση/Crucifixion, περ. 1430. Ο μετανοημένος ληστής στα αριστερά του πίνακα (δεξιά του Χριστού) και ο αμετανόητος στην άλλη πλευρά με έναν δαίμονα από πάνω του. Χρώμα σε ξύλο, Πινακοθήκη Belvedere, Βιέννη.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Ρωσική εικόνα του καλού ληστή στον Παράδεισο, περ. 1560, Κρεμλίνο, Μόσχα.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Μεταβυζαντινή εικόνα με θεολογική αναπαράσταση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια, έργο του Μιχαήλ Δαμασκηνού, 1591, εκτίθεται στο Μουσείο Αγίας Αικατερίνης Σιναϊτών, Ηράκλειο Κρήτης. 
  Πηγή: Wikimedia Commons     

  

  Απεικόνιση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, τοιχογραφία του 18ου αι. στον Ορθόδοξο Ναό Σταυροπόλεως στο Βουκουρέστι.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, με τον Άρειο να απεικονίζεται νικημένος ξαπλώνοντας κάτω από τα πόδια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, Μοναστήρι Μεγάλο Μετέωρο, Μετέωρα, Τρίκαλα.
  Πηγή: Wikimedia Commons   

  

  Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και οι επίσκοποι κρατάνε το Σύμβολο της Πίστεως ή της Νίκαιας, το γνωστό μας «Πιστεύω».
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Vasily Surikov, Η Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας/First Council of Nicea, 1876 ή 1877, ελαιογραφία σε καμβά, Κρατικό Ρωσικό Μουσείο, Αγία Πετρούπολη.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Mihály Munkácsy, Ο Χριστός μπροστά στον Πιλάτο/Christ in front of Pilate, 1881, ελαιογραφία σε καμβά, Μουσείο Déri, Debrecen, Ουγγαρία.
  Πηγή: Wikimedia Commons      

  

  Nikolai Ge, Ποια είναι η αλήθεια; Ο Χριστός μπροστά στον Πιλάτο/What is the truth? Christ before Pilate, 1890, Πινακοθήκη Tretyakov, Μόσχα.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Μικρογραφία χειρογράφου που απεικονίζει τον Πιλάτο να «νίπτει τας χείρας του» με τον Χριστό παρουσιασμένο μπροστά του, περ. 1503-1504, Εθνική Βιβλιοθήκη Ουαλίας, Aberystwyth.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Antonio Ciseri, Ιδού ο άνθρωπος/Ecce homo, 1871. Ο Πιλάτος παρουσιάζει τον μαστιγωμένο Ιησού στον λαό της Ιερουσαλήμ. Λάδι σε καμβά, Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης, Palazzo Pitti, Φλωρεντία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Ο Μέγας Κωνσταντίνος προσφέρει στην Παναγία την οχυρωμένη Κωνσταντινούπολη, λεπτομέρεια από ψηφιδωτό (περ. 100 μ.Χ.) στον ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. 
  Πηγή:  Wikimedia Commons    

  

  Domenico Fetti, Το Μανδήλιον της Βερόνικας/The Veil of Veronica, 1618 ή 1622, λάδι σε ξύλο, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης, Ουάσινγκτον.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Mattia Preti, Η Αγία Βερόνικα με το Μανδήλι/Saint Veronica with the Veil, μεταξύ 1655 και 1660, λάδι σε καμβά, Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες, ΗΠΑ.
  Πηγή:  Wikimedia Commons    

  

  Master of Saint Veronica, Η Αγία Βερόνικα με το Ιερό Μανδήλιο/St. Veronica with the Holy Kerchief, περ. 1420, τέμπερα σε ξύλο, Πινακοθήκη Alte, Μόναχο, Γερμανία.
  Πηγή:  Wikimedia Commons     

  

  Hans Memmling, Η Βερόνικα κρατώντας το μαντίλι της/Veronica holding her veil, περ. 1470, λάδι σε ξύλο, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης, Ουάσινγκτον.
  Πηγή: Wikimedia Commons 

  

  Ο θάνατος του Νέρωνα, γκραβούρα του Englebert Kaempfer (1651-1716).
  Πηγή: Early Church History  

  

  Ο Νέρωνας αποφασίζει να αυτοκτονήσει, χαρακτικό του G, Mochetti πάνω στο σχέδιο του Bartolomeo Pinelli, 1810.
  Πηγή: akg images 

  

  Eduardo Barrón González, Νέρων και Σενέκας, 1904, γλυπτό που ανήκει στο Μουσείο Prado της Μαδρίτης, αλλά εκτίθεται στο Μουσείο Zamora.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Manuel Domínguez Sánchez, Η αυτοκτονία του Σενέκα/El suicidio de Séneca, 1871, ελαιογραφία, Μουσείο Prado, Μαδρίτη.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Konsantin Makovsky, Ο θάνατος του Νέρωνα, 1904, ελαιογραφία σε καμβά, Πινακοθήκη Tretyakov, Μόσχα, Ρωσία.
  Πηγή: Wikimedia Commons  

  

  Henryk Siemiradzki, Οι πυρσοί του Νέρωνα/Nero’s Torches, 1876. Απεικονίζονται πρώιμοι χριστιανοί μάρτυρες που πρόκειται να καούν ζωντανοί ως υπεύθυνοι της μεγάλης φωτιάς της Ρώμης. Εθνικό Μουσείο Κρακοβίας, Πολωνία.
  Πηγή: Wikimedia Commons    

  

  Εξομολόγηση κατά το ορθόδοξο τυπικό.
  Πηγή: Ιερός Ναός Αγίας Σοφίας Νέου Ψυχικού  

  

  Εξομολόγηση νέας γυναίκας ορθόδοξου δόγματος.
  Πηγή: Ιερός Ναός Αγίας Σοφίας Νέου Ψυχικού   

  

  Giuseppe Maria Crespi, Εξομολόγηση/Confession, 1712. Απεικονίζεται ο τρόπος εξομολόγησης των καθολικών, κατά την οποία δεν υπάρχει οπτική επαφή εξομολογούμενου και εξομολογητή. Λάδι σε καμβά, Πινακοθήκη των Παλαιών Δασκάλων (Gemäldegalerie Alte Meister), Δρέσδη, Γερμανία.
  Πηγή: Wikimedia Commons     

• Δε βρέθηκαν βίντεο
• Δε βρέθηκε ακουστικό περιεχόμενο